دانشکده 56 بیندازند؛ همان ادعایی که در خیلی از جوامع مردان نسبت به زنان دارند، یعنی می گویند ما بهتر از زنان می توانیم حقوق مردم را نمایندگی کنیم. در این «سیاست اندیشه ها» چیزی که ثانویه می شود، «تجربیات مشترک» است؛ حال آنکه «اندیشه یا هم د لی، با هر کیفیتی که باشد و هرقدر هم از سر مراقبت و صداقت باشد، نمی تواند از موانع تجربه بگذرد.» ناکاری ن مایندگی سیستم دموکراسی در تأکید بر تجربه ی مشترک چنین دشواری هایی از همان آغاز شکل گیری جمهوری های نوین، مشخصاً شکل گیری جمهوری فرانسه، با دموکراسی ها همراه بودند . چنان که در ابتدا نمایندگی در قالب طبقات مختلف موجود تعریف شده بود؛ طبقاتی که از شکل بندی نظام کهن فئودالی بر جا مانده بودند. در چهارچوب این شیوه ی نمایندگی هیچ زنی در ابتدا حق نمایندگی نمی یافت و ادعا این بود که مردان منافع زنان را هم نمایندگی خواهند کرد؛ امری که از همان ابتدا مورد اعتراض زنانی واقع شد که می گفتند همان طور که مثلاً طب قه ی نجبا را کسی جز خودشان نمی تواند نمایندگی کند، زنان را هم مردان نمی توانند نمایندگی کنند. بااین همه این استدلال ناشنیده ماند. طی تحولات دموکراتیک اما صداهای دیگری بودند که به این استدلال نزدیک شدند. سنت سوسیالیستی از این حیث جالب است که با تعریف وظیفه ی «نمایندگی کارگران»، هم طبقه ی جدیدی برای سوسیالیست ها تعریف کرد و هم میان سیاست اندیشه هایسوسیالیستی و شیوه ی حضور آنها در امر سیاسی پل ارتباطی ایجاد کرد. شاید بتوان گفتکه رساله ی چه باید کرد؟ از لنین حاوی مشهورترین استدلال چپ علیه سیاست حضور است. از ن ظر لنین، در مبارزه با سرمایه داری باید نگاهی جامع داشت، توانایی دیدن گام های بعدی و سنجیدن
RkJQdWJsaXNoZXIy MTA1OTk2