127 فم ینیست هایی از پا یین ترین کاستهای هند: تلاش برا ی دیدهشدن سازمان است چراکه از نظر او و برخی دیگر از منتقدان، هیچ تغییر اساسی ای در وضع زنان پس از اِعمال برنامه های سازمان ملل رخ نداده است و این خصوصاً راجع به زنان دالیت هم مصداق دارد. هارتمن می گوید که تغییرگفتار از تمرکز بر تبعیض کاستی به ت وجه دولت هند به «زنان فقیر» و فراهم کردن «امکانات» برای آنها به هیچ نتیجه ی ملموسی نینجامیده است و « سمنیشدن » جنبش در این سال ها که از نظر او عارضه ای نئولیبرال است، بیشتر بار مسئولیت را از گردهی د ولت برداشت تا دولت را ملزم به انجام وظایفش کند. دههی ۲۰۰۰ : فمینیسم دالیت و جنبش عدالت جهانی در ابتدای قرن حاضر نومیدی از سازمان ملل در میان فمینیست های دالیت آشکار بود و آنها به دنبال برنامه های جایگزین بودند. وقتی گردهمایی های سالیانهی « سخنگاه اجتماعی جهانی » در ابتدای قرن بیست ویکم از برزیل آغاز به فعالیت کرد، فمینیست های دالیت نیز نقش فعالی در آن داشتند. چهارچوب این جنبش به دولت ها، احزاب و سازمان های مسلح راه نمی دهد و در عوض افراد و گروه ها می توانند عقایدشان را در موضوعات مختلف در آن بیان کنند اما کسی نمی تواند نماینده یا سخن گوی این سخنگاه باشد. فمینیست های دالیت که با «جنبش بین المللی علیه همه ی اقسام تبعیض و نژادپرستی» همکاری می کردند، از سازمان ملل به سخنگاه اجتماعی رو آوردند تا در جمع غیردولتی آنجا سخنانشان را به مستمعینی از سرتاسر جهان بگویند؛ مستمعینی که مانند خودشان از منابع قدرت دور بودند. حضور در این سخنگاه ها که نخستینش در سال ۲۰۰۱ برگزار شد، زنان دالیت را به حضور در «جنبش عدالت جهانی » سوق داد که شبکه ای جهانی متشکل از گروه های مختلفخواهان عدالتو برابری از سرتاسردنیاست. چهار سال بعد که سخنگاه در مومبای هند با حضور ۱۲۵ هزار نفر برگزار شد، فمینیست های دالیتوجهه ی
RkJQdWJsaXNoZXIy MTA1OTk2