دانشکده 96 خشونت عل یه زنان در ترکیه، مستقل از تعلقات مذهبی، گرایش های جنسی و تعلقات قومیتی، بسیار شایع است. در میان خود سازمان های زنان ترکیه نیز تنوع دیدگاه قابل ملاحظه ای درخصوص تحلیل و ارائه ی راهکار برای خشونت خانگی دیده می شود. برخی از گروه های زنان این خشونت را در چهار چوبکلی سلطه ی پدرسالارانه تحلیل می کنند و برخی دیگر می گویند نمی توان خشونت های دولتی علیه قومیت ها (کردها) را کنار گذاشت و مستقلاً خشونت خانگی را تحلیل کرد. بحث بر سر خانه های امن دولتی برای زنان نیز از دهه ی ۱۹۹۰ در ترکیه جریان داشته است. خصوصاً از سال ،۱۹۹۸ با برگزاری هرساله ی «کنگره ی خانههای امن زنان» با حضور تمامیسازمان های زنان، این بحثجدی تردنبال شده است؛ سازمان هایی که به مسئله ی خشونت خانگی می پردازند. علاوه بر سازمان های زنان، نمایندگان دولت از «اداره ی کل وضعیت زنان » و «مؤسسه ی دولتی خدمات اجتماعی و حمایت از کودکان» و نم ایندگان کارکنان خانه های امن نیز در این کنگره ی سالیانه شرکت می کنند. تحقیق نویسندگان ما (تُکتاش و دینر) هم طی دو سال برگزاری همین کنگره ( ۲۰۰۸ و ۲۰۰۹ ) و با اتکا به اسناد آن و مصاحبه با اعضای گروه های متعدد شرکت کننده در آن صورت گ رفته است. سابقه ی جنبشخانه های امن در ترکیه در ترکیه جنبشِ مخالفت با خشونت علیه زنان با تظاهرات عظیم زنان در اعتراض به خشونت خانگی در سال ۱۹۸۷ در استانبول آغاز شد. در همان سال زنان تظاهرات بزرگی در آنکارا و ازمیر برگزار کردند با این شعار که «مادرت را دوست داری، زنت را کتک می زنی!» در همین سال بود که «راهپیمایی علیه کتک زدن» برگزار شد و کارزار ملی مبارزه با خشونت علیه زنان نیز بر پا شد. جرقه ای که شعله ی این حرکت ها را برافروخت، این بود که قاضی ای در
RkJQdWJsaXNoZXIy MTA1OTk2