95 بودجه ی دولتی آری، دخالت نه! تجربه ی جنبش ضد خشونت خانگ ی در ترکیه می شوند، فمینیست ها را اصلاح گ را و از ریشه نگری دور می کند. برای مثال، فمینیست ها می خواهند در خانه های امن سلسله مراتب میان پناهندگان و حتی بین کارکنان و پناهندگان را از میان بردارند تا همبستگی موردنظر میان زنان مجال بروز بیابد و نیز با حضور کارکنان مرد هم مخالف اند تا روابط سلطه ی مر دانه در این مکان ها بازسازی نشود و می خواهند زنان بتوانند در آنجا خودشان برای زندگی شان تصمیم بگیرند. اما این ملاحظات در خانه های امن دولتی اغلب نادیده گرفته می شود. مانند همه ی دستگاه های اداری، گردانندگان خانه های امن دولتی نیز می خواهند مقرراتی را اِعم ال کنند که گردش کار خودشان را راحت تر کند و به این ترتیب، به اِعمال انواع محدودیت ها بر زنان پناه جو می پردازند و به علاوه، بسیاری از زنان را از دایره ی شمول خود بیرون می گذارند و گاه حتی رازداری درخصوص محل پناهگاه را نیز چندان رعایت نمی کنند. در ترکیه، مانند برخی جاهای دیگر، مکرراً پیش می آید که گردانندگان خانه های امن دولتی با شوهری که عامل خشونت بوده تماس می گیرند تا میان او و همسرش پادرمیانی کنند و زن را به خانه برگردانند؛ کاری که اساساً برخلاف اصول فمینیستی اداره ی خانه های امن است. فمینیست ها باور د ارند که بدون ایجاد حس امنیتحداکثری در خانه های امن که با رعایتچنین مواردیحاصل می شود، امکان بهبود زنان خشونت دیده از ضربه ها و زخم های روانی خشونت وجود ندارد. با وجود چنین اختلافاتی، مسئله ای که برای فمینیست ها پیش می آید، این است که آیا بهتر نیست به سی است هایی بپردازند که خود در ذهن دارند و بیرون قلمروی دولت بمانند و استقلالشان را حفظ کنند؛ یا مؤثرتر آن است که با دولت همکاری کنند، وارد ساختار خانه های امن شوند تا هم نفوذ در آنها را بیازمایند و هم امکان ارتباط با زنان این خانه ها را داشته باشند.
RkJQdWJsaXNoZXIy MTA1OTk2