Goriz Nakhasteh

از اﺗﺎﻗﮏ ﺗﻠﻔﻦ ﺧﺎرج ﺷﺪم؛ ﮔ :ﯿﺪ ﭘﺮﺳ ﯿﺘﯽ - ﺷﺪ؟ ﯽﭼ ﯾﺎنﺟﺮ را ﺑﺎزﮔﻮ ﮐﺮدم. ﺑﺎر د ﯾﮕﺮ ﻫﺮ ﺳﻪ، ﺳﺎ ک ﺑﻪ دﺳﺖ، راﻫ ﺑﺎﺟﻪ ﯽ یﻫﺎ ورود ﺑﻪ ﮐﭙﻨﻬﺎ ک ﺷﺪ . ﯾﻢ داﻧﺴﺘﯿﻢ ﯽﻧﻤ ﯿﺶﭼﻪ ﭘ ﺧﻮاﻫﺪ آﻣﺪ. ﻗﺮار ﺑﻮد ﻣﻦ ﺑﺎ ﻣﺄﻣﻮر ﻣﺮﺑﻮﻃﻪ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﻢ. ﺟﻤﻼت ﻻزم را در ذﻫﻦ آﻣﺎده و ﺗﮑﺮار ﻣ ﮐﺮدم ﯽ ﺑﻪ ﯽ . وﻗﺘ ﯾﮑﯽ از ﺑﺎﺟﻪ ﻫﺎ رﺳ ﺑﯿﺴﺖ ﯽﺟﻮاﻧ ﯿﺪم، ﺑﯿﺴﺖ ﯾﺎ ﻫﻔﺖ و ﻫﺸﺖ و ﺳﺎﻟﻪ، ﺑﺎ ﻣﻮﻫﺎی ﺑﻮر، رﯾﺶ ﻣﺎﯾﻞ ﺑﻪ رﻧﮓ ﻗﺮﻣﺰ و ﻗﯿﺎﻓﻪ ای آرام و ﻣﺆدب ﺑﻪ روﯾﻢ ﻟﺒﺨﻨﺪ زد. ﭼﻮ ن ﺣﺎﻟﺖ و ﻫﺎج واﺟﻢ را ﻟﺤﻈﺎﺗﯽ ﺑﺪون ﺗﮑﻠﻢ دﯾﺪ، ﮔﻔﺖ: ١٣ May I help you? - be asylum here. We are Yes, please. We are three people. We want - ١٤ i.’ Baha ١٥ ? Where are you from - در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﭘﺎﺳﭙﻮرت ﻫﺎ را ﺗﺴﻠﯿﻢ ﻣﯽ ﮐﺮدم، ﮔﻔﺘﻢ: اﯾﺮان » « در اﯾﻨﺠﺎ ﺑﺎ ادای اﺳﻢ اﯾﺮان دو ﺣﺎﻟﺖ ﻣﺘﻀﺎد داﺷﺘﻢ: ﯾﮑﯽ ﻧﮕﺮاﻧﯽ ﭼﻮن ﺷﻨﯿﺪه ﺑﻮدم ﻫﺮ اﯾﺮاﻧﯽ در اروﭘﺎ ﭼﻘﺪر ﻣﻮرد ﺗﺤﻘﯿﺮ و ﺑﯽ ﺣﺮﻣﺘﯽ اﺳﺖ، و دﯾﮕﺮی اﺣﺴﺎس اراﺋﻪ ی ﺳﻨﺪی ﺑﺮای دﻟﯿﻞ ﭘﻨﺎﻫﻨﺪﮔﯽ. ﻣﺮد ﺟﻮان، آرام، ﻣﺆدب و ﻣﻬﺮﺑﺎن از اﺗﺎﻗﮏ ﮐﻮﭼﮑﺶ ﺧﺎرج ﺷﺪ و ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﺻﻮرت ﮔﯿﺘﯽ و ﺮز ﻓﺮاﻣ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد. ﮔﻔﺖ ﻫﻤﺮاه او ﺑﻪ اﺗﺎق ﭘﻠ ﯾﻢ ﺑﺮو ﯿﺲ . و ﻣﺎ ﺧﻮﺷﺤﺎل از ا ﯾﻦ ی ﮐﻪ ﺑﺮا ورود ﺑﻪ ﮐﭙﻨﻬﺎ ک در ﯿﺮ ﻣﺴ اﻓﺘﺎده ﯽ، راﺿ ﯾﻢ، ا ی ﺑﺎرﻫﺎ ﻣﺨﺘﺼﺮ را ﺑﻪ دﺳﺖ ﮔﺮﻓﺘ ﯿﻢ و ﺑﻪ دﻧﺒﺎل او راه اﻓﺘﺎد ﯾﻢ . او در ﻫﻤﺎن ی ﻣﺤﻮﻃﻪ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ﻓﺮودﮔﺎه در ﮐﻨﺎر اﻃﺎﻗ ﯽ ﯿﻤﮑﺖ ﭼﻨﺪ ﻧ را ﻧﺸﺎن داد، و ﺗﻌﺎرف ﺑﻪ ﻧﺸﺴﺘﻦ ﮐﺮد. ﺧﻮدش ﻫﻢ در ﮐﻨﺎرﻣﺎن ﻧﺸﺴﺖ. از ﻣﺎ ﭘﺮﺳ ﯿﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ ﮐﺪام ﭘﺮواز آﻣﺪه ﺟﻮاب . ﯾﻢا ﻣﯽ ﺧﯿﺎل . دادﯾﻢ ﮐﺮدﯾﻢ او ﺗﺼﻤﯿﻢ اﺳﺖ ﮔﯿﺮﻧﺪه و ﻣﻮﺟﺒﺎت را ورود ﺟﻠﺐ ﺻﺪد در. ﮐﻨﺪ ﻣﯽ ﻓﺮاﻫﻢ ﻣﺤﺒﺘﺶ ﺑﺮ آﻣﺪﯾﻢ ﯾﻦ و از ا ﮐﻪ آن ﻫﻤﻪ ﺧﻮﻧﺴﺮد ﺗﻔﺎوﺗﯽ ﯽو ﺑ ی و آراﻣﺶ از ﺧﻮدش ﻧﺸﺎن ﻣ دادﯽ ﻣﺘﻌﺠﺐ ﺑﻮد ﯾﻢ . ﭘﺮﺳ :ﯿﺪ - آدم ﻣ ﯿﻠﯽﺧ ﯾﺮان در ا ﮐﺸﻨﺪ؟ ﯽ - ﺗﺎ آﻧﺠﺎ ﮐﻪ ﻣ . ﺗﻮاﻧﻨﺪ ﯽو ﻣ ﺷﻮدﯽ - ﺑﺎر اوﻟ ﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ داﻧﻤﺎرک ﻣ آﯾﯿﺪ؟ ﯽ - ﯿﺮ،ﺧ ﻧﻮﺑﺖ ﺳﻮم اﺳﺖ. ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎل دوﺑﺎر د ﯾﮕﺮ .ﯾﻢا ﻫﻢ آﻣﺪه - داﻧﻤﺎرک را دوﺳﺖ دار ﯾﺪ؟ - ﯽﻋﺎﻟ اﺳﺖ؛ ز ﯾﺒﺎﺳﺖ، ﻣﺮدم ﻣﻬﺮﺑﺎن و ﻣﺆدﺑ ﯽ دارد. ۱۳ ﺑﻔﺮﻣﺎ ﯾﯿﺪ ۱٤ ﺑﻠﻪ، اﻟﺒﺘﻪ. ﺳﻪ ﻧﻔﺮ ﯿﻢ ﺧﻮاﻫ ﻣﯽ. ﯾﻢ ﭘﻨﺎﻫﻨﺪﮔ ﺑﮕ ﯽ ﺑﻬﺎﺋﯽ ﻣﺎ ﯿﺮﯾﻢ، . ﻫﺴﺘﯿﻢ ۱٥ از ﮐﺠﺎ ﻣ ﯾﯿﺪ؟ آﯽ ۲۳٥