123 فم ینیست هایی از پا یین ترین کاست های هند: تلاش برا ی دیدهشدن آیین های هندو که در روزمره تکلم نمی شود، استفاده می کردند. زنان دالیت منتقد این رویه و ت کیه ی فمینیست های هندو بر مضامین و نمادهای دینی بودند؛ هرچه بود، فرودستی دالیت ها در همین دین تثبیت شده بود. بعدها دالیت ها این فمینیسم را «فمینیسم برهمنی» خواندند (اشاره به کاست روحانی برهمنان که بالاترین کاست هندو و مرجع تفسیر دینی است و مقوم آیین هندو) تا نشان دهند که این «فمین یسم» نمی تواند نماینده ی همهی فمینیست های هندی باشد. وقتی هند به استقلال رسید، امبدکار وزیر دادگستری و مسئول کمیته ای شد که کارش تدوین قانون اساسی هند بود. با تدوین قانون اساسی جمهوری هند که کاست را نفی می کرد و با تصویب قوانینی که از دهه ی ۱۹۵۰ تبعیضکاس تی را جرم می انگاشت، فعالان جنبش دالیت اعتماد قابل ملاحظه ای به دولت هند پیدا کردند. اما تناقض این بود که به رغم چنین قوانینی، تبعیض اجتماعی و اقتصادی در حق دالیت ها باز هم وسیعاً اِعمال می شد. این تبعیض ها باعث بیکاری گسترده در میان دالیت ها می شد و همین بیکاری و فقر موجبشد که دالیت ها از جمله جمعیت های بزرگ مهاجر از هند باشند. زنان دالیت در ادبیات و سیاست: از دهه ی ۱۹۷۰ تا ۱۹۸۰ دو دهه پس از استقلال، تغییرات مثبتی که دالیت ها انتظارش را می کشیدند، محقق نشد و این مایه ی سرخوردگی وسیعشان گشت. تبعیض در شهر و روستا علیه دالیت ها اِعمال می شد و پلیس و نظام قضایی هم اعتمادشان را جلب نمی کرد و به این ترتیب، همچنان اغلب در مناطقی جدا از دیگران و اکثراً در مسکن هایی بسیار محقر می زیستند. به همین ترتیب، چون نجس شمرده می شدند، حق استفاده از منابع آب روستاهایشان را نداشتند و اگر سر کار
RkJQdWJsaXNoZXIy MTA1OTk2