Goriz Nakhasteh

ﻫﻢ ﮐﻪ ﻣﺮ ﯾﺾ اﺣﻮال ﺑﻮد، و از دﺳﺖ درد و درد ﻋﻀﻼت ﮔﺮدن و ﺷﺎﻧﻪ رﻧﺞ مﺣﻤﺎ ، ﺑﺮدﯽﻣ ﮐﺮد. ﯾﮑﯽ دو ﻧﻮﺑﺖ ﻫﻢ ﺗﻮاﻧﺴﺘ آب ،یﭼﺎ یﯿﻪ ﺗﻬ یﺑﺮا ﯿﻢ ﯿﻢﮐﻨ ﮔﺮم ﮐﻪ ﮔﺎز ﺗﻤﺎم ﺷﺪ ﻓﻬﻤ . ﯿﺪﯾﻢ ﮐﻪ در ﻣﺼﺮف ﮔﺎز ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻮد ﯽﺑ . ﻢﯾاه ﹰ ﻗﺎﻋﺪﺗﺎ ﯾﺴﺖ ﺑﺎﯽﻣ ز ﭘﺲ ا اﺳﺘﺤﻤﺎم ﮔﺎز را ﺧﺎﻣﻮش .ﯾﻢ ﮐﺮدﯽﻣ ﯿﺪﯾﻢ ﮐﺸﯽﻣ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻦ ﮔﺎز و آب ﮔﺮم را ﺑﻪ یﺑﺮا . ﯿﻢﯾ ﺑﮕﻮ ﻣﺴﻌﻮد ، ﺧﻮدﻣﺎن ﻫﻢ ﺑﺎ ﻋﺪم آﺷﻨﺎ اﺷﺘﻦ ﺪو ﻧ ﯽﯾ ،ﯿﻠﻪ وﺳ اﻣﮑﺎن ﺗﻬ ﮔﺎز یﯿﻪ وﺟﻮد ﻧﺪاﺷﺖ . ﻧﺎﭼﺎر ﺗﺎ آﻧﺠﺎ ﮐﻪ ﻣﻘﺪور ﺑﻮد و ﻗﺪرت داﺷﺘ ،ﯿﻢ از آب ﺳﺮد اﺳﺘﻔﺎده ﯾﻢ ﮐﺮدﯽﻣ و در وﻗﺖ ﺣﻀﻮر در ا ، ﻣﺴﻌﻮد ی ﺧﺎﻧﻪ ز ﻟﺬت ﺷﺴﺘﺸﻮ ﺑﺎ آب ﮔﺮم ﮐﻪ ﯿﺘﯽﮔ .ﻢﯾﺷﺪﯽﻣ ﻣﻨﺪ هﻬﺮﺑ ﻋﺎدت داﺷﺖ در روز دو ﺑﺎر ﺑ ﻪ ﺣﻤﺎم ﺑﺮود و ﻣﻦ ﮐﻪ ﺣﺪا ﮐﺜﺮ ﻫﺮ دو روز ﯾﮏ ﺑﺎر ﺣﻤﺎﻣﻢ د ،ﺷﺪﯽﻧﻤ ﯾﺮﺗﺮ ﺑﻪ ﻫﻔﺘ ﺑﺎر ﯾﮏ یاﻪ ﺣﻤﺎم رﻓﺘﻦ راﺿ ﺑﺎ .ﯾﻢ ﺑﻮد ﯽ یﻫﻤﻪ ﻣﻬﺮ و ﻣﺤﺒﺖ ، رﻋﻨﺎ و ﻣﺴﻌﻮد ﻫﻤﺴﺮ ﻣﻬﺮﺑﺎن وﺧﻮﺑﺶ ﺎﯾز ﺧﻮاﺳﺖ ﯽﻤﻧ دﻟﻢ ، د ﻣﺰاﺣﻢ آن .ﯿﻢ ﺑﺎﺷﻫﺎ ﺟﺪا از ﻣﺰاﺣﻤﺖ ، ا ﮔﺮ ﺣﻀﻮر ﻣﺎ در آﻧﺠﺎ ﮔﻮش ﺑﻪ ﮔﻮش و دﻫﺎن ﺑﻪ دﻫﺎن ﺷﻬﺮت ، ﯾﺎﻓﺖﯽﻣ ﻣﺴﻠﻢ ﺑﺮا آن ی ا ﯿﺰﻧﻫﺎ ﯾﺠﺎد ﯽﺳﺎدﮔ ﻪ ﺑ رﻋﻨﺎ . ﮐﺮدﯽﻣ ﺧﻄﺮ ﻣﮕﺮ ﻣﺎ » : ﮔﻔﺖﯽﻣ از ﻧﻈﺮ اﯾﺜﺎر ﺟﺎن ﺑﺎ ﺷﻤﺎ و دﯾﮕﺮان ﭼﻪ ﻓﺮق د ؟رﯾﻢ ا ا ﮔﺮ ﺧﻄﺮ ﺑﺮای ﺷﻤﺎ ﻫﺴﺖ ﭼﻪ ، ﻣﺎﻧﻌﯽ دارد ﺑﺮای ﻣﺎ ﻫﻢ ﺑﺎ آن« ؟ﺪﺷ ﻫﺎ ﺗﻌﺎرف و ﺗﻈﺎﻫﺮ ، ﺮدﻧﺪ ﮐﯽﻧﻤ ﯾﻦ ﭼﻪ ا ﮔﺮ ا ﮐﻠﻤﺎت ﺑﺮا ی ﺗﻈﺎﻫﺮ یﺑﺮا ﯽﯿﻠدﻟ ، ﺑﻮد ﭘﻨﺎه دادن ﻣﺎ در ﺧﺎﻧﻪ ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ . ﹰ در ﻧﻬﺎ واﻗﻌﺎ ﺖﯾ از ﺧﻮد ﮔﺬﺷﺘﮕ ﺎ و ﺷﻬ ﯽ ﻣﺖ و ﺷﺠﺎﻋﺖ ﻣﺎ را در آن اﺣﻮال ز ﯾﺮ ﭘﺮ و ﺑﺎل ﺧﻮد ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ و از ﻫﺮ ﺟﻬﺖ ﻣﺮاﻗﺐ ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ رﺿﺎ ﯾﺖ ﯿﺘﯽ ﺧﺎﻃﺮ ﮔ و ﻣﻦ ﻓﺮاﻫﻢ ﺑﺎﺷﺪ . ﻫﺮ ﭼﻨﺪ وﺳﻮاس ﻋﺠ ﯿﺐ ﮐﻪ ﯾﻦا ﻣﺮا در را ﺣﻀﻮر ﻣﺎ از ﻧﻈﺮ ﻫﻤﻪ ﮐﺲ در اﺧﺘﻔﺎ ﻧﮕﺎه دارﻧﺪ ز ﯾﺎد ادﯽﻧﻤ یﺿﺮور ﻧﺴﺘﻨﺪ ، ﻣﻌﺬﻟﮏ یﺑﺮا ارﺿﺎ ی ﺧﺎﻃﺮ ﻣﻦ از ﻫﯿﭻ ﺗﺪﺑﯿﺮی ﻓﺮوﮔﺬار ﻧﮑﺮدﻧﺪ . ﺣﻘﯿﻘﺖ اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ در ﻫﻔﺘﻪ ی اول ﺳﮑﻮﻧﺖ، ﺑﺎ ﺗﻤﺎم ﻣ اﻗﺒﺖﺮ ﺗﺮﺳﯽﻣ ﯾﺎدز ﻫﺎ، ﮐﻪ ﯽﮔﺎﻫ ﯽوﻟ ، ﯿﺪم ﯿﻞﻣ ،ﺷﺪﯽﻣ ﯽ ﻫﻮا آﻓﺘﺎﺑ ﺑﻪ راه رﻓﺘﻦ داﺷﺘﻢ . ﺑﺎ اﺻﺮار ﯿﺘﯽﮔ ، ﺻﻮرت و ﻫﻢ ﺳﺮ ﯽﻣ ﺧﻮد را ﭘﻮﺷﺎﻧﺪ و ﺑﺎ ﻫﻢ از ﮐﻨﺎر ﺷﻬﺮک ، ﻗﺪم زﻧﺎن ﺑﻪ ﺳﻤﺘ ﯿرﻓﺘ ﻣﯽ ﯽ ﻢ و ﻫﻤﺎن راه را ﺑﺎز ﻣﯽ . ﮔﺸﺘﯿﻢ ﹰ در اﯾﻦ ﻣﺴﯿﺮ ا ﮔﺮ اﺗﻔﺎﻗﺎ ﻫﻢ ﺑﺎ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﻣﺎنﺳﺮ ،ﯾﻢﺷﺪﯽﻣﺟﻪ اﻮﻣ ﯾﺎ ﯿﻦﯾ را ﺑﻪ ﭘﺎ ﺳﻤﺖ د ﯾﻢ ﺑﺮدﯽﻣ ﯾﮕﺮ ﮐﻪ ﭼﺸﻢ ﺑﺮ ﺪ و ﻔﺘﯿﻧ ﯽﻤﭼﺸ ﻣﻮﺟﺐ ﺳﻼ . ﻧﺸﻮد ﯽﻣ م و ﮐﻼ ﺑﺎ ﺧﺪا ﺑ ﯿﺸﺘﺮ از ﻫﻤ ﯿﺸﻪ در راز و ﻧ ﯿ ﺎز ﺑﻮد ﯾﻢ و ﺑﺎ ﻫﺮ ﺧ و اﻧﺪ ﯿﺎل ﯾﺸﻪ ﺑﺎرﻫﺎ » ﻫﻞ ﻣﻦ ﻣﻔﺮج .ﯾﻢ ﺧﻮاﻧﺪ ﯽﻣ « ﯿﺎلﺧ ﯾﮑﯽ ﻫﺎ دو ﺗﺎ و ده ﺗﺎ ﻧﺒﻮد و دل ﺑﺴﺘﮕ ﯾﺎﻧﯽ ﭘﺎ ﻫﺎ ﯽ ﻧﺪاﺷﺖ ﯾﻦ در ا ﯽوﻟ ، ﯽﻣ زﻣﺎن ﺷﺪ ﺧﻮد را از ﻗﺴﻤﺘ آن از ﯽ رﻫﺎ ﻫﺎ داﻧﺴﺖ. اﻣﺎ ﻋﺸﻖ دﯾﺪار دﺧﺘﺮ و ﭘﺴﺮﻣﺎن آن ، ﻫﻢ ﺑﻌﺪ از ﺑﯿ ﯿﻢﻧ ﺶ از دو ﺳﺎل و یدور ﮐﻪ در ﺳﻨ و ﯿﺰده ﺳ ﯿﻦ از ﭘ ﺷﺎﻧﺰده ﯿﺶ ﻣﺎ ﭘﺮواز ﮐﺮده ﺑﻮدﻧﺪ ﯽ آﺗﺸ یﺷﻌﻠﻪ ، ﺷﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ ﻫﺮ وﻗﺖ ﺑﻪ آن ﯾﺪار و د ﯿﻢ ﺳﻮﺧﺘ ﯽﻣ ،ﺪﻣآﯽﻣ ﯾﺎد ﻫﺎ را ﻣﺤﺎل ﯽﺳﺎدﮔ ﻪ ﺑ ﯾﮕﺮ د. ﯿﻢ داﻧﺴﺘ ﯽﻣ آنﺑﺎ ﯽﺗﻠﻔﻨ ی ﮔﻔﺘﮕﻮ ﻫﺎ ﻫﻢ اﻣﮑﺎن ﻧﺪا ﺷﺖ ﺗﺎ ﻻاﻗﻞ ﺑﺎ ﺷﻨ ﯾﺸﺎن، ﺻﺪا ﯿﺪن ﯽ ﺳﺎﻋﺎﺗ دﻟﺨﻮش ﺑﺸﻮ ﯽﺟﺎﻧ و ﯾﻢ ﺗﺎزه ﺑﮕ در . ﯿﺮﯾﻢ دوران ﻣﮑﺎﺗ یدور ﺒﻪ ﺑﺮﻗﺮار ﺑﻮد و ﻫﻔﺘ یاﻪ ﻻاﻗﻞ دو ﺗﺎ ﺳﻪ ﻧﺎﻣﻪ ﺑﺮا آن ی ﻫﻢ ﯿﺘﯽﮔ ﯽﮔﺎﻫ . ﻢ ﻧﻮﺷﺘ ﯽﻣﻫﺎ ﯽﻣ ﻫﻤﺮاﻫﻢ ﯽﻣ ﺷﺪ و ﻧﺎﻣﻪ ﻧﻮﺷﺖ و از دﺧﺘﺮم ﻣﺮﺗﺐ و ﺑ ﯿﺸﺘﺮ مﺮ و از ﭘﺴ ﮐﻪ ﮐﻮﭼ ﺗﺮ ﺑﻮد ﮐﻤﺘﺮ ﮏ از ﯽوﻟ ، ٥۰