دانشکده 94 خانه های امن که خود این نهادها نیز مسائل متعددی دارند: بودجه، پوشش، نحوه ی اداره و... . سوای مشکلات نظری و عملی ای که فمینیست ها در همه جا درخصوص کار با دولت با آن مواجهند، همکاری برسرخانه های امن با دولت ها مشکلات خاصی دارد. خاستگاه اصلی این مشکلات ا ین است که تحلیل فمینیست ها راجع به دلایل وقوع خشونت خانگی معمولاً با تحلیل دولت متفاوت است و این تفاوت هم جدی است . شعله تُکتاش و چاغلا دینر بر زمینه ی همین اختلاف جدی به بررسی مسئله ی همکاری فمینیست های ترکیه با دولت درخصوص پناهگاه های زنان و خانه های امن پرداخته اند. به نظر این دو محقق دسته ای از فمینیست ها بر این باو رند که خشونت مردان ، در ساختار پدرسالار و نابرابر جنسیتی ریشه دارد و به این ترتیب، خشونت خانگی پیامد اِعمال سلطه ی مرد بر زن و میل او به اداره ی زن است. بنابراین، راه مبارزه با خشونت خانگی افزایش اتکابه نفس و اعتمادبه نفسزنان استو این هم با ایجاد همبستگی میان زنانی ممکن می شود که ساختار و ارزش های پدرسالارانه را رد می کنند؛ همان ساختار و ارزش هایی که به خشونت علیه زنان منجر می شود. این تحلیل فمینیستی که بر روابط قدرت میان زنان و مردان متمرکز است، با تحلیل دولت ناسازگار است؛ تحلیلی که در عوض، خشونت خانگی ر ا مسئله ای اجتماعی می بیند که موجب بی خانمانی زنانی می شود که محتاج پناهگاهند. اگر از این دید نگاه کنیم، مسئله ی خشونت خانگی دیگر مسئله ای نیست که حلش مستلزم دگرگونی ساختار پدرسالار باشد، بلکه بیماری ای اجتماعی است که موجب بی خانمانی زن ها و بچه هایی می ش ود که در محیطی خشن بار میآیند. پیداست که چنین تحلیل های متفاوتی به اختلاف درخصوص نحوه ی کار و اداره ی خانه های امن هم می انجامد. علاوه بر این، برخی نظریه پردازان فمینیست معتقدند همکاری با نهادهایی که با چنین دیدگاه هایی اداره
RkJQdWJsaXNoZXIy MTA1OTk2