دانشکده 122 درخصوص زنان دالیت تحقیق می کند، نگاهی دارد به سیر تحولات فعالیت های فمینیست های دالیت در یک قرن اخیر. از جنبش زنان دالیت تا فمینیسم دالیت: از دهه ی ۱۹۲۰ تا ۱۹۶۰ دههی ۱۹۲۰ در هند دهه ی تحول بود؛ هم ملی گرای ان هندو و حزب کنگره ی هند در این دهه برآمدند و هم نخستین جنبش های دالیت ها در قرن بیستم پا گرفت. دالیت ها در قرن نوزدهم نیز شورش ها و جنبش هایی کردند اما این بار جنبش آنها با حرکت باقی طبقات برای کسب استقلال همراه شده بود. دالیت ها اساساً در پی برچیدن نظام کاستی بودند که موقعیت فرودست آنها را تثبیت و از حقوق اجتماعی عادی محرومشان می کرد. جنبش دالیت ها با ظهور رهبری دکتر بیمو رائو امبدکار انسجام ملی گرفت و به جنبشی ملی علیه نظام کاستی تبدیل شد. بنا ی این جنبش بر نفی نجس شمرده شدن از سوی اکثریت هندو بود. زنان دالیت نیز بخشی از این جنبش رادیکال بودند و هم دوش مردان علیه ایدئولوژی هندویی برخاسته بودند که آنان را ناپاکانی پست می شمرد. در این دوره فمینیست های دالیت به لحاظ سیاسی به «فدراسیون طبقات ستمدیده » وابسته بودند که امبدکار رهبری اش می کرد. البته جنبش زنان قدیمی تری در هند وجود داشت که سابقه اش به قرن نوزدهم می رسید و در این دوره نیز از نظر سیاسی به گاندی و حزب ملی گرای کنگره پیوسته بود؛ این همان جنبشی است که عمده ی ارجاعات به سابقه ی فمینیسم هندی، ب ه آن است. ظهور این فمینیسم هندی، با ملی گرایی ممزوج بود. این فمینیست ها برای بیان منویات خود، از نمادهای هندویی و اصطلاحات سنسکریت، زبان مقدس
RkJQdWJsaXNoZXIy MTA1OTk2