دانشکده 118 فمینیسم پسااسلامی؟ بیات معتقد است که در سال های اخیر در کشورهای اسلامی گرایش های « پسااسلامی » برآمده اند ــ اصطلاحی که خود او وارد علوم سیاسی و اجتماعی کرده است ــ و «فمینیسم پسااسلامی» را نیز از جمله این گرایش ها برمی شمرد: فمینیست های پسااسلامی پیش و بیش از هرچیز فمینیست هستند؛ فمینیست هایی هستند که از گفتار اسلامی برای پیش بردن برابری جنسیتی در چهارچوب محدودیت های جمهوری اسلامی بهره می گیرند. آنها منابع فکری خود را محدود به منابع اسلامی نمی کنند، بلکه از فمینیسم سکولار هم استفاده می کنند. دشواری اصلی پیش روی فمینیست های پسااسلامی این بود که نشان دهن د حقوق زنان با فرهنگ ایرانی و اسلامی ناسازگار نیست. اما پرسشی که فمینیست های سکولار در برابر آنها قرار می دادند این بود که چطور می شود در چهارچوب گفتار اسلامی برای برابری جنسیتی فعالیت کرد، وقتی همه یطیفِ معتقدان به اسلام، از اصلاح گرا تا قشری، فکر می کنن د که قرآن حقایق تغییرناپذیر الهی را بیان می کند. اما فمینیست های پسااسلامی سودای این را در سر داشتند که قرائتی سازگار با حقوق زنان از قرآن به دست دهند. این تلاش ها که مصادیقش را می توان در نوشته های سالیان پیش مجله ی زنان دید، متکی بر گرایش هایی در هرمنوتیک و لغت شناسی و تحقیقات تاریخی بود و مثلاً سعی می کردند آیاتی چون «الرجال قوامون علی النساء» (سوره ی «نساء»، آیه ی ۳۴ ) را بازتفسیر کنند؛ آیه ای که در فقه اسلامی مرجع اصلی برای تبیین سلطه ی مردان بر زنان است. گرچه این تلاش ها به هیچ تأثیر عملی ای منجر نمی شد، واکنش محافظه کاران را برانگیخت و برخی آیت الله ها به این قبیل نویسندگان هشدار دادند که با
RkJQdWJsaXNoZXIy MTA1OTk2