294 ی حاضر گذشته هم مشروط به عقاید معلم، وجود داشت. این بدان معنا نیست که هریک آن حال یک قانون های نظری متفاوتی داشتند، اما درعین از نوازندگان دیدگاه ی دوم قرن بیستم، ی همگانی غالب نبود. تا نیمه شده مشخص و پذیرفته ای دانان ایرانی اساسا نوازنده بودند و هیچ پژوهشگر موسیقی واقعی موسیقی وجود نداشت. های موسیقی در شدن این نکته ضروری است که سنت در اینجا روشن شود: موسیقی شهری یا کالسیک و ی مجزا تقسیم می ایران به دو دسته اتفاق ایرانیان فقط با اولی آشنا به موسیقی روستایی یا محلی. اکثریت قریب شناسند که به آن «موسیقی اصیل» یا هستند و آن را «موسیقی ایرانی» می ای ایران، که بسیار گویند. موسیقی محلی و منطقه «موسیقی سنتی» نیز می تر است، تا حد زیادی در خارج از موقعیت محلی خودش تر و متنوع گسترده ها و ناشناخته است، زیرا ایران کشوری بسیار وسیع است و شامل استان های فرهنگی متمایزی است. موسیقی سنتی شهری (موسیقی اصیل)، بخش تواند در مفهوم شود، می طورکه در دوران مدرن شناخته شده و اجرا می همان های ملودی یا ی مدل ردیف گنجانده شود. این اصطالح به کل مجموعه نواز اجرای شودکه بر اساس آن یک تک ای اطالق می مضامین اصلی و هسته طورکلی و های ملودیک به کند. در قرن نوزدهم این مدل ای را ارائه می بداهه گاه، در دوازده گروه کنار هم قرار گرفتند، که شامل هفت دستگاه شور، سه گاه و پنج آواز ابوعطا، دشتی، پنج چهارگاه، نوا، همایون، ماهور و راست شوند. اصفهان می ترک و بیات افشاری، بیات ی هیچ مدرکی وجود ندارد که ثابت کند مفهوم دستگاه و خود کلمه دستگاه قبل از قرن نوزدهم در موسیقی کاربرد داشته است. این واژه و ی موسیقی دیده وسطایی درباره های قرون یک از رساله مفهوم در هیچ ی «گاه» و این ی دیدن دلیل و اهمیت موسیقایی در کلمه شود. وسوسه نمی گاه» یا «چهارگاه» (عنوان دو تا از حدس و گمان که استفاده از آن در «سه ای فارسی کننده باشد. دستگاه واژه تواند گمراه دستگاه) ارتباطی دارد می هفت
RkJQdWJsaXNoZXIy MTA1OTk2