Goriz Nakhasteh

ﯿﺴﺖﺑ ﺟﻮان و ﻫﻔﺖ ﯿﺴﺖﺑ ﯾﺎ و ﻫﺸﺖ ﺳﺎﻟﻪ ﮐﻪ از اﺑﺘﺪا ﻫﻤﺮاﻫﻤﺎن ﺑﻮد، از آﻧﭽﻪ ﻣﯽ ﮔﺬﺷﺖ ﺧﻮد را ﻧﺎراﺿﯽ ﻧﺸﺎن ﻣﯽ داد، وﻟﯽ ﺳﻌﯽ ﻣﯽ ﮐﺮد ﭼﯿﺰی ﺑﻪ زﺑﺎن ﻧﯿﺎورد. ﺑﺎر دﯾﮕﺮ ﻣﺎ را ﺑﻪ ﻧﻮﺷﯿﺪن ﻗﻬﻮه دﻋﻮت ﮐﺮد. ﻓﺮاﻣﺮز ﮔﻔﺖ: - ﭘﺴﺮﻋﻤﻮ، ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺷﻤﺎ ﮐﺠﺎ رﻓﺘﻨﺪ؟ - ﯾﺪﺷﺎ داﻧﻢ؛ ﯽﻧﻤ رﻓﺘﻨﺪ دوﺑﺎره ﺑﺎ ﺲ ﯾﯿر ﺧﻮدﺷﺎن ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﻨﺪ. - ﻧﮑﻨﺪ ﻣﺎ را ﺑﻔﺮﺳﺘﻨﺪ اﺳﭙﺎﻧﯿﺎ! ﮔﯿﺘﯽ ﮔﻔﺖ: - ﻋﺰﯾﺰم، ﻫﯿﭻ ﻓﺮﻗﯽ ﻧﻤﯽ ﺪﮐﻨ ؛ ﻧﺎراﺣﺖ ﻧﺒﺎش. ﮔﻔﺘﻢ: - ﮐﻪ ﻫﻮاﭘﯿﻤﺎی ﻋﺎزم اﺳﭙﺎﻧﯿﺎ ﭘﺮﯾﺪ، و ﺣﺪاﻗﻞ ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻋﺖ وﻗﺖ دارﯾﻢ. ﺗﺎ آﻧﺠﺎ ﮐﻪ ﺑﺸﻮد،  ﻓﻌﻼ اﺻﺮار ﺑﻪ ﻣﺎﻧﺪن ﻣﯽ ﮐﻨﻢ. اﯾﻨﺠﺎ ﻓﺮﯾﺪون را دارﯾﻢ؛ ﺧﯿﻠﯽ ﮐﻤﮏ اﺳﺖ. ﻫﺮ ﺳﻪ ﺧﺴﺘﻪ و ﺑ ﺣﻮﺻﻠﻪ ﯽ و ﻧﮕﺮان، دﻗﺎ ﯾﻖ ﻧﺎﻣﻄﻠﻮﺑ ﯽ را ﮔﺬراﻧﺪ ﯾﻦ ﺗﺎ ا ﯾﻢ ﮐﻪ دوﺑﺎره ﺳﺮ و ﮐﻠﻪ ی آن ﯿﺪا ﻫﺎ ﭘ اﻋﺘﻨﺎ ﯽ ﺷﺪ. ﺑ از ﻣﻘﺎﺑﻠﻤﺎن ﮔﺬﺷﺘﻨﺪ و ﺑﻪ اﺗﺎﻗﮏ ﻣﺮﺑﻮﻃﻪ رﻓﺘﻨﺪ. دﻗﺎ ﯾﻘﯽ ﺑﻌﺪ ﭘﻠ ﮐﻪ -ﻣﺮد ﯿﺲ اﺳﻤﺶ ﻓﮑﺮ ﻣ ﯽ ﮐﻨﻢ ﻻرﺳﻦ ﺑﻮد، آﻣﺪ و ﺑﺎ اﺧﻢ و ﻗﺪر ی ﺗﺸﺮ ﮔﻔﺖ: - ﯿﻠﯽﺧ ﻣﺘﺄﺳﻔﻢ ﮐﻪ ﺑﺎ ﯾﺪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﮕﻮ ﺗﻮاﻧﯿﺪ ﯽﻧﻤ ﯾﻢ، در ا اوﻟﯿﻦ ﺑﺎ . ﺪﯿ ﺑﻤﺎﻧ ﯾﻨﺠﺎ ﺑﻪ را ﺷﻤﺎ ﭘﺮواز اﺳﭙﺎﻧﯿﺎ ﺧﻮاﻫﯿﻢ ﻓﺮﺳﺘﺎد . - ﯾﺎآ ﺗﻘﺎﺿﺎ ی ﻣﺎ را ﺑﻪ ﯿﺲﯾر ﺗﺎن ﮔﻔﺘﯿﺪ؟ - ﺑﻠﻪ، اﯾﻦ دﺳﺘﻮر اوﺳﺖ. - ﺧﻮاﻫﻢ ﯽ ﻣﻦ ﻣ ﺧﻮدم ﺑﺎ ا ﯾﺸﺎن ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﻢ. - ﺑﺎ ﻫﻤﻪ درﻣﺎﻧﺪﮔ ﯽ ﭼﻄﻮر اﺻﺮار ﻣ ﮐﺮدم، ﯽ ﺧﺪا آﮔﺎه اﺳﺖ. - ﻣﻦ ﺣﺮف یﻫﺎ ﺷﻤﺎ را ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻪ ام. - ﯾﮕﺮی د یﻫﺎ ﺣﺮف ﯾﺪﺷﺎ ﻫﻢ ﺑﺎﺷﺪ. ﺟﻮاﺑﻢ را ﻧﺪاد. ﻗﺪر ی ﺗﺄﻣﻞ ﮐﺮد و داﺧﻞ اﺗﺎق ﺷﺪ. ﻣﻦ ﺑﻪ ﮔ ﻓﺮاﻣﺮز و ﯿﺘﯽ ، و آن ﻫﺎ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎه . ﮐﺮدﻧﺪ ﯽﻣ یﺧﻨﺪه ﺗﻠﺦ و ﭘﺮ از ﯾﺄﺳﯽ ﺑﺮ ﺻﻮرت ﯾﻤﺎن ﻫﺎ ﺑﻮد. ﮔ ﯿﺘﯽ آرام آرام دﻋﺎ ﻣ . ﺧﻮاﻧﺪ ﯽ ﻓﺮاﻣﺮز ﺟﻮان ﻫﻨﻮز از ا ﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺣﻮادث از ﭘﺎ در ﻧ ﯿﺎﻣﺪه ﺑﻮد، و آﻧﭽﻪ ﭘ آﻣﺪ، ﯽﻣ ﯿﺶ ﯿﻦ در ﻋ ﻧﺎ ﮔﻮار ﯾﺶﺑﺮا ی ﯿﺠﺎﻧﯽ ﻫ ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه داﺷﺖ. ﻣﺮد داﻧﻤﺎرﮐ ﯽ از اﺗﺎق ﺧﺎرج ﺷﺪ و از ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻣﺎ ﮔﺬﺷﺖ. در ﻣﺤﻮﻃﻪ را ﺑﺎز ﮐﺮد و از ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ﻓﺮودﮔﺎه ﺧﺎرج ﺷﺪ. دﻗ ایﯿﻘﻪ ﺑﻌﺪ، زن ﭘﻠ ﯿﺲ از اﺗﺎق ﺑ ﯿﺮون آﻣﺪ. ﺑﻪ ﺳﺎ ک ﯾﻤﺎن ﻫﺎ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد و ﭘﺮﺳ :ﯿﺪ - درون ا ﯿﺴﺖ؟ ﭼ ﻫﺎ ﯾﻦ - ﻟﺒﺎس ﮐﻬﻨﻪ. ۲٤۰