Goriz Nakhasteh

آن ﺷﺐ ﻪ ﻫﻢ ﺑ .ﯿﺪ ﺻﺒﺢ رﺳ ﹸﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﻧ ﯾﺤﺎﻧﯽ ر یو آﻗﺎ ﻋﺒﺎس ﮐﻪ از اﻗﻮام دور او ﺑﻮد، آﻣﺪﻧﺪ ﻋﺒﺎس . ر ﯾﺶ ﭘﺮﭘﺸﺘﯽ داﺷﺖ و ﺑﺎ وﺟﻮد ﺟﻮاﻧ ،ﯽ ﻗﺴﻤﺖ از ر ﯾﯽﻫﺎ ﹺ . ﺑﻮد ﯿﺪﺳﻔ ﯾﺸﺶ ﻣﺮد ﻫﻤﺮاﻫﺶ ﻗﺎﻣﺘﯽ ﺑﻠﻨﺪ ، ، ﺻﻮرﺗﯽ ﺳﺮخ ﭼﺸﻤﺎﻧﯽ آﺑﯽ رﻧﮓ زﯾﺮ ﻋﯿﻨﮏ ذره ﺑﯿﻨﯽ ﻗﻄﻮر داﺷﺖ، ﻪﺳﺎﻟ وﭘﻨﺞ ﺷﺼﺖ و ﺷﺎﯾﺪ ﺑﯿﺸﺘﺮ وﻟﯽ ﺷﺎداب و ﺳﺮﺣﺎل . ﻧﮕﺎه و ﺣﺮﮐﺎﺗﺶ ﺣﮑﺎ از ز ﯾﺖ ﯾﺮﮐﯽ و ﻫﻮﺷ در . ﮐﺮدﯽﻣ او ﯿﺎری اﺗﺎق ﭘﺬ ﯾﺮاﯾﯽ ﮔﺮد ﻫﻢ ﻧﺸﺴﺘ .ﯿﻢ ﭘﺲ از ﻣﺨﺘﺼﺮ اﺣﻮاﻟﭙﺮﺳ ﯽ و ﺗﻌﺎرﻓﺎت ﻣﻌﻤﻮل ﯾﻊﺳﺮ ﯿﻠﯽﺧ ، و ﻣﺨﺘﺼﺮ ﺣﮑﺎ ﮐﺮد ﯾﺖ ی ﮐﻪ ﭼﻨﺪ ﻗﺒﻞ ﺟﻤﻌ ﯽ از ﻓﺎﻣ ﯿﻞ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻣﻮﻓﻖ ﺑ ﻪ ﺧﺮوج از ا ، اﻧﺪهﺷﺪ ﯾﺮان و ﺧﺒﺮ ﺳﻼﻣﺘ آن ﯽ ﯿﺪه رﺳﻫﺎ اﺳﺖ ﯾﺤﺎﻧﯽ ر یآﻗﺎ . ﻣﻌﺘﻘﺪ ﺑﻮد ا ﯾﻦ ﮔﺮوه ﻗﺎﺑﻞ اﻋﺘﻤﺎدﻧﺪ و اﮔﺮ در ﻗﺼﺪ ﺧﺮوج ﻣﺼﻤﻢ ﺑﺎﺷ ﺗﺎ ﯿﻢ، ﭼﻬﺎر روز د ﯿﻢﻧ ﺗﻮاﯽﻣ ﯾﮕﺮ . ﯿﻢ ﺣﺮﮐﺖ ﮐﻨ ﯾﻦ ﭼﻪ آﺳﺎن ا . زدﯽﻣ ﺣﺮف را ﻫﺮ ﭼﻨﺪ آﻗﺎ ﯾﺤﺎﻧﯽ ر ی ﹰ ﻣﺴﻠﻤ در ﺎ یﯿﻠﻪ وﺳ ﮐﻪ ﯽ ﮐﺴﺎﻧ ﯽ ﻣﻌﺮﻓ ﺳﻔﺮ را ﻓﺮاﻫﻢ ﯽﻣ آوردﻧﺪ از ﮐﺎرﻣﺰد و ﻣﻨﻔﻌﺘ ﯽ ﺑﺮﺧﻮردار ﺑﻪ ﯿﻦﭼﻨ ﯽوﻟ ، ﺑﻮد ﯿﺪ رﺳﯽﻣ ﻧﻈﺮ و ﺧﻮد ﻧ ﯾﻦ ﺑﻪ ا ﯿﺰ ﺗﻈﺎﻫﺮ ﯽﻣ ﮐﺮد ﮐﻪ ﻗﺼﺪ ﮐﻤﮏ دارد . ﯾﮑﯽ ﯾﺖﺣﮑﺎ از ﻫﻤﺴﻔﺮان را ﮐﻪ یﻣﺮد ﹰ ﻪﺳﺎﻟ ﭘﻨﺞ و ﻫﻔﺘﺎد ﺣﺪودا ﺎ و در ﻧﻬ ﯾﺖ ﻣﮑ ﻨ ﯿﻢ داﻧﺴﺘ ﯽﻣو ﺖ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻗﺴﻤﺘ ﯽ از ﺛﺮوﺗﺶ در ﺧﺎرج از ا ﯾﺮان ﻣﺤﻔﻮظ اﺳﺖ ، ﺑﻪ زﺑﺎن آورد و ﮔﻔﺖ : » از ﺧﺎﻧﻪ و زﻧﺪﮔ ﹶ ﯽﻧﻤ دل ﯿﺶ ﮐﻪ ﯽﺣﺎﻟ در .ﻨﺪﮐ دو ﺑﺮادر ﮐﻮﭼﮑﺘﺮ ﺧﻮد را ﻣ ﺑﻪ ﯿﺶه ﭘ ﺎ ﺟﻮر و ﺳﺘﻢ دﺷﻤﻨﺎن از دﺳﺖ داده ﹼ ﹰﻤ و ﻣﺴﻠ ﺎ ﺑﺎ ﮔﺬﺷﺖ ا ،ﯾﺎم ﻋﻼوه ﺑﺮ از دﺳﺖ دادن ﺣﺘ ﯽﻤ ﹺ اﻣﻮال ﯾﺮﺳﺎ ﺑﺮادران ، ﺟﺎن ﺧﻮدش ﻫﻢ در ﺧﻄﺮ اﺳﺖ، ﻣﻌﺬﻟﮏ در رﻓﺘﻦ ﺗﺮد رد دا ﯾﺪ ﺑﻤﺎﻧﺪ ﺧﻮاﻫﺪ ﯽﻣ ﺎن ﻨ ﻫﻤﭽ و ی ﻫﻤﻪ «. آن ﺑﺮادران را ﻣﯽ ﺷﻨﺎﺧﺘﻢ. ا ﮐﺜﺮ ﺑﻬﺎﺋﯿ ﺎن ﺑﺎ اﺳﻢ آن ﻫﺎ آﺷﻨﺎ ﺑﻮدﻧﺪ . دو ﺑﺮادر در ﯾﮑﯽ ، ﯾﮏ و ﭘﻨﺠﺎه ﺳﺎﻟﮕﯽ و دﯾﮕﺮی در ﮐﻤﺘﺮ از ﺷﺼﺖ ﺳﺎﻟ ﮕﯽ، ﺖ در ﻧﻬﺎﯾ ، ﺷﺠﺎﻋﺖ ﯿﺮﯾﻦ ﺟﺎن ﺷ را در راه ﻣﻘﺼﻮد و ا ن و ﺎﯾﻤ اﻋﺘﻘﺎد ﺧﻮد ﻓﺪا ﮐﺮدﻧﺪ . ﺷﻨ ﮐﻪ ﯿﺪﯾﻢ ﺗﺎ زﻣﺎﻧ ﯽ ﮐﻪ در اﺳﺎرت و ﺑﻮدﻧﺪ ﯿﺎتﺣ ﯿﺪ در ﻗ ، ﭼﻪ ﺑﻼﻫﺎ و زﺟﺮ ﯾﯽﻫﺎ ﺗﺤﻤﻞ ﮐﺮد ﮐﻪ ﺑﺴﺎ یا ﻧﺪ و ﯾﺖ در ﻧﻬﺎ ﺗﺤﻤﻞ ﺟﺎن ﺑﺎﺧﺘﻨﺪ . ﺣﺎل ﻓﺮزﻧﺪان و ﻫﻤﺴﺮان و اﻗﻮام ﻧﺰد آن ﯾﮏ ﻫﺎ از وﺣﺸﺖ اداﻣﻪ ی ﺟﻮر و ﺳﺘﻢ دﺷﻤﻨﺎن ﭘﺮﮐ ﺴﺖﯾﺑﺎ ﯿﻦ وﻃﻦ ﻧﺎزﻧ ﯿﻦ را ﺑﺎ یﻫﻤﻪ ﺧﺎﻃﺮات ﻋﺰ و ﯾﺰ ﯾﺎدﮔﺎرﻫﺎی ﻣﺤﺒﻮب ﮔﺬاﯽﻣ و ﺟﺮﺋﺖ ﯽﺣﺘ رﻓﺘﻨﺪ. ﯽ ﺷﺘﻨﺪ و ﻣ یﯾﺎرا آن را ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﮐﻪ ﺑﺮ ﻣﺰار ﻋﺰﯾﺰاﻧﺸﺎن ﺣﺎ ﺿ ﺮ ﺷﻮﻧﺪ و اﺷﮏ داع ﺑﺮ و ﺧﺎ ک ﭘﺎ ک آن ﻣﺪﻓﻦ ﻧﺜﺎر ﻫﺎ ﮐﻨﻨﺪ ﮐﻪ از ﻟﺤﻈﻪ ی اﺳﺎرت د آن از ﯾﮕﺮ یاﺛﺮ ﻫﺎ ﻧﺒﻮد ی و ﺧﺒﺮ ﯾﺪاری و د ﻧﺸﺪ ﯿﺴﺮ ﻣ . از ﻗﺮار ﻣﻌﻠﻮم، آن ﯽﺑ ﮔﻨﺎﻫﺎن ﻣﻈﻠﻮم را ﻫﻤﺮاه ﺳﺎ ﯾﺮ ﯾﺎراﻧﺸﺎن ﺑﺎ ﻟﺒﺎس در ﮔﻮرﺳﺘﺎﻧ ﮐﻪ ﯽ دوﻟﺖ آﻧﺠﺎ را ﻟﻌﻨﺖ آﺑﺎد » « ﻧﺎﻣﯿﺪه اﺳﺖ ، ﺑﻪ ﺧﺎ . اﻧﺪه ک ﺳﭙﺮد زﻣﯿﻦ آن ﮔﻮرﺳﺘﺎن ﮔﻮﻫﺮﻫﺎی ﺗﺎﺑﻨﺎ ﮐﯽ را در ﺧﻮد ﺣﻔﻆ ﮐﺮده اﺳﺖ. در ﯾﺎنﭘﺎ ﯾﻦا دوران یﻫﻤﻪ ﺟﻬﺎن ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﻗﻬﺮﻣﺎﻧ ﺎ ن زﻣﺎن و اﻓﺘﺨﺎرﻫﺎ ،ﯾﺦ ﺗﺎر ی ﻣﺠﺮوح و ﺧﻮﻧ ﯽوﻟ ﯿﻦ ﻣو ﯽ راﺿ ﻐﺮور ﺑﺮا ﻫﺎنﺎزﻣ یﻫﻤﻪ ی در آﻧﺠﺎ ﺧﻔﺘ آﻧﺠﺎ ؛ اﻧﺪﻪ ز ﯾﺎرﺗﮕﺎه ﺧﻮ ا ﻫﺪ ﺷﺪ وﻟ ﯽ اﻣﺮوز ﺑﭽﻪ یﻫﺎ و ﻫﺎ آن ﻫﻤﺴﺮان داﻏﺪار و ﺳﺘﻤﺪ ﯾﺪه و ﻫﻤﻪ ﭼ ﯿﺰ از دﺳﺖ داده ،ﻫﺎ آن ی ﭘﺪران ﭘ ﯿﺮ و ﻧﺎﺗﻮان و ﻣﺎدران و رﻧﺠﻮر ﻧﺎﻻن در ﺣﺴﺮت ﺣﻀﻮر ﺑﺮ ﺑﺴﺘﺮ اﺑﺪ ﯾﺰﺗﺮﯾﻦ ﻋﺰ ی ﯾﺸﺎن ﻫﺎ ﻧﺎﻻن و در ﻓﻐﺎن ﺑﻮدﻧﺪ و از ﺗﺮس ﺟﺎن ﻧﺎﭼﺎر از ﺗﺮک اﻖ. ﺋﻋﻼی ﻫﻤﻪ ﭘﺎ ک ﻫﻢ ﮐﺜﺮا ﺑﺎﺧﺘﻪ ﺑﻪ ﺳﻮی آﯾﻨﺪه ای ﻧﺎ ﻣﻌﻠﻮم و ﮐﺸﻮری دﯾﮕﺮ . ﻧﺪﺪﺷﯽﻣ ﻏﺮﺑﺖ ﻫﺴﭙﺎر ر ﺣﺎﻻ آﻗﺎی رﯾﺤﺎﻧﯽ راه آن ﻫﺎ را ﭘﯿﺶ ﭘﺎی ﻣﻦ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﯾﺑﺎ ﻣﻦ و ﺴﺖ ﺑﺎ ٦٦