Goriz Nakhasteh

- .... را ﯿﻪ د و ﺑﻘ ﻮ ﻣﺤﻤ - ﹸ ؟ﺸﺘﻨﺪ ﮐ - .ﻫﺎن ﺣﯿﺮان و درﻣﺎﻧﺪه ، ﺑﺎر دﯾﮕﺮ رﻧﮓ ﭘﺮﯾﺪه ، دﺳﺖ را ﺑ ﻪ ﯿﺪ ﺳﺮش ﮐﻮﺑ و ﺑﺎز ﭘﺮﺳ :ﯿﺪ - ؟ ﻫﻢ ﯾﻨﻮسژ ؟ ﻫﻤﻪ را ﮐﺎﻣﺮان و ﻫﻤﻪ را ؟ ﯾﻘﯽ دﻗﺎ ﻣﻬﺒﻮت ﻣﺮا ﻧﮕﺮ ، ﯾﺴﺖ و ﺑﻌﺪ ﺳﺮ را ﻣ ﯿﺎن دو دﺳﺘﺶ ﻓﺸﺎر و آن ،دادﯽﻣ وﻗﺖ اﺷﮏ ﭼﻮن ﺳ ﯿﻞ ﺑﺮﺻﻮرﺗﺶ ر ﯾﺨﺖ . ﻫﺮ از ﭼﻨﺪ ﻧﺎم ،ی ﯾﮑﯽ از ﻫﻤﮑﺎراﻧﺶ را ﯾﮕﺮ ﻻ د ﺎ ﮐﻪ ﺣ- از او ﺧ ﯿﻠﯽ دور ﺑﻮدﻧﺪ ﺑ ﻪ رآوﯽﻣ زﺑﺎن د و آﻫﺴﺘﻪ : ﮐﺮد ﻣﯽ ﺳﺆال - ﭼﺮا ﻣﻦ زﻧﺪه ؟ام ﺷﻬﺮه وارد اﺗﺎق .ﺷﺪ ﹺ ﺣﺎل زار ﻫﺮ دو ﻣﺎ را دﯾﺪ . ﺻﻮرت ﮐﻮﭼﮏ و اﺳﺘﺨﻮاﻧﯿﺶ ، ﺑﺎ آن ﭼﺸﻤﺎن درﺷﺖ و رﻧﮓ ﭘﺮﯾﺪه ﺳﺆال ﻫﻤﻪ ، آﺧﺮ . ﺷﺪه ﺑﻮد ﺑﻪ ﺣﺮف آﻣﺪ و :ﯿﺪ ﭘﺮﺳ - دﺧﺘﺮﺧﺎﻟﻪ ؟ﺷﺪه ﯽﭼ ، ﯿﺘﯽ و ﮔ راﺣﺖ ﮔﻔﺖ : - ﻫﻤﻪ اﻋﻀﺎ ی ﻣﺤﻔﻞ ﻣﻠ ﯽ را ﮐﺸﺘﻨﺪ . او ﺑﺎ ﺷﻨﯿﺪن اﯾﻦ ﺧﺒﺮ ، دﺳﺘﺶ را ﺑﻪ روی ﺷﮑﻤﺶ ﺑﺮد و ﺧﻢ ﺷﺪ و ﺑ ﻪ زﻣﯿﻦ ﻧﺸﺴﺖ و ﮔﺮﯾﻪ .داد ﺳﺮ ﺎﺣ ﻻ ﻫﺮ ﺳﻪ ﻧﻔﺮ ﮔﺮ داﻧﺴﺘﻢ ﯽﻣ .ﯾﻢ ﮐﺮدﯽﻣ ﯾﻪ ﺷﻮﻫﺮﺧﺎﻟﻪ اش در ﻣﻘﺎﺑﻞ ا ﯾﻦ ﮔﻮﻧﻪ اﺧﺒﺎر ﺧﻮﻧﺴﺮد اﺳﺖ وﻟ ﯽ ﺧﺎﻟﻪ ﺑﺎ آن اﻋﺼﺎب ﻧﺎﺗﻮان ، ﺑﺎ ﺷﻨ ﯾﻦا ﯿﺪن ﺧﺒﺮ ﭼﻪ ﺧﻮاﻫﺪ ﮐﺮد ؟ ﺷﻮﻫﺮﺧﺎﻟﻪ اش ﺧﺒﺮ را ﺷﻨ یاﻪ ﻟﺤﻈ .ﯿﺪ ﻪ ﺑ ﻓﮑﺮ ﻓﺮو رﻓﺖ ؛ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﺳﺮخ ﺷﺪ و ﭘﺮد یاه از اﺷﮏ آن را ﭘﻮﺷﺎﻧﺪ . آﻫﺴﺘﻪ و ز ، ﻟﺐ ﯾﺮ ﯽ ﮐﻠﻤﺎﺗ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﻣﻔﻬﻮم ﻣﺎ ﻧﺒﻮد . ﺗﺎ ﺳﺎﻋﺎت و روزﻫﺎ ﯾﻦا ﯾﮕﺮ د ی ﺧﺒﺮ دﻫﺎن ﺑﻪ دﻫﺎن و ﮔﻮش ﺑ یﻫﻤﻪ ، ﮔﻮشﻪ اﺣﺒ ﺎ را ﺣﯿﺮان و ﻏﻤﮕﯿﻦ و ﻧﺎﻻن . ﮐﺮدﯽﻣ ﻓﻐﺎن و ﻋﺰا ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ در ﺧﺎﻧﻪ و ﻓﺎﻣﯿﻞ ﻋﺰﯾﺰان از دﺳﺖ رﻓﺘﻪ ﺑﻪ ﻋﻨﺎن آﺳﻤﺎن ﻣﯽ رﻓﺖ، ﺑﻠﮑﻪ ﻓﻘﺪان آن ﻫﺎ درد و اﻧﺪوه ﻫﻤ یﺑﺮا . ﺷﺪ ﻣﯽ ﻪ ﮔﯿﺘﯽ و ﻣﻦ ﺷﺒﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺣﮑﺎﯾﺘﺶ دﺷﻮار اﺳﺖ . آن ﺷﺐ، در ﻫﻤﺎن اﺗﺎق ﮐﻪ ﮔﯿﺘﯽ و دﺧﺘﺮﺧﺎﻟﻪ اش ﺑﻮدﻧﺪ ، ﻣﻦ ﻫﻢ ﺮﺳ ﯿﻦزﻣ یرو ﺑﻪ ﺑﺎﻟﺶ ﮔﺬاﺷﺘﻢ . ﻫﺮ ﮐﺪام از ﻣﺎ در ﺧ ﯿﺎل ﻪ ﺑ ﻢ ﺷﻬﺪا ﻏ دل و اﺷﮏ ﺑ ﻪ ﯿﺘﯽﮔ .ﯾﻢد ﭼﺸﻢ آور ﮐﻪ آرام آرام . ﯾﺴﺖ ﮔﺮﯽﻣ ﮔﺎه ﻧﻔﺴ ﯿﻖﻋﻤ ﯽ را ﻫﻤﺮاه ﻧﺎﻟﻪ ﯽﻣ ﮐﺮد و ﺑﺎ ﺧﺪا ﺣﺮف :زدﯽﻣ - ﭘﺲ ﺧﺪا ﺑﺰرﮔ ، ؟ﮐﻮ ﯿﺖ ﻫﻤﻪ رﻓﺘﻨﺪ ﯾﻨﻮسژ ؛ ، ، ﺟﻼل ، ﻣﺤﻤﻮد ﻗﺪرت ،ﯽ ﻓﺮوﻫ ، ﻗﺪرت ، ﮐﺎﻣﺮان ﯿﻦ و اﻣ .... ﺑﺎ ﻧﺎﻟﻪ آنﮐﻪ ﺑﻮد ﯾﻦا ﻣﺜﻞ ، ﻫﺎ را ﺻﺪا «؟ﭼﺮا ؟ ﭼﺮا »: ﯿﺪ ﭘﺮﺳﯽﻣ ﮐﺮد و ﯽﻣ ﻏﻢ و اﻧﺪوه ﺑﺴ ﯿﺎر ﺑﺰرگ ﺑﻮد . ﻫﻤﺮاه اﺿﻄﺮاب و ﻧﮕﺮاﻧ یﺑﺮا ﯽ ﺷﺪ ﺗﺮس ﯽﻣﻻ ﺎﺣ ،ﻫﻤﻪ ی ﻣﺎ و ﺑﺮا ﻣﺮگ را ﺑﺎ ﯿﺒﺖﻫ یﻪﻫﻤ آن اﺣﺴﺎس ﮐﺮد . ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﮐﻪ ﮔ ﯿﺘﯽ ﻫﻢ ﺳﺮﻧﻮﺷﺘ ﯽ ﻣﺸﺎﺑﻪ داﺷﺘﻪ و ﺣﺎﻻ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺗﺼﺎدف و اراده ﯽاﻟﻬ ی ﺑﻪ ﭼﻨﮓ آن ﺳﺘﻤﮕﺮان ﻧ ﯿﻔﺘﺎده ، ﹰ ﺑﺎ ﯾﺎﻓﺘﻦ ﺣﺘﻤﺎ او ﻫﻤﺎن ﻋ ﺎﻗﺒﺖ را ﺧﻮاﻫﺪ ۳۸