دانشکده 52 قابل توجهی که میان وضعیت زنان در کشورهای خاورمیانه ی عربی و شمال آفریقا می بینند، فکر می کنند که باید دیدِ فراملی داشته باشند و هم مسا ئل خود را در چهارچوب بزرگ تر منطقه ای ببینند و هم همبستگی های وسیع تر فراملی شکل دهند. این دسته از فمینیست ها فکر می کنند حال که سیاست دولتی در خاورمیانه متصلب و بسته است و دولت ها از اصلاحات جز به نمایش آن راضی نمی شوند و می خواهند فرصت سیاست گذاری فراگیر جنسیتی را هم مصادره به مطلوب کنند، پسشاید برای بهبود وضع زنان باید به سیاست ورزی خارج ا ز چهارچوب دولت اعتنای بیشتری بکنند؛ یعنی مستقل از دولت به بخش خصوصی و نهادهای بین المللی روی آورند و درعین حال به دنبال استفاده از همه ی اهرم های انتخابی دولت ها برای جاانداختن قوانین و رویه های ممکن برای ازمیان بردن خشونت ورزی علیه زنان در خانه، خیابان و محیط کار باشند. به عقیده این فمینیست ها یکی از راه های مقابله با خشونت ورزی علیه زنان این است که مستقیماً به سراغ صاحبان و ذی نفوذان کسب وکارهای خصوصی بروند و در کار و مذاکره با آنان زمینه ی بهبود زنان را در محیط های کاری آنها فراهم کنند. آنها فکر می کنن د دراین خصوص باید روی آموزش و جذب کسانی کار کنند که می توانند در محیط های اقتصادی به ارتقای وضع زنان کمک کنند. همچنین فکر می کنند برای بهبود وضع سیاست گذاری فراگیر جنسیتی نباید فقط به طور مستقیم به نهادهای دولتی و دستگاه های دولتچشم داشته باشند و باید س عی کنند خود را در درون احزاب موجود در این کشورها جا بیندازند و از درون این احزاب هم جریان سیاست گذاری های ضدتبعیض را پیش ببرند.
RkJQdWJsaXNoZXIy MTA1OTk2