بخش سوم: خواب ۱۵۳ ِ ِبیست ِ: ِرباعیات نوشتم که ال فرهاد به مسائل عرفانی ع قهمند بود و گرایشهای مذهبیاش و خواندن ترانه ای چون «وحدت» هم باعث شده بود بحثهایی دربارهی او مطرح شود. اما آنچه که فرهاد حقیقتا به آن باور داشت زیستن و ارجنهادن اصالت زندگی و حفاظت از آن در برابر مادیات بود. درعینحال، شخصیتی هم نبود که «پوچ جهان» را نادیده بگیرد. او نمی توانست رفتن و نرسیدن انسان را انکار کند. این دوبیتیهای ابوسعید ابوالخیر تنها ابیات از ادبیات کالسیک ایرانی است که فرهاد خوانده است. این انتخاب برآمده از همین روحیهی فرهاد بود . انتخاب دو رباعی از ابوالخیر و کنارهم گذاشتن آنها برای تکمیل شدن فرم ترانه هم کار ای القانه خ بود. اصال انتخاب شعر از این عارف نامی و اسوهی عرفانی ایرانی در نوع خود انتخاب قابل توجهی است.گویا فرهاد در یک ترانهی کوتاه هشتمصرعی می خواست یکجا بگوید ادراکش از عرفان ایرانی چیست و چه چیزی بهتر از این عبارات میتوانست مواجهی فرهاد و عرفان را تشریح کند ؟! فرهاد این ابیات را روی یکی از ملودی های فریدون شهبازیان خواند. فریدون شهبازیان و احمد شاملو در همکاری مشترکی در ۱۳۵۵ و بهتهیه کنندگی کانون پرور ش فکری کودکان و نوجوانان آلبومی با عنوان رباعیات خیام منتشر کردند که آلبوم شعرخوانی یا، به بیان دقیقتر، خیام خوانی احمد شاملو بود. در این مجموعه محمدرضا شجریان هم در پنج قطعهی به نسبت کوتاه براساس رباعیات خیام آواز خوانده است. دو تا از این قطعه ها که ساختار نزدیکتری به تصنیف دارند با نام های «این قافلهی عمر عجب می گذرد» و « یاران به مرافقت چو دیدار کنید» تقریبا دو واریاسیون 137 روی یک ملودی هستند که فرهاد «رباعیات» را براساس این ملودی خوانده و انتخاب نام هم به نوعی ادای دین به این مجموعه است. «رباعیات» از نمونه های خیلی خوب اجرای فرهاد برای خواندن بادقت شعر و کالم است. خواندن رباعی از ابوسعید ابوالخیر، که چندان کار متعارفی در موسیقی ایرانی نیست، خیلی وفادا رانه به وزن و فرم شعر 137. Variation
RkJQdWJsaXNoZXIy MTA1OTk2