Goriz Nakhasteh

ﭼﻨﺪ ﺗﻦ از دوﺳﺘﺎن را د ﯾﺪﯾﻢ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﺸﺎ ﯾﻌﺖ ﻣﺎ آﻣﺪه ﺑﻮدﻧﺪ. ﭘﺮو ﯾﺰ و ﺧﺎﻧﻤﺶ ﻫﻢ در ﻣ آن ﯿﺎن ﻫﺎ ﺑﻮدﻧﺪ. از اﯾﻦ ﮐﻪ ﻫﻤﺮاﻫﺎن ﺑﻪ داﺧﻞ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ﺑﯿﺎﯾﻨﺪ، ﭘﺮﻫﯿﺰ ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ و ﻣﻌﺘﻘﺪ ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ ا ﮔﺮ ﻣﺄﻣﻮران درﯾﺎﺑﻨﺪ ﮐﻪ ﻣﺎ در اﯾﻨﺠﺎ د وﺳﺖ و آﺷﻨﺎ ﻢﯾدار ﯾﯽ ، ﺑﺮای ﺳﺮﮐﯿﺴﻪ ﮐﺮدن ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ، اﺳﺒﺎب زﺣﻤﺖ ﻓﺮاﻫﻢ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ. ﻗﺮار ﺷﺪ ﺑﯿﺮون ﺑﻤﺎﻧﻨﺪ، و درﺻﻮرت ﺿﺮورت، ﻫﺮ ﮐﺪاﻣﺸﺎن ﻻزم ﺷﺪ ﺑﻪ ﮐﻤﮏ ﺑﯿﺎﯾﻨﺪ. دﮐﺘﺮ ﻣﺴﻌﻮد ﮔﻔﺖ: - ﻣﻦ ﻫﻤﺮاﻫﺘﺎن ﻫﺴﺘﻢ، و ﺑﻪ ﯾﻦ ﻋﻨﻮان ا ﮐﻪ زﺑﺎن ﻧﻤ داﻧﯿﺪ ﯽ ﮐﻤﮑﺘﺎن ﺧﻮاﻫﻢ ﮐﺮد. ﻣﻌﺬﻟﮏ ﻗﺮار ﺷﺪ ﻫﺮ ﮐﺪام ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﯾﯽ وارد ﺳﺎﻟﻦ ﻓﺮودﮔﺎه ﺷﻮ ﯾﻢ . ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈ ﯾﻢ ﮐﺮد ﯽ و وارد ﺳﺎﻟﻦ ﮐﻮﭼﮏ ﻓﺮودﮔﺎه ﺷﺪ ﯾﻢ . ﺑﻪ ﻗﺴﻤﺖ ﺑﺎر رﻓﺘ ﯿﺖﺑﻠ ﯿﻢ؛ ﻫﺎ را ﺗﺤﻮﯾﻞ دادﯾﻢ و ﮔﻔﺘﯿﻢ ﮐﻪ ﻓﻘﻂ ﭼﻨﺪ ﺳﺎ ک ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻧﺪارﯾﻢ ﮐﻪ ﻫﻤﺮاﻫﻤﺎن ﺑﻪ داﺧﻞ ﻫﻮاﭘﯿﻤﺎ ﺧﻮاﻫﯿﻢ ﺑﺮد. ﺑﺮای ﺳﻪ ﺳﺎ ک دﺳﺘﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﺮاﻫﻤﺎن ﺑﻮد، ﺑﻠﯿﺖ ﻣﺮﺑﻮﻃﻪ را ﮔﺮﻓﺘﯿﻢ و ﺑﻪ ﺑﻨﺪ ﺳﺎ ک ﻫﺎ ﭼﺴﺒﺎﻧﺪﯾﻢ. ﮐﺎرت ورود ﺑﻪ ﻫﻮاﭘﯿﻤﺎ را ﻫﻢ ﮔﺮﻓﺘ ﯿﻢ . دﮐﺘﺮ ﻣﺴﻌﻮد یﻗﺪر دورﺗﺮ از ﻣﺎ رو ی ﯽﺻﻨﺪﻟ ﻧﺸﺴﺖ و ز ﯽﭼﺸﻤ ﯾﺮ ﻣﻮاﻇﺐ ﻣﺄﻣﻮران ﺑﻮد ﺗﺎ ﺑﻪ آﺷﻨﺎ ﯾﯽ او ﺑﺎ ﻣﺎ ﭘ ﯽ ﻧﺒﺮﻧﺪ. ﻣﺎ ﻫﻢ در ﺻﻨﺪﻟ ﯾﮕﺮی د ﻫﺎیﯽ ﻧﺸﺴﺘ ﯿﻢ . ﮔﺎه ﮔﺎه ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ را ﻧﮕﺎه ﻣ ﮐﺮدﯾﻢ؛ ﯽ او ﺑﺎ ﺣﻀﻮر و ﻧﮕﺎه ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﺶ ﺑﻪ ﻣﺎ آراﻣﺶ ﻣ ﯽ. ﻣ دادﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻧﺰد ﯾﮏ ﺑﺎﺷﺪ و ﺑﺎ ﻣﺎ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﺪ. ﭘﺸﺖ ﺑﻪ ﻫﺎیﯽﺻﻨﺪﻟ ﻣﺎ، ﺻﻨﺪﻟ ﮕﺮیﯾد ﻫﺎیﯽ در ﺧﻼف ﺟﻬﺖ ﻗﺮار داﺷﺖ. رو ﯾﮑﯽ ی از ﺻﻨﺪﻟ ﻫﺎﯽ ﻧﺸﺴﺖ. ﯽ در ﺣﺎﻟ ﮐﻪ ﭘﺸﺖ ﺑﻪ ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ ﯿﻢ داﺷﺘ و ﺳﺮﻫﺎ ﯾﻤﺎن را ﺑﻪ ﺳﻮ ی ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ ﯾﻞ ﻣﺘﻤﺎ ﮐﺮده ﺑﻮد ﯾﻢ، ﻣﺸﻐﻮل ﮔﻔﺘﮕﻮ ﺷﺪ ﯾﻢ . ﮔﻔﺖ: - ﺧﻮﻧﺴﺮد ﺑﺎﺷ رﺑﻊ ﯾﮏ ﺗﺎ . ﯿﺪ ﺳﺎﻋﺖ دﯾﮕﺮ ﻪ  اﻧﺸﺎءاﻟ ﺳﻮار ﻫﻮاﭘﯿﻤﺎ .ﺷﺪ ﺧﻮاﻫﯿﺪ ﻣﺎ ﻫﻢ ﻫﻤﺎن اﻧﺘﻈﺎر را داﺷﺘ ﯿﻢ، ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻫﻨﻮز ﭼﻬﻞ و ﭘﻨﺞ دﻗﯿﻘﻪ ﺑﻪ ﭘﺮواز ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد. دﻗﺎﯾﻘﯽ ﺑﻌﺪ ﻣﺄﻣﻮر ﻣﺮﺑﻮﻃﻪ آﻣﺪ و ﻣﺴﺎﻓﺮان ﮐﺎرت ﻫﺎ را اراﺋﻪ ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ و از ﻣﺎﻧﻊ رد ﻣﯽ ﺷﺪﻧﺪ. ﻣﻦ و ﻓﺮاﻣﺮز ﻫﻢ ﺟﻠﻮ ﻣﺄﻣﻮر رﻓﺘ ﯿﻢ و ﮐﺎرت ﯾﻤﺎن ﻫﺎ را اراﺋﻪ داد ﯽوﻟ ﯾﻢ، او ﮐﺎرت ﻫﺎ را ﻧﺰد ﺧﻮد ﻧﮕﺎﻫﺪاﺷﺖ و ﺑﻪ رﺳ ﯿﺪﮔﯽ ﺑﻪ ﮐﺎر د ﯾﮕﺮان اداﻣﻪ داد. ﭼﻮن د ﯾﺪ ﻓﺮاﻣﺮز و ﻣﻦ ا ﯾﺴﺘﺎده اﯾﻢ، ﮔﻔﺖ: - ﺑﻨﺸ ﯾﺪ ﺑﺮو ﯿﻨﯿﺪ؛ ﺗﺎ ﭼﻨﺪ دﻗ ﯾﮕﺮ د یﯿﻘﻪ ﺷﻤﺎ را ﺻﺪا ﻣ .ﮐﻨﻢﯽ ﺑﺮا ﯾﻤﺎن ﻣﺴﻠﻢ ﺷﺪ ﮐﻪ ﻗﺼﺪ ﺧﺎﺻ ﯽ دارد. ﮔ ﯿﺘﯽ ﮐﻪ ﻣﺎ را ﻧﮕﺎه ﻣ ﯿﺎر و ﺑﺴ ﮐﺮدﯽ ﻧﮕﺮان ﺑﻮد، ﭘﺮﺳ ﯿﺪ « ﭼﻪ ﺷﺪ؟ » در ﮐﻨﺎرش ﻧﺸﺴﺘﻢ، و د ﯾﺪﯾﻢ آن ﻣﺄﻣﻮر ﭘﺎﺳﭙﻮرت یﻫﺎ ﻣﺎ را در دﺳﺖ دارد. در ا ﯾﻦ ﻣﻮﻗﻊ ﯾﮏ ﺑﻬﺎﺋﯽ ی ﺧﺎﻧﻮاده زن ﮐﻪ ، دﯾﮕﺮ و ﻣﺮد ﺟﻮاﻧ ﯽ ﻫﻤﺮاه دو ﻃﻔﻞ ﺧﺮدﺳﺎل ﺑﻮدﻧﺪ ﺑﻪ او ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﺪﻧﺪ. ﭼﻮن ﭘﺎﺳﭙﻮرت ﻫﺎ را ﻧﮕﺎه ﮐﺮد، ﺑﺎ آن ﺟﻮان ﻣﺸﻐﻮل ﮔﻔﺘﮕﻮ و ﭘﺮس و ﺟﻮ ﺷﺪ، و ﺑﺎ اﻧﮕﺸﺖ ﻣﺎ را ﺑﻪ او ﻧﺸﺎن داد. او و ﺧﺎﻧﻤﺶ ﺻﻮرﺗﺸﺎن را ﺑﻪ ﺳﻮی ﻣﺎ ﮔﺮداﻧﺪﻧﺪ و ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﻋﻼﻣﺖ ﺟﻮاب ﻣﻨﻔ ﯽ ﺳﺮﺷﺎن را ﺗﮑﺎن دادﻧﺪ. ﻻﺑﺪ ﺳﺆال ﮐﺮده ﺑﻮد آ ﯾﺎ ﺷﻨﺎﺳﻨﺪ ﯽ ﻣﺎ را ﻣ . ﺣﺎﻻ ﻣﺄﻣﻮر د ﯾﮕﺮی ﻫﻢ در ﮐﻨﺎر ﻣﺄﻣﻮر اوﻟ ﻗﺮار ﯽ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد. از آن ﯾﮑﯽ ﻫﺎ ﺻﻔﺤﺎت ﭘﺎﺳﭙﻮرت ﻫﺎ را ﺑﺮرﺳ ﯽ ﮐﺮد، و د ﯾﮕﺮی ﺑﺎ اﺷﺎره ﻣﻦ و را ﻓﺮاﻣﺮز ﺧﻮاﺳﺖ و ﭘﺮﺳ :ﯿﺪ ۲۲۷