Goriz Nakhasteh

- ﭘﺴﺮﻋﻤﻮ، ﺑﻠ ﺖﯿ ﻫﻮاﭘﯿﻤﺎی ﺗﻬﺮان زاﻫﺪان را ﻧﺸﺎن ﻣﯽ دﻫﻢ. ﮔﻔﺘﻢ: - ﻧﻪ، ﻓﺮاﻣﺮز ی ﺟﺎن. ﻗﺪر ﺧﻮدت را ﺑﺎ ﺳﺎ ک ﻫﺎ ﻣﺸﻐﻮل ﻧﺸﺎن ﺑﺪه. ﺑﺮﻣ ﯾﯿﻢ ﮔﻮﯽو ﻣ ﯾﻢ ﮔﺮدﯽ ﻫﻤﺮاه ﻧ » ﯿﺎورده اﯾﻢ اﺳﺖ ﺑﻬﺘﺮ ﻃﻮر اﯾﻦ .« اﯾﻦ. ﮐﻪ ﺧﺮ ﻫﺎ ﻧﯿﺴﺘﻨﺪ ﻣﯽ. ﻓﻬﻤﻨﺪ ﺑﺎ . و ﻫﯿﺠﺎن ﺷﺘﺎب زده، ﺑﺎ آن ﻗﺎﻣﺖ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﻪ ﺳﻮی آن ﻫﺎ ﺑﺎزﮔﺸﺖ و ﺑﻪ آن ﻫﺎ ﺣﺎﻟﯽ ﮐﺮد ﮐﻪ ﺑﻠﯿ ﻫﺎی ﺳﻔﺮ را ﺖ ﻫﻤﺮاه ﻧﺪارﯾﻢ. ﯾﮑﯽ از آن ﻫﺎ ﮐﻪ ﻗﯿﺎﻓﻪ ی ﺳﻮﺧﺘﻪ و ﺳﺒﯿﻞ ﺳﯿﺎه ﻣﺜﻠﺚ ﺷﮑﻠﯽ داﺷﺖ، ﺳﺮش را ﺑ ﻪ ﻣﻦ ﻧﺰدﯾﮏ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: - ﻣﺎ ﺷﻤﺎ را ﺑﻪ ا ﮔﺮداﻧﯿﻢ ﯽ ﺑﺮ ﻣ ﯾﺮان . ﺑﺎ اوﻟ ﯿﻦ ﭘﺮواز ﺑﻪ ﻓﺮودﮔﺎه ﻣﻬﺮآﺑﺎد ﺧﻮاﻫ ﯿﺪ رﻓﺖ. ﻣﻌﻨﯽ آﻧﭽﻪ را ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد، درﯾﺎﻓﺘﻢ، و ﺑﺮای ﻓﺮاﻣﺮز ﻫﻢ، ﺧﻨﺪه ﮐﻨﺎن، ﺗﺮﺟﻤﻪ ﮐﺮدم. ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﻓﺎرﺳﯽ ﮔﻔﺘﻢ: - ﭼﻪ ﺑﻬﺘﺮ از ا !ﯾﻦ آن وﻗﺖ رو ﯾﻢ را ﺑﻪ او ﮐﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ: - . ١٠ OK, we are ready ﻣﯽ داﻧﺴﺖ ﻣﻦ دروغ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﻢ و ﺑﻪ اﺻﻄﻼح، ﻓﯿﻠﻢ ﺑﺎزی ﻣﯽ ﮐﻨﻢ. ﺣﺮﮐﺎت ﻋﺼﺒﯽ و ﺑﺪون اراده ی ﯾﻦو ا ﻓﺮاﻣﺮز ﺳﻮ و آن ﺳﻮ رﻓﺘﻦ و ﮐﻠﻤﺎﺗ ﯽ را ﮐﻪ در آن ﻟﺤﻈﺎت ﺑﻪ زﺑﺎن ﻣ ﯽ آورد، ﻓﺮاﻣﻮش ﻧﻤ ﺑﻪ ﮐﻨﻢ؛ ﯽ ﯿﻦﻫﻤ ﻧﺤﻮ، ﻧﺎراﺣﺘ ﯽ و اﺿﻄﺮاب ﺧﻮد را و ﺗﻤﺎم ﺧﺴﺘﮕ ﯽ، ﻧﺎآراﻣ ﯽرﻧﮕ ﯾﺪه ﭘﺮ ﯽ، و درﻣﺎﻧﺪﮔ  ﯾﺪﺷﺪ ﯽ ﯿﺘﯽﮔ را از ﺑﺮم. ﯽﻧﻤ ﯾﺎد دﮐﺘﺮ ﯾﮕﺮ د ﻣﺴﻌﻮد ﻃﺎﻗﺖ ﻧ ﯿﺎورد . ﺑﻪ آن ﻣﺄﻣﻮر ﻧﺰد ﯾﮏ ﺷﺪ و ﮔﻔﺖ: - ﺷﻤﺎ درﺳﺖ ﮔﻮﯾﯿﺪ ﯽﻣ ﺑﻬﺎﺋﯽ ﻫﺎ ﯾﻦ. ا ﻫﺴﺘﻨﺪ، ﭼﻨﺪ روز ﻣﻬﻤﺎن ﻣﺎ ﺑﻮدﻧﺪ. در اﯾﺮان ﺑﺮای آن ﻫﺎ ﺧﻄﺮ ﻣﺮگ ﺑﻮده اﺳﺖ. ﺑﯿﺴﺖ دﻗﯿﻘﻪ ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﭘﺮواز ﺑﺎﻗﯽ ﻧﻤﺎﻧﺪه؛ ﺑﮕﺬارﯾﺪ ﺑﺮوﻧﺪ. ﮐﻪ ﯽ در ﺣﺎﻟ ﻣﺴﻌﻮد ﺑﺎ ﻣﺨﺎﻃﺒﺶ ﺻﺤﺒﺖ ﻣ ﮐﺮد، ﯽ ی ﻣﺄﻣﻮر ﺗﺎزه ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﺰد ﯾﮏ ﺷﺪ و ﮔﻔﺖ: - ا یﻣﺮد ﯾﻦ ﺑﺎ ا ﯾﺮاﻧﯽ ﻣﺸﺨﺼﺎت ﻣ ﺧﻮاﻫﺪ ﯽ ﺷﻤﺎ را ﺑﺒ ﯿﻨﺪ؛ ﹰ ﻧﺰد او ﺑﺮو ﻓﻮرا و ؛ﯾﺪ ﻣﺸﺨﺼﺎت . ﮔﻔﺖ را ﭘﺮوﯾﺰ ﺑﻪ ﮔﯿﺘﯽ ﮔﻔﺘﻢ: - .ﯾﺰ ﭘﺮو ﯿﺶﭘ رومﯽﻣ ﯿﺘﯽﮔ ﻣﻠﺘﻤﺴﺎﻧﻪ ﮔﻔﺖ: - ﮐﺎرﻫﺎ را ﺗﻤﺎم ﮐﻨ .ﯿﺪ ﯿﺮون ﺑ رﻓﺘﻢ. ﭘﺮو ﯾﺰ و ﺧﺎﻧﻤﺶ ﺗﺎ ﻣﺮا د ﯾﺪﻧﺪ، ﺑﺎ اﺷﺎره ی دﺳﺖ ﻣﺮا ﻧﺰد ﯾﮏ ﺧﻮدﺷﺎن ﻓﺮا ﺧﻮاﻧﺪﻧﺪ. ۱۰ ﺑﺎﺷﺪ؛ ﻣﺎ ﺣﺎﺿﺮ .ﯾﻢ ۲۲۹