بخش اول: سرآغاز ۳۳ از دو دهه دو آلبوم برف و خواب در بیداری بود که برای بیست سال زندگی در دوران پختگی بسیار کم است. در این مقطع پیشنهادهایی هم داشت که البته نپذیرفت. به هرروی ، این کارنامه ی کوچک که حداقل در دههی ۱۳۵۰ می توانست خیلی مفصل تر باشد خواست خود فرهاد بود. در آذر ۱۳۵6 خبر کوتاهی در مجلهی ستاره ی سینم ا چاپ شد که طی آن نویسنده ی خبر شرح می داد تصادفا فرهاد را که «مدتی در پیله ی سکوت فرو رفته بوده» در راهروهای تلویزیون ملی دیده و از او دربارهی کمکاری اش پرسیده. فرهاد هم فقط همین چند جمله را در پاسخ گفته: «از هرزرفتن و یکنواختی دلم می گیرد و به این خاطر است که همیشه دربارهی ترانه هایم وسواس زیادی دارم. من نمیخواهم مثل یک موج زودگذر باشم، بلکه به خاطر محبت های زیاد دوستدارانم عالقه مندمکه همیشه برایشانکارهای تازه ای داشته باشم.» 8 یک نکته را هم باید مدنظر داشت که تولید یا خروجی کم لزوما به معنای فعالیت و تمرین کم نیست. اجراهای زنده ی فرهاد و توانایی قابل توجه او در اجرای تک نفره با پیانو، یعنی نواختن و خواندن در اجرای زنده، نشان می دهد آن پیانوی دیواری در دوران پس از انقالب هم دمش بوده و تمرین زیاد در خانه باعث شده توانایی اجرای زنده در او تحلیل نرود. او خواننده ای بودکه در اندک اجراهای زنده ی بعد از انقالبش از اغلب هم نسالن خود در لس آنجلس بادقتتر و پختهتر می خواند. در واقع، برخالف خروجی اندک ترانه های فارسی، فرهاد همواره با ساز و موسیقی عجین بود. ِ پرهیز ِاز ِتحریرهای ِمتعارف ِموسیقی ِایرانی موسیقی پاپیوالر با ادوات موسیقی راک در ایران تاریخ عجیبی دارد. به گفته ی حمید قنبری ، صداپیشه، بازیگر و خواننده، سابقه ی آن به بخش نمایشی رادیو در دههی ۱۳۲۰ بازمیگردد، جایی که امثال قنبری و مجید محسنی که در تئاتر الله زار به عنوان پیشپرده خوان برای خود بروبیایی داشتند، با بردن ست 8 . «فعالیت های تازه ی فرهاد»، ستاره ی سینم ا ، شمارهی ۲6 ،۲۱۳ آذر ۱۳۵6 ، ص .۷
RkJQdWJsaXNoZXIy MTA1OTk2