Goriz Nakhasteh

- ﯽﮐ ﺑﻪ ﮐﺮاﭼ آﻣﺪه ﯽ ﯾﺪا و از ﮐﺠﺎ ﭘﺮواز ﮐﺮده ﯾﺪ؟ ا ﺗﺎر ﯾﺨﯽ ﮐﻪ درﭘﺎﺳﭙﻮرت ﺑﻮد ذ ﮐﺮ ﮐﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ ﺑﺎ ا ﯾﺮا ﯾﺮان ٩ آﻣﺪه اﯾﻢ. ﺷﻤﺎره ی ﭘﺮواز را ﭘﺮﺳﯿﺪ؛ ﭘﺎﺳﺦ دادم: - ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻧﺪارم. ﺳﺎﻋﺖ ورود را ﭘﺮﺳ ﯿﺪ . ﺳﺎﻋﺘ ﯽ ﯾﺮا ﯾﺮان ا ﯿﻤﺎی ﻫﻮاﭘ داﻧﺴﺘﻢ ﯽ را ﮐﻪ ﻣ در ﮐﺮاﭼ ﻧﺸﯿﻨﺪ ﯽﻣ ﯽ ﺑﻪ زﺑﺎن آوردم. رو ﺑﻪ آن ﺟﻮان ﺑﻬﺎﺋﯽ ﮐﺮد و ﺑﺎ ﻟﻬﺠﻪ ی ﻣﺨﺼﻮص ﺑﻪ زﺑﺎن اﻧﮕﻠﯿﺴﯽ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮد. ﺟﻮان ﭘﺎﺳﺦ داد ﮐﻪ ﺑﻬﺎ ﯾ ﯽ اﺳﺖ؛ ﻧﺎﭼﺎر از ﺗﺮک وﻃﻦ ﺷﺪه. از ﭘﻠﯿﺲ ﭘﺎ ﮐﺴﺘﺎن اﺟﺎزه ی ﭼﻨﺪ روز اﻗﺎﻣﺖ ﮔﺮﻓﺘﻪ و ﺣﺎﻻ ﻫﻢ ﻫﻤﺮاه ﻫﻤﺴﺮ و ﻓﺮزﻧﺪان ﻣ ﺧﻮاﻫﺪ ﯽ ﺑﻪ اﺳﭙﺎﻧ ﯿﺎ ﺑﺮود و آن ﻫﺎ ﺣﻖ ﻫ ﯽ ﺗﻌﺮﺿ ﯿﭻ ﺑﻪ او ﻧﺪارﻧﺪ. وﻟ آن ﯽ دو ﻣﺄﻣﻮر ﮐﻪ «ﯿﺪﺻ» را در اﺧﺘ ﯿﺎر داﺷﺘﻨﺪ ﺑﻪ ﺳﺎدﮔ ﯽ ﺷﺪﻧﺪ، ﯽ رام ﻧﻤ و ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣ رﺳﯿﺪ ﯽ ﮐﻪ از او اﻧﺘﻈﺎر ی داﺷﺘﻨﺪ. ﺑﺎر د ﺑﻪ ﯾﮕﺮ ﻓﺮاﻣﺮز و ﻣﻦ اﺷﺎره ﮐﺮدﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﺮو ﯾﻢ در اﻧﺘﻈﺎر ﺑﻨﺸ ﯿﻨﯿﻢ . دﮐﺘﺮ ﻣﺴﻌﻮد ﻧﺎﭼﺎر وﻗﺘ ﯽ وﺿﻊ و ﯾﺪ، ﺣﺎل را د ﺑﻪ ﻣﺎ ﻧﺰد ﯾﮏ ﺷﺪ و از ﻣﺎﺟﺮا ﭘﺮﺳ ﯿﺪ . آﻧﭽﻪ ﻻزم ﺑﻮد، ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻢ. ﻣ دﯾﺪﯽ ﮐﻪ ﻣﻀﻄﺮﺑﻢ. ﯿﺘﯽﮔ ﻫﻢ ﻧﺎآرام ﺑﻮد؛ ﮔﻔﺖ: - ﯾﺪ ﺑﺮو ﺑﻪ ﭘﺮو ﯾﺰ ﺑﮕﻮﯾﯿﺪ ﺑﯿﺎﯾﺪ ﺑﭙﺮﺳﺪ ﭼﺮا اذﯾﺖ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ. ﻣﺴﻌﻮد ﻣﺎ را ﺑﻪ ﺧﻮﻧﺴﺮ دی و آراﻣﺶ دﻋﻮت ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: - ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ ﺣﻘ ﯿﻘﺖ را ﺑﮕﻮ ﯾﯿﺪ . وﻗﺖ دارد ﻣ . ﮔﺬرد ﯽ ﯾﻦ در ا ﻓﺮاﻣﺮز ﺿﻤﻦ ﮔﻔﺖ: - ﭘﺴﺮﻋﻤﻮ، ﺑﻪ آن ﻫﺎ اﺟﺎزه داد. ﯾﺪمد ﮐﻪ آن ﺟﻮان ﺑﻬﺎﺋﯽ و ﻫﻤﺴﺮ و دو ﻃﻔﻞ ﺧﺮدﺳﺎﻟﺶ از آﻧﺠﺎ ﻋﺒﻮر ﮐﺮدﻧﺪ و ﻣﺄﻣﻮران دﯾﮕﺮ ﺑﺮای اﺟﺎزه ی ورود ﺑﻪ ﺳﺎﻟﻦ ﺗﺰاﻧﺰﯾﺖ، آن ﻫﺎ را ﺑﺎ ﯽﻣ ﯽﺑﺪﻧ ﯽزرﺳ ﮐﻨﻨﺪ. ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻃﻮل ا ده از ﯿﺶﺑ ﯾﺎنﺟﺮ ﯾﻦ دﻗﯿﻘﻪ ﻧﺸﺪه ﺑﻮد، وﻟﯽ دﻗﺎﯾﻖ ﺳﺨﺖ و دﺷﻮاری را ﻣﯽ ﮔﺬراﻧﺪﯾﻢ. دوﺑﺎره ﻣﺎ را ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ. اﯾﻦ ﺑﺎر ﮔﯿﺘﯽ ﻫﻢ ﺑﻪ آن ﻫﺎ ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﺪ. دﮐﺘﺮ ﻣﺴﻌﻮد دو ﻗﺪم دورﺗﺮ یﻃﻮر ﺑﻪ ﮐﻪ ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﻣﮑﺎﻟﻤﻪ ی ﻣﺎ را ﺑﺸﻨﻮد اﯾﺴﺘﺎد. ﻣﺄﻣﻮر ﮔﻔﺖ: - اﺳﻢ ﺷﻤ ﺎ در ﺻﻮرت ﻣﺴﺎﻓﺮﯾﻦ آن ﭘﺮواز ﻧﯿﺴﺖ؛ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﻃﻮر ﺧﻼف وارد اﯾﺪ. ﺷﺪه ﻓﺮاﻣﺮز ﺑﺎ ﺣﺮﮐﺎت و ﮔﻔﺘﻦ ﮐﻠﻤﺎﺗ ﯽ داد و ﻗﺎﻟ ﯽ ﮐﺮد. آن ﻫﺎ ﮔﻔﺘﻨﺪ: - ﯿﺖﺑﻠ ﻫﺎی ﻫﻮاﭘﯿﻤﺎی اﯾﺮان را ﮐﻪ ﺷﻤﺎ را ﺑﻪ ﮐﺮاﭼﯽ آورده اﺳﺖ ، اراﺋﻪ دﻫﯿﺪ. ﻓﺮاﻣﺮز ﺑﻪ ﺳﻮ ی ﺳﺎ ﮐﺶ دو ﯾﺪ . ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑ اﺧﺘﯿﺎر ﯽ ﺑﻪ دﻧﺒﺎل او رﻓﺘﻢ. در ﺣﺎﻟ ﯽ ﮐﻪ دﺳﺖ در ﺟ ﯿﺐ ﻫﺎی ﺑﻪ ﮐﺮدم ﯽ ﺳﺎ ک ﻣ ﻓﺮاﻣﺮز ﮔﻔﺘﻢ: - ﮐﻨﯽ؟ ﯽﭼﻪ ﻣ ۹ irA ran I ۲۲۸