61 چهکسی میتواند زنان را نما یندگی کند؟ تجویزسیاسی برای کلیت جامعه حال از آنچه گفته شد چه نتیجه ی عملی ای می توان در سیاست گرفت؟ پاسخ مشخص فیلیپس این است که گرچه راه حل ایدئالی در میان نیست، راه حل نسبتاً مناسب، استفاده از نظام سهمیه بندی در نمایندگی است. برخی احزاب ارو پایی از دهه های پایانی قرن بیستم برای برقراری تعادل جنسیتی در سازوکارهای درونی خود، نظام سهمیه بندی را اجرا می کردند. اما وقتی هدف ارتقای سیاست حضور باشد، ترتیباتی از قبیل سهمیه بندی یا هر نوع ترتیب دیگری که در جهت رفع محرومیت سیاسی تدارک دیده می شود، باید تا حد ممکن با مشارکت خود گروه محروم تدوین شود و نه فقط «برای» آن. تدابیر افزایش حضور گروه های محروم در سازوکارهای تصمیم گیری لزوماً عام نیستند و باید به اقتضای شرایط زمان و مکان تدوین و اجرا شوند. در این زمینه، موقعیت و هویت های گروه های محروم که قرار است بر صحنه حاضر شوند و نسبتشان با بقیه ی گروه ها در اتخاذ سیاست های تصحیحی، تعیین کننده است. وقتی با تکثر گروه های دارنده یا مدعی هویت های اقلیت محروم مواجهیم، ممکن است تخصیصسهمیه ی نمایندگی به همه ی آنها به امری ناممکن تبدیل شود. اما پیچیدگی های موجود و ناممکن بودن رسیدن به وضعی آرمانی نباید مانع برداشتن گام هایی برای بهبود وضع موجود به سمت برابری و محرومیت زدایی بیشتر شود. ازاین گذشته، حتی اگرسیرکلی تحول در جهتحرکت به سویسیاست حضور بیشتر محرومان باشد، باز هم اهمیت اندیشه ها هنوز بر جای خود باقی است؛ تدابیری مانند سهمیه بندی برای گروه های محروم و تدابیر مشابهی که حضور اقلیت ها را به مجامع تصمیم گیری به نحوی تضمین می کند، اگر نتواند
RkJQdWJsaXNoZXIy MTA1OTk2