Goriz Nakhasteh

- ﻓﺮدا ﻫﻤ ﯿﻦ ﯾﺪ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﺎ ﻧﺰد ﻣﻦ ﺑ ﯿﺎﯾﯿﺪ ﺗﺎ ﺑﺎ ﭘﺮﺳﺶ ﯾﺎدیز یﻫﺎ ﮐﻪ از ﺷﻤﺎ ﺧﻮاﻫﻢ ﮐﺮد، ﺗﺼﻤ ﯿﻢ ﻻزم را در ﻣﻮرد اﻗﺎﻣﺘﺘﺎن ﺑﮕ یورﻗﻪ ﺷﻤﺎ از ﮐﺪام ﻫﺮ ﺑﻪ ﺣﺎﻻ . ﯿﺮﯾﻢ اﺟﺎزه ی اﻗﺎﻣﺖ ﻣﻮﻗﺖ ﭼﻬﻞ ﻫﺸﺖ و ﺳﺎﻋﺘﻪ داده ﻣﯽ ﺷﻮد ﮐﻪ ﻧﺸﺎن ﻣﯽ دﻫﺪ ﭘﺎﺳﭙﻮرت ﻫﺎی ﺷﻤﺎ ﻧﺰد ﭘﻠﯿﺲ اداره ﭘﻨﺎﻫﻨﺪﮔﯽ ﻣﺸﮑﻠﯽ ﭘﯿﺶ آﻣﺪ آن را ار  اﺳﺖ ﮐﻪ ا ﮔﺮ اﺣﺘﻤﺎﻻ اﺋﻪ ﺑﺪﻫﯿﺪ. ﹰ آن ﺳﻪ ﮐﺎﻏﺬ ر ﻓﻮرا ا ﻧﻮﺷﺖ و اﻣﻀﺎ ﮐﺮد و ﺑﻪ ﯾﮑﺎﯾﮏ ﯿﻢ ﻣﺎ ﺗﺴﻠ ﻧﻤﻮد. در ﻫﻤ ﯿﻦ وﻗﺖ ﻓﺮ ﯾﺪون ﻫﻤﺮاه ﻣﻨﺸ ﯽ ﻣﺤﻔﻞ ﻣﻠ ﯽ داﻧﻤﺎرک وارد اﺗﺎق ﺷﺪﻧﺪ. ﻫﺮ ﮐﺪام ﺑﻪ ﻧﻮﺑﺖ ﻓﺮ ﯾﺪون را ﺑﻪ آﻏﻮش ﮐﺸ و ﺑﺎ ﯿﺪﯾﻢ او روﺑﻮﺳ ﯾﻢ ﮐﺮد ﯽ . ﺑﻌﺪ ﺧﺎﻧﻢ ﻫﻤﺮاه را ﺑﻪ ﺑﻪو اﺳﻢ ﻋﻨﻮان ﻣﻨﺸﯽ ﻣﺤﻔﻞ ﻣﻠﯽ ﻣﻌﺮﻓﯽ ﻧﻤﻮد ﮐﻪ ﺧﺎ ﻧﻤﯽ ﺑﻮد ﻣﯿﺎن ﻗﺎﻣﺖ، ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﭼﻬﻞ ﺳﺎﻟﻪ، ﺑﺎ ﻣﻮﻫﺎی ﺑﻮر ﮐﻮﺗﺎه ﻣﺠﻌﺪ و ﺻﻮرت ﻻﻏﺮ و ﻣﻬﺮﺑﺎن ﺑﺎ ﺧﻨﺪه ای ﺳﺮﺷﺎر از ﻋﻄﻮﻓﺖ. او ﻧﯿﺰ ﺑﺎ ﻟﻄﻒ و ﻣﺤﺒﺖ زاﯾﺪاﻟﻮﺻﻔﯽ ﮔﯿﺘﯽ را در آﻏﻮش ﮔﺮﻓﺖ. ﺳﺮ و ﺻﻮرت ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ را ﺑﻮﺳﯿﺪﻧﺪ. ﺑﺎ ﻣﺎ دﺳﺖ داد و ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ی ﻣﺎ ﺧﻮﺷﺎﻣﺪ ﮔﻔﺖ. در ﺗﻤﺎم اﯾﻦ ﻣﺮاﺳﻢ ﻻرﺳﻦ ﻧﺎﻇﺮ ﺑﺮ ﺗﺒﺎدل اﺣﺴﺎﺳﺎت ﺑﻮد. از ﻓﺮﯾﺪون و آن ﺧﺎﻧﻢ ﻧﻮﺷﺘﻪ و اﻣﻀﺎ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﻣﺎ ﺳﻪ ﻧﻔﺮ آﻧﭽﻪ ﮔﻔﺘﻪ اﯾﻢ، درﺳﺖ ﺑﻮده اﺳﺖ، و در ﻣﺪت اﻗﺎﻣﺖ - ﮐﻪ ﺣﺪود ﺳﻪ ﻣﺎه ﭘﯿﺶ ﺑﯿﻨﯽ ﻣﯽ آن-،ﺷﻮد ﻫﺎ از ﻫﺮ ﺟﻬﺖ ﻣﺴﺆل ﻣﺎ ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﺑﻮد، و ﻫﺮ وﻗﺖ ﺣﻀﻮرﻣﺎن ﻻزم ﺑﺎﺷﺪ، آن ﻫﺎ ﻣﻮﺟﺒﺎت آن را ﻓﺮاﻫ ﻢ ﻣﯽ آورﻧﺪ. ﻗﺒﻞ از آن ﮐﻪ ﻻرﺳﻦ اﺟﺎزه ی ﺧﺮوج ﺑﺪﻫﺪ و ﺑﺎ ﻣﺎ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﮐﻨﺪ، ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ اﯾﻦ ﮐﻪ ﻣﯽ داﻧﺴﺖ در اﯾﺮان ﺗﯿﺮ ﺑﺎران ﻫﺮ روزه در ﺟﺮﯾﺎن اﺳﺖ، ﮔﻔﺖ: - روﯾﺪ، ﯽ ﺣﺎﻻ ﮐﻪ ﻣ ﺳﺮ و ﺻﻮرت را ﺗﻤ ﻫﺎ ﯾﺶر ﯿﺪ؛ ﮐﻨ ﯿﺰ را ﺑﺘﺮاﺷ ﯿﺪ و ﻓﺮدا ﻧﺰد ﻣﻦ ﺑ ﯿﺎﯾﯿﺪ ﺗﺎ ﺷﻤﺎ را ﺑﺎ ﺳﺆاﻻت ز ﯿﺮﺗ ﯾﺎدم ﺑﺎران ﮐﻨﻢ. ﯽﺷﻮﺧ ﯾﺪون ﻓﺮ ﻻرﺳﻦ و ﺣﺮف ﯾﺶﻫﺎ را ﺑﺮا ﯾﻤﺎن ﺗﺮﺟﻤﻪ ﮐﺮد. ﺑﻪ ﻓﺎرﺳ ،ﯽ از ﺳﺮ ﺷﻮﺧ ﯽ، ﺑﻪ » ﮔﻔﺘﻢ: او ﺑﮕﻮ اﮔﺮ ﻗﺎدر ﺑﻪ ﺗﯿﺮﺑﺎران ﮐﺮدن اﺳﺖ، ﺑﺮود ﺳﺮاغ ﺟﻨﺎب ﻣﺴﺒﺐ اﻻﺳﺒﺎب « ، و او ﻫﻢ ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﺗﺮﺟﻤﻪ ﮐﺮد و ﻫﻤﻪ ﺧﻨﺪﯾﺪﯾﻢ. ﻻرﺳﻦ از ﺟﺎﯾﺶ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و دﺳﺖ ﺑﺰرﮔﺶ را ﺑﻪ ﺳﻮی ﻣﺎ دراز و ﹰ ﺣﺎﺿﺮ ﺑﺎﺷﯿﻢ. از اﺗﺎﻗﺶ ﺧﺎرج ﺷﺪﯾﻢ. اﯾﻦ ﺑﺎر ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﮐﺮد. ﯾﺎدآوری ﮐﺮد ﮐﻪ روز ﺑﻌﺪ ﺣﺘﻤﺎ ﺑﻪ ﺟﺎی آن ﭘﻠﯿﺲ ﻣﺮد و ﻫﻤﮑﺎر زﻧﺶ، ﻫﻤﺮاه دوﺳﺖ دﯾﺮﯾﻦ ﺳﺎل ﻫﺎی ﻋﻤﺮﻣﺎن و ﺧﺎﻧﻢ ﻧﺎزﻧﯿﻦ ﻣﻨﺸﯽ ﻣﺤﻔﻞ ﻣﻠﯽ داﻧﻤﺎرک ﭘﺎﯾﯿﻦ رﻓﺘﯿﻢ و از ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ﭘﻠﯿﺲ ﺧﺎرج ﺷﺪﯾﻢ. ﻓﺮﯾﺪون ﻣﺎ را ﺑﻪ ﻃﺮف ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺧﻮ دش راﻫﻨﻤ ﺎﯾﯽ ﮐﺮد. ﺳﺎ ک ﻫﺎ را در ﺻﻨﺪوق ﻋﻘﺐ ﮔﺬاﺷﺘﯿﻢ. ﻣﺎ ﺳﻪ ﻧﻔﺮ در ﺻﻨﺪﻟﯽ ﻋﻘﺐ و آن ﺧﺎﻧﻢ ﻋﺰﯾﺰ در ﮐﻨﺎر دﺳﺖ ﻓﺮﯾﺪون ﻧﺸﺴﺖ. ﻓﺮﯾﺪون ﮔﻔﺖ ﮐﻪ اﺑﺘﺪا او را ﺑﻪ ﻣﻘﺼﺪ ﻣﯽ رﺳﺎﻧﺪ و ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ی ﺧﻮدش ﺧﻮاﻫﯿﻢ رﻓﺖ. ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪ ﺑﻌﺪ، اﯾﺸﺎن ﻣﻨﺰﻟﺶ رﺳﯿﺪ. از اﺗﻮﻣﻮﺑﯿﻞ ﭘﯿﺎده ﺷﺪﯾﻢ، و از ﻣﺤﺒﺖ ﻫﺎ و زﺣﻤﺎﺗﺶ ﺗﺸﮑﺮ و ﺑﻪ اﻣﯿﺪ دﯾﺪارش ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﮐﺮدﯾﻢ. ﮐﻨﺎر دﺳﺖ ﻓﺮﯾﺪون ﻧﺸﺴﺘﻢ و ﺑ ﻪ ﻃﺮف ﻣﻨﺰﻟﺶ ﮐﻪ ﺧﺎرج از ﮐﭙﻨﻬﺎ ک ﺑﻮد، ﺑﻪ راه اﻓﺘﺎدﯾﻢ. ﻫﺮ ﭼﻬﺎر ﻧﻔﺮ ﻣﯽ داﻧﺴﺘﯿﻢ ﺣﺎﻻ دﯾﮕﺮ اﺟﺎزه ی اﻗﺎﻣﺖ دارﯾﻢ. ﻓﺮﯾﺪون ﮔﻔﺖ: ۲٤۳