296 ی حاضر گذشته ها (تُن موسیقیایی) یا در موسیقی سنتی ایرانی، زیروبمی، یعنی پرده های مختلف ساخته شود، اهمیتی صورت ظاهری در گام ها، وقتی به نت فردی الگوهای ملودیک یا همان «مایه» ندارد. آنچه اهمیت دارد منحصربه است (به این معنا که زیبایی موسیقی ایرانی به همین تنوع و خالقیت در ی گام). هریک از گیرانه الگوهای ملودیک است تا کاربرد قواعد سخت این دوازده گروه (دستگاه یا آواز) در بخش آغازینشان (درآمد) و هریک ی مخصوص خود را دارند. آیند، مایه دنبال درآمد می هایی که به از گوشه هایی کند و نه گام ها را مشخص می این مایه است که هریک از این گروه اساس، فردیت شوند. براین ها ساخته می که با ترتیب صعودی یا نزولی نت ملودیک هر قطعه در ردیف است که اهمیت دارد. هریک از این دوازده ی وابستگی یکی به دیگری اند و مسئله مجموعه ازنظر ملودیک قابل شناسایی برانگیز است. مورد و بحث ی دستگاه) تقریبا بی عنوان زیرمجموعه (آواز به دانم. هایم هر دوازده گروه را دستگاه می من در تحقیقات و نوشته هایی ی مبانی نظری موسیقی به بیان دیدگاه دانان ایرانیکه در زمینه موسیقی سازی مفهوم مُد (مقام) با تونالیته در موسیقی غربی اند در معادل پرداخته های اکتاوی بیش از حد ها برای ساختن گام اند. آن دچار اشتباه اساسی شده ها مشخص ها را برحسب زیروبمی و فواصل در آن گام وقت گذاشته و مقام ها را رود و برخی از این زیروبمی اند. وزیری حتی فراتر از این هم می کرده (تونیک، نخستین 1 کند «پایه» های ایرانی ایجاد می هاییکه برای مقام در گام درجه از گام دیاتونیک است و نت مرکزی برای حل در تنالیته محسوب (دومینانت، پنجمین درجه در گام دیاتونیک است و 2 شود)، «نمایان» می اش با عنوان نمایان این است که در گام دیاتونیک این نت گذاری علت نام 3 ی دوم پس از پایه قرار دارد)، «محسوس» ازنظر اهمیت و برجستگی در درجه تردید او درک نکرده بوده نامد. بی (هفتمین درجه در گام دیاتونیک) و... می 1. tonic 2. dominant 3. leading-tone
RkJQdWJsaXNoZXIy MTA1OTk2