30 ی حاضر گذشته های ایرانی برگزیدند. عربی داشتند. اما برای من، خواهر و دو برادرم نام هایی مانند کوروش، اردشیر، بهرام، داریوش، هرمز، رستم، سهراب، نام های دیگر متداول شدند. منبع اصلی بیشتر سودابه، منیژه، پوران و بسیاری نام ها هم فقط ی بزرگ فردوسی، شاهنامه، بود. بسیاری از نام ها حماسه این نام شدند؛ مانند دلیل اینکه معنای زیبایی داشتند از زبان فارسی انتخاب می به ها تا قبل یک از این نام توان گفت که هیچ افسانه، امید،گیتی، شادی و... . می ی رضاشاه رایج نبود. از دوره خانوادگی ملزم تحول دیگر وضع قانونی بود که همه را به داشتن نام ی اشراف و طور سنتی، در گذشته در ایران پادشاه القابی را به طبقه کرد. به می ،2 ، مارکیز 1 ها، برخالف رسم اروپایی و القابی چون دوک داد. این لقب نجبا می بندی نشده بودند. ،...، بر اساس اهمیت طبقه 5 ، بارون 4 ، وایکانت 3 کنت شد دادن اهمیت یک مقام بلندمرتبه انتخاب می های ایرانی برای نشان لقب و معموال با کلماتی مانند «سلطنه» (مربوط به پادشاهی)، «دوله» (مربوط به ها) به پایان دولت)، «مُلک» (مربوط به استان)، «ممالک» (مربوط به استان ها هم به مواضع نظامی اشاره داشت؛ مانند «ساالر» رسید. برخی عنوان می (ارباب نظامی) و «سردار» (فرمانده). شاهان همچنین، به دور از قواعد رتبه و محترم عناوین افتخاری های عالی و قوانین، به بعضی از شخصیت اختیار» و «صدراالشرف». مردم فرما»، «صاحب بخشیدند؛ مانند «فرمان می ها داده شده بود شناخته هایی که در زمان تولد به آن عادی فقط از طریق نام عنوان پسر فالن شخص شدند و گاهی با توجه به حرفه، مکان تولد یا به می دستور شاه، شهروندان ، به ۱۳۰۰ ی گرفتند. از اواخر دهه های اضافه می لقب احوال ثبت شود. خانوادگی انتخاب کنند تا در دفتر ثبت ملزم شدند که نام 1. Duke 2. Marquis 3. Count 4. Viscount 5. Baron
RkJQdWJsaXNoZXIy MTA1OTk2