Goriz Nakhasteh

ﹰ ﻣﯽ ﭼﻪ واﻗﻌﺎ ﺗﻮاﻧﺴﺘﯿﻢ ﺑﮑﻨﯿﻢ؟ ﮐﺮدم ﻣﯽ ﺧﯿﺎل ﻣﻦ ﻓﺮﯾﺪون ﺳﺎﻟﻦ در را ﺗﺰاﻧﺰﯾﺖ ی ﺑﻘﯿﻪ و دﯾﺪ ﺧﻮاﻫﻢ ﮐﺎرﻫﺎ را او روﺑﻪ راه ﺧﻮاﻫﺪ ﮐﺮد. ﺷﺮﻗ ﯽ ﺑﻮدن ﻣﺎ و ﭼﻨﺪ ﺳﺎ ک ﮐﺜ ﯿﻒ و ﻣﺨﺘﺼﺮ و ﻗ ﯿﺎﻓﻪ ﻫﺎی ﺧﺴﺘﻪ و درﻣﺎﻧﺪه ی ﻣﺎ در آن ﻓﺮودﮔﺎه اﻣﮑﺎن داﺷﺖ ﺗﻮﺟﻪ ﻫﺮ ﻋﺎﺑﺮی را ﺟﻠﺐ ﺑﮑﻨﺪ، وﻟﯽ ﮐﺴﯽ ﺑﻪ ﻣﺎ ﮐﺎری ﻧﺪاﺷﺖ، و اﮔﺮ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ روﯾﻤﺎن ﻣﯽ اﻓﺘﺎد، ﻋﺎدی و ﻣﺤﺘﺮﻣﺎﻧﻪ ﺑﻮد. دوﺑﺎره ﺑﻪ ﺳﺎﻟﻦ ﺗﺮاﻧﺰﯾﺖ ﺑﺮﮔﺸﺘﯿﻢ. ﭘﻨﺠﺎه ﻓﺮاﻧﮏ در ﺟﯿﺐ ﺲ ﯾﯿﺳﻮ داﺷﺘﻢ. آن را ﺑﻪ ﺑﺎﺟﻪ ی ﺑﺎﻧﮏ در ﺳﺎﻟﻦ اﻧﺘﻈﺎر اراﺋﻪ دادم و ﺑﻪ ﮐﺮون، ﭘﻮل داﻧﻤﺎرک ﺗﺒﺪﯾﻞ ﮐﺮدم. از ﺑﺎﺟﻪ ی اﻃﻼﻋﺎت ﭘﺮﺳﯿﺪم ا ﮔﺮ ﺑﺨﻮاﻫﻢ ﺑﻪ اﯾﻦ ﺷﻤﺎره ﺗﻠﻔﻦ ﮐﻨﻢ، ﮐﺠﺎ ﺑﺮوم و ﭼﻘﺪر ﭘﻮل ﺑﺮﯾﺰم. راﻫﻨﻤﺎﯾﯽ ﺷﺪم، و ﺑﻪ اﺗﺎﻗﮏ ﺗﻠﻔﻦ در ﺳﺎﻟﻦ ﺗﺮاﻧﺰﯾﺖ رﻓﺘﻢ. ﺷﻤﺎره ی ﺗﻠﻔﻦ ﻣﻨﺰل ﻓﺮﯾ ﺪون را ﮔﺮﻓﺘﻢ. ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻮد ﺻﺒﺢ ﺷﺶ روﺷﻦ  و ﻫﻮا ﮐﺎﻣﻼ ﻧﺸﺪه ﺑﻮد. ﺻﺪای آﺷﻨﺎ و ﺧﻮاب آﻟﻮد ﺷﻤﯽ - ﻫﻤﺴﺮ ﻓﺮﯾﺪون ﺑﻌﺪ از ﺳﻪ ﺑﺎر زﻧﮓ ﺑﻪ ﮔﻮﺷﻢ رﺳ :ﯿﺪ - اﻟﻮ - ﯽﺷﻤ ﻪ اﺑﻬ  ﺧﺎﻧﻢ، اﻟ . ﯽ ﻣﻦ وﺣﯿﺪ ﻫﺴﺘﻢ. ﯾﮏ ﺑﺎره ﺗﻤﺎم آﺛﺎر ﺧﻮاب از آن ﺻﺪای ﺧﻮب ﻣﺤﻮ ﺷﺪ. ﺷﻨﯿﺪم ﮐﻪ ﺷﺎدﻣﺎﻧﻪ ﮔﻔﺖ: - ﻪ اﺑﻬﯽ!  اﻟ ﻗﺮﺑﺎن ﺷﻤﺎ! رﺳﯿﺪﯾﺪ؟ - ﺑﻠﻪ، ﻣﺎ در ﻓﺮودﮔﺎه ﻫﺴﺘﯿﻢ. ﻣﻌﺬرت ﻣﯽ ﻫﺧﻮا ﻢ ﺷﻤﺎ را ﺑﯿﺪار ﮐﺮدم. - ای وای! ا ﮔﺮ ﺑﺪ ا ﻧﯿﺪ ﭼﻘﺪر ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﯿﻢ. - ﺷﻤﯽ ﺧﺎﻧﻢ، ﻓﺮﯾﺪون ﺗﻮ ی ﻓﺮودﮔﺎه ﻧﯿﺴﺖ؟ - ای ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪ ﺳﺖ ﮐﻪ راه اﻓﺘﺎده. ﺑﻪ ﭘﻠﯿﺲ ﻓﺮودﮔﺎه ﺧﺒﺮ داده ﮐﻪ ﺷﻤﺎ وارد ﻣﯽ ﺷﻮﯾﺪ؛ ﺗﺎ ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪ ی دﯾﮕﺮ ﻫﻢ ﻫﻤﺮاه ﻣﻨﺸﯽ ﻣﺤﻔﻞ ﻣﻠﯽ ﻣﯽ رﺳﻨﺪ. - ﻣﺎ ﭼﻪ ﮐﻨ ﯿﻢ؟ ی ﺣﺎﻻ ﺗﻮ ﺳﺎﻟﻦ ﺗﺮاﻧﺰ .ﯿﻢ ﻫﺴﺘ ﯾﺖ - ﻧﻪ؛ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﻣﻘﺼﺪ ورود ﺑﻪ ﮐﭙﻨﻬﺎ ک، ﺧﻮدﺗﺎن را ﺑﻪ ﮔ ﻫﺎ ﯿﺸﻪ ﺑﺮﺳﺎﻧ .ﯿﺪ - ا ﮔﺮ ﺑﺎ ورودﻣﺎن ﻣﻮاﻓﻘﺖ ﻧﮑﺮدﻧﺪ؟ - ﺧﻮدﺗﺎن را ﻣﻌﺮﻓ ﺑﮕﻮ ﯿﺪ؛ ﮐﻨ ﯽ ﺑﻬﺎﺋﯽ ﯾﯿﺪ ﻫﺴﺘﯿﺪ و ﺑﮕﻮﯾﯿﺪ ﻣﯽ ﺧﻮاﻫﯿﺪ ﭘﻨﺎﻫﻨﺪه ﺷﻮﯾﺪ. ﺑﮕﻮﯾﯿﺪ ﻧﻤﺎﯾﻨﺪﮔﺎن ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺑﻬﺎﺋﯽ ی داﻧﻤﺎرک ﻫﻢ در راه ﻫﺴﺘﻨﺪ و ﺗﺎ دﻗﺎﯾﻘﯽ دﯾﮕﺮ ﺑﻪ ﻓﺮودﮔﺎه ﻣﯽ آﯾﻨﺪ. ﯽﺗﻠﻔﻨ ﺑﺎ ﺷﻤ ﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ زﺑﺎن اﻧﮕﻠ ﯿﺴﯽ ﺗﺴﻠﻂ ﮐﺎﻣﻞ دارد، ﭼﻨﺪ ﺑﺎر آﻧﭽﻪ را ﮐﻪ ﺑﺎ ﯾﺪ ﺑﻪ ﻣﺄﻣﻮر ﻓﺮودﮔﺎه ﺑﻪ اﻧﮕﻠ ﺑﮕﻮ ﯿﺴﯽ ﯾﻦ ﺗﻤﺮ ﯾﻢ، و از او ﺗﺸﮑﺮ ﮐﺮدم. ﮔﻔﺖ: - اﻟﺒﺘﻪ آن ﻫﺎ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ رو ی ﺧﻮش ﻧﺸﺎن ﻧﻤ ﻣﯽ ﺗﺎ ﻫﻢ ﺷﻤﺎ . دﻫﻨﺪ ﯽ ﺗﻮاﻧﯿﺪ ﺑﺎﯾﺪ اﺻﺮار . ﮐﻨﯿﺪ - ﻣﻤﻨﻮﻧﻢ؛ ﺑﺒ .ﺷﻮدﯽﭼﻪ ﻣ ﯿﻨﻢ - ﯿﺘﯽﮔ را ﺑﺒﻮﺳ ﭼﺸﻢ . ﯿﺪ اﻧﺘﻈﺎرﺗﺎن . ﻫﺴﺘﯿﻢ - ﻗﺮﺑﺎن ﺷﻤﺎ. - ﻗﺮﺑﺎن ﺷﻤﺎ... ﺧﺪاﺣﺎﻓﻆ ۲۳٤