59 چهکسی میتواند زنان را نما یندگی کند؟ خصوصی کردن تفاوت ها آنها را به نوعی «را ز» شخصی تبدیل می کند و به علاوه باعث می شود تمایل برای شناخت چنین خصوصیت هایی، از دین داری گرفته تا زنانگی، کم رنگ شود. تنش میان سیاست اندیشه و سیاست حضور قضاوت رایج مخالف راجع به سیاستِ حضور این است که به نادرستی آن را نوعی سیاست فرقه گرایانه معرفی می کنند که جامعه ی بزرگ تر را تضعیف می کند و این را نادیده می گیرد که برای فهمیدن آنچه اعضای یک گروه می اندیشند لازم نیست عضوش باشیم. با غلبه ی چنین دیدگاهی و با کنارماندنِ تفاوت ها از ساحت عمومی، تفاوت ها از بحث و رسیدگی به شیوهی دموکراتیک به دور می مانند. در واکنش به چنین وضعی است که به تعبیر فیلیپس نظریه پردازان متعددی در پی «راه حل دموکراتیک» برای فائق آمدن بر تفاوت ها برآمدند؛ راه حل هایی که می خواهند دموکراتیک باشند اما اغلب هرکدام به نوعی از سنت لیبرال فاصله میگیرند: درحالی که راه حل سنتی لیبرال برای کنارآمدن با تفاوت ها بر ترکیبی از فضای خصوصی و هنجارهای اکثریت تکیه دارد (که به نوبه ی خود با رأی اکثریت تثبیت شده اند)، راه حل دموکراتیک برای تفاوت ها از ما توقع دارد مستقیم با یکدیگر روبه رو شویم. در این راه حل ما تفاوت هایمان را بر صحنه ی عمومی می آوریم و از طریق بحث عمومی بازبینی شان می کنیم. اما چه توقعی از چنین بحثی می توان داشت؟ گروهی پیش بینی می کند که با بحث عمومی بر سر تفاوت ها می توانیم به یک توافق جمعی جدید برسیم و گروهی فکر می کنند تفاوت ها اگرچه ذاتی نیستند، هیچ گاه هم قرار نیست از میان ب روند. تفاوت اساساً سازنده ی هویت است اما خطر تکیه ی بیش ازحد بر
RkJQdWJsaXNoZXIy MTA1OTk2