117 1350 و 1340 های تحوالت موسیقی ایران در دهه ویژه روایت های مربوط به شهادت اولیای الهی، به استکه بر اساس داستان ی حضرت محمد و یارانش در حسین، نوه عام امام انگیز ماجرای قتل غم ها، که «تعزیه» شده است. این نمایشنامه میالدی، ساخته می ۶۸۰ سال ای که در مرکز و باالتر از سطح زمین قرار دارد، شوند، در صحنه نامیده می های زنده و پردازی مختصر و بازی هایی با جزئیات دقیق، صحنه با لباس خوانند و اجرا ها نقششان را با آواز می شوند. قهرمان توجه اجرا می جالب کنند. از مانند بیان می هایشان را دکلمه ها دیالوگ که دشمن کنند، درحالی می شود، البته نه برای ای هم استفاده می برخی سازهای بادی، برنجی و کوبه های درگیری و نبرد و تقویت همراهی با آواز، بلکه برای ایجاد فضای صحنه لحظات یک تراژدی بزرگ؛ سازهایی ازجمله زورنا یا سرنا،کَرنا، طبل، نَقاره و سنج. البته از آنجا که سازهای برنجی غربی در قرن نوزدهم برای استفاده های نظامی وارد شدند، استفاده از ترومپت و شیپور باریتون هم در در گروه بین سازهای تعزیه رایج شد. های تعزیه تنها ژانر تئاتر همراه با موسیقی است که راهش را به آیین )۱۷۳۶-۱۵۰۱( مذهبی شیعی باز کرده است و پیدایش آن به دوران صفویه ی دوم قرن نوزدهم و دوران سلطنت گردد. اوج محبوبیت تعزیه به نیمه برمی که رضاشاه قدرت را ، زمانی ۱۳۰۰ ی گردد. در دهه شاه برمی ناصرالدین به دست گرفت، تعزیه ممنوع شد، زیرا جلو هرگونه ابراز عمومی مسائل ،۱۳۲۰ گیری رضاشاه از سلطنت در سال شد. پس از کناره مذهبیگرفته می های اندکی برای احیای آن کردند. مانده تالش خوانان و نوازندگان باقی تعزیه شده باقی ماند. بسیاری از با این حال، تعزیه تا حد زیادی آیینی فراموش بر این، ساخت خوانان معروف از دنیا رفته بودند یا خیلی پیر بودند. عالوه تعزیه آن مستلزم همکاری تعداد زیادی از افراد (خوانندگان، بازیگران، نوازندگان، نداشتن به ی دسترسی عالوه مدیران صحنه و...) بود. این مشکالت، به ی مرکزی که باالتر از سطح زمین باشد، احیای های مناسب با صحنه مکان تعزیه را با مشکل مواجهکرده بود. با این حال، سنت تعزیهکامال از بین نرفته
RkJQdWJsaXNoZXIy MTA1OTk2