292 ی حاضر گذشته قمری، است. دهد باره نمی ها به ما درک روشنی دراین یک از این رساله با این حال، هیچ شده و نویسی استفاده نمی که موسیقی آن دوره چگونه بوده است. از نت ای سروده جز چند تصنیفکه در اوایل قرن پانزدهم توسط عبدالقادر مراغه به وسطا های قرون ای از آثار موسیقایی آن دوره نداریم. نظریه شده هیچ سابقه دهد که ای از دقت را نشان می ی فواصل و تقسیم مقیاس اکتاو درجه درباره شده ناپذیر است. هیچ سازیکه در آن زمان استفاده می عمال در واقعیت تحقق تواند دقتی از ای نمی شود و هیچ صدای انسانی حاضر استفاده می یا درحال الدین و دیگران ارائه سینا، صفی و فواصل زمانی را که فارابی، ابن 1 ها پرده بین باشیم، باید نتیجهگرفتکه اند تقلید و اجراکند. اگر بخواهیم واقع کرده های ایدئالی اند، نسخه طورکه این حکیمان برجسته بیانکرده ها، همان نظریه ی زمان خودشان استفاده دهد که نوازندگان اجراکننده از موسیقی را نشان می های ها و فواصل مورد بحث در رساله اند. به احتمال زیاد، پرده کرده می ای که وسطایی، بیش از آنکه بازنمایی درستی از واقعیت موسیقی دوره قرون اند. هایی علمی اند باشند، انتزاع زیسته در آن می روی روندهای فرهنگی با توجه به این واقعیت که در جوامع شرقی پیش ها بسیار آهسته ی هنرها در طول قرن نسبتا ایستا باقی مانده است و همه اند، هیچ بعید نیست که فرض کنیم موسیقی سنتی ایرانی، تکامل یافته شناسیم، تفاوت چشمگیری با آن شکلی طور که در دوران معاصر می همان فرض را بپذیریم، شده است. اگر این پیش ها پیش اجرا می نداردکه شاید قرن های وسطا احتماال در خلق نظام شود که دانشمندان قرون بیشتر مسلّم می ها تنها ارتباطی تلویحی با اند و این نظریه روی کرده نظری زیبا و منظم زیاده اند. کرده ای آن را اجرا می موسیقی زمانشان داشته است؛که نوازندگانی حرفه ایکه تا امروز باقی مانده است تواند از موسیقی ها نمی های آن تردید نظریه بی شناسیم، اصال گونهکه ما در عصر حاضر می پشتیبانیکند. موسیقی ایرانی، آن 1. Tone
RkJQdWJsaXNoZXIy MTA1OTk2