306 ی حاضر گذشته های موسیقی، شود که نیاز به انتشار قطعه نویسی زمانی روشمند می نت ی آن به عموم وجود داشته باشد. موسیقی انتقال آن به دیگران و اجرا و ارائه ی عمومی جایی نداشت. خلق در ایران، تا حدود یک قرن پیش، در عرصه صورت موسیقیکاری رمزآلود، خاص و خصوصی بود و اجرای آن بیشتر به ای ی خالقانه نوازی باقی مانده بود و هر میل و انگیزه نوازی و بداهه تک های فردی بر روی سازی صرفا پردازش محدود به هنر نوازندگی بود. آهنگ شد. از نوازی وارد عمل می ای بود که در جریان بداهه شده های شناخته تِم ی بعدی ها نبود و در اجرای بداهه یک از آن همین رو، نیازی به نوشتن هیچ شدند. تر، اجرا می های قبلی، با اندکی بسط و تفصیل متفاوت مایه همان درون نویسی در موسیقی غربی به دالیلی ضروری بود: اختراع نت نیاز روزانه به اجرای قطعات تنظیمی بر روی متون خاص برای نیایش و مراسم مذهبی کلیسا؛ های زمان با زیروبم ی چندصدایی،که مستلزم هماهنگی صداهای هم توسعه صورت ثابت و منظم بود؛ مختلف به نوازی. آواز گروهی وگروه ی این سه مورد به روشی در اجرای موسیقی نیاز داشتند که بتوانند همه با تمام جزئیاتشان ثابت و قابل تکرار باشند. این کار تنها ازطریق اختراع شناسیم قابل انجام بود. نویسی می عنوان نت ای که ما به نمادهای نوشتاری ی اسالمی بروز نکرد. از همین رو، نیاز به یک از این عوامل در جامعه هیچ عنوان ابزاریکاربردی برای اجرای موسیقی گذاری به ایجاد یک سیستم نشانه به وجود نیامد. های خاص تر موسیقی خاور دور روش های پیچیده برخی از فرهنگ نویسی موسیقی به وجود آوردند. موسیقی درباری، خودشان را برای نت نویسی های نت ها بر سیستم مذهبی و تشریفاتی در چین و ژاپن برای قرن های موسیقی، که شامل اجراهای متکی بوده است. در اینجا هم باز سنت
RkJQdWJsaXNoZXIy MTA1OTk2