157 ی پایانی امپراتوری ایران، دهه افرادی با درآمد متوسط ناممکن شد. این واقعیت که پول و مشاغل زیادی آمد هرگز برای برقراری تعادل وجود داشت کمکی نکرد و آنچه به دست می های زندگیکافی نبود. اگر مثال یک نفر سه برابر درآمد متوسط در برابر هزینه های زندگی، که اش را در مقابل هزینه ده سال پیشش را داشت، باید زندگی وارد بهکشور کرد. بنابراین، ثروت تازه چهار برابر بیشتر شده بود، مدیریت می رضایت بیشتری برای اکثریت مردم به همراه نیاورد. بدترین چیز این بودکه همه از فسادیکه بیش از هر زمان دیگریگریبانگیر نظام شده بود آگاه بودند شوند، باز بسیار ثروتمند می توانستند ببینند که چگونه برخی از افراد حقه و می شد و ی شمالی تهران ساخته می های مجللی را ببینند که در حومه و عمارت رفت. باال می همچنین بازرگانان و صاحبان صنایع از کشورهای غربی با بار هواپیما دنبال قراردادهای جدید بودند. یک چیز غیرواقعی شدند و به وارد تهران می وجود داشت. این شهر ۱۳۵۰ ی ی تهران اواسط دهه و مصنوعی درباره طور غریبی رشد کرده و جمعیتش دو برابر شده بود و به ۱۳۳۰ ی از دهه تکلف اما شکل و آشفته شده بود. تهران دوران کودکی من شهری بی بی سرعت به به ۱۳۵۰ ی جذاب، با شخصیت و دارای سبک بود. اما در دهه دلیل نداشتن فرم و نظم، ترین پایتخت جهان تبدیل شد، زیرا به غیرجذاب ای باشکوه شد ساختمانی بلند را در کنار خانه رسید و می بدترکیب به نظر می های ی مدرن را در کنار زمینی خالی و پوشیده از علف و قدیمی، یا یک سازه ی شهر در های شهری جدید در حومه هرز و زباله دید. بسیاری از توسعه بندی ساخته شدند. در کشوری به دقتی و سرهم های باریک با بی خیابان برانگیز بود که چرا وسعت ایران با فضای نامحدود و در دسترس، تعجب شدند، های باریک ساخته می های جدید مسکونی همراه با جاده ساختمان بها بود که حیف بود برای ساخت جاده هدر برود. قدر گران گویی زمین آن کننده شده بود و تهران تقریبا شبیه طرز وحشتناکی سنگین و دیوانه ترافیک به کار و بار مردم پریشان و گیج بود.
RkJQdWJsaXNoZXIy MTA1OTk2