Goriz Nakhasteh

از ﺧ ﯾﺴﺖ ﺑﺎ ﯿﺮ آن ﻫﻢ ﻣ . ﮔﺬﺷﺘﻢ ﯽ ﺳﻬﺎم دﺧﺘﺮم و ﺑﻘ یﻪﯿ ﺳﻬﺎم ﺷﺮﮐﺖ ، را ﻫﺎ ﮐﻪ ﻣﺘﻌﻠﻖ ﺑﻪ ﻫﺮ ﻣﺎ ﻧﻔﺮ ﭼﻬﺎر ﺑ ﯿﺰﻧ ، ﺑﻮد  ﻪ ﮐﻼ ﯽﺑ ﯽ ﺻﻮرت اوراﻗ ارزش ﻧﺰد دوﺳﺘ ﯽ ﺑﻪ اﻣﺎﻧﺖ . ﮔﺬاﺷﺘﻢ ﺑﺎ در ﮐﻪ ﯾﻦ ﺑﺎ ا ﯾﺎﻓﺖ وﺟﻪ ﺑﺮا یﯾﻨﻪ ﻫﺰ ﯿﻦ ﺗﺄﻣ ی ﺳﻔﺮ ﻣﻘﺮوض ﻫﻢ ﺷﺪه ﺑﻮدم داﻧﺴﺘ ﯽﻣ ، و ﯿﻪ ﻢ ﺗﻬ ﭘﺮداﺧﺖ آن از ﻣﺤﻞ ﻓﺮوش ﭼﻨﺪ ﻗﺎﻟ ﯿﻦ ﺗﺄﻣ ﯿﭽﻪ اﺳﺖ و ﯾﻮن ﻣﺪ را ﺑﺎ ﯾﺮان ا ﺑﻮدن ﺑﻪ ﯾﮕﺮان د ﺗﺮک ﻧﺨﻮاﻫ ﯽﻣ ا ﮔﺮ ﯾﺪﺷﺎ . ﮐﺮد ﯿﻢ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺗﺎ آﺧﺮ ﯾﻦ ی روزﻫﺎ ﯾﮏ ، ﺳﺎل ﺑﻤﺎﻧﻢ ﺻﺪﻫﺰار ﺗﻮﻣﺎن ﺑﻬﺎ ی ﺳﻬﺎم ﺧﻮد و ﭘﺴﺮم ﻗﺎﺑﻞ وﺻﻮل ﺷﺪ. ﯽﻣ وﻟﯽ ا ﮔﺮ ﻓﺮ دا ﯾﺎ ﭘﺲ ﻓﺮدا روز ﺣﺮﮐﺖ ﺑﻮد ، اﯾﻦ ﺗﻨﻬ ﺎ اﻣ آﺧﺮ ﯿﺪ ﻫﻢ ﯾﻦ از دﺳﺖ . رﻓﺖﯽﻣ از ﺳﻮ ﯾﻦا ﯾﮕﺮ د ی را ﺷﻨ ﯽﻣو ﺑﻮدم ﯿﺪه داﻧﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ ﺑﺎ ﮔﺬﺷﺖ ﻫﺮ روز ﻣﺸﮑﻞ ﺳﻔﺮ ﺑ ﯿﺸﺘﺮ و ﺧﻄﺮ ﻓﺮاوان ﺗﺮ ﺗﺮ ﯿﻦ ﺳﻨﮕ ﯾﻨﻪ و ﻫﺰ ﯾﯽدا ﻓﺮ ﺷﻮد و ﻫﺮ اﻣﮑﺎن ﻓﺮار را ﺑﻪ ﺣﺪاﻗﻞ ﺑﺮﺳﺎﻧﺪ . آﻧﭽﻪ ﻧﻮﺷﺘﻢ و ده ﻫﺎ ﻓﮑﺮ و ﺣﺴﺎب از ﺳﺤﺮ ﺗﺎ ﺳﺎﻋﺖ ﻫﻔﺖ ﺑﺎﻣﺪاد ﮐﻪ د ﯾﮕﺮان از ﺧﻮاب ﺑﺮﺧ ﺎﺳﺘﻨﺪ ، از ﺧ . ﮔﺬﺷﺖﯽﻣ ﯿﺎﻟﻢ وﻟﯽ ﻫﻤﻪ اﻧﺪﯾﺸﻪ ی ﺑﺪ و ﻓﮑﺮ و . ﺣﺎﺻﻞ ﯽﺑ ﺧﯿﺎل ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ ﺻﺮف ﺷﺪ ﯾﮏ . ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻪ ﺻﺤﺒﺖ ﻧﺸﺴﺘ ﯿﻢ . ﺑﻌﺪ، ﻣﺴﻌﻮد ﻋﺎزم رﻓﺘﻦ ﺷﺪ . ﯽ ﺳﺎ ک دﺳﺘ ﺧﻮدش را ﺑﻪ ، ﻓﺮاﻣﺮز ﭘﺴﺮش داد و ﺑﺮو و » : ﮔﻔﺖ آن را در ﺻﻨﺪوق ﻣﺎﺷ ﯿﻦ ﺑﮕﺬار .« ﺑﺎ ﻗﯿﺎﻓ ایﻪ آﻣﺎده ، ﻣﻐﻤﻮم ی ﯽ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈ ﺷﺪه ﺑﻮد ﯽ ، وﻟ از ﻗﺒﻞ وداع آﺧﺮ دﺳﺖ در ﺟ ﯿﺐ ﺑﺮد و ﺳ ﯽ ﻫﺰار ﺗﻮﻣﺎن ﭘﻮﻟ ﯽ را ﮐﻪ ﺳﻪ ﻣﺎه ﻗﺒﻞ ﺑﻪ او داده ﺑﻮدم ﺗﺎ ﻫﻢ ﻧﮕﺎه ﯾﻢ ﺑﺮا دارد و ﻫﻢ از ﻣﺤﻞ آن ﺟﻤﻊ ﻫﺰ را ﯾﯽﻫﺎ ﯾﻨﻪ ﮐﻪ از ﻫﺮ یﺑﺮا ﯿﻞﻗﺒ ﻣﺎ ﮐﺮده ﺑﻮد ، ﺑﺮداﺷﺖ ﮐﻨﺪ ﯿﻢ ﺗﺴﻠ ﻣﻦ ﻧﻤﻮد ﻫﺎ ﯾﻨﻪ ﻫﺰ ﯾﻦا. اﻟﺒﺘﻪ ﺳﻮا ﭘﺬ ی ﯾﺎﻧﺶﺷﺎ ﯾﺮاﯾﯽ ﺑﻮد. از درﯾﺎﻓﺖ آن ﺧﻮدداری ﮐﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ : ، ﻣﺴﻌﻮد » آن ﭘﻮل ﺑﺎ ﯾﺪ ﻧﺰد ﺗﻮ ﯾﻦ. ا ﻣﺎﻧﺪﯽﻣ ،ﮐﻨﻢ ﻣﯽ ﺧﻮاﻫﺶ » : ﮔﻔﺖ «.یاه ﮐﺮد ﺧﺮج ﻣﺎ ی ﻫﻤﻪ ﺑﺮا ﭘﺴﺮﻋﻤﻮ را ﻫﻤﻪ ﺑﺎﺷﺪ ؛ .ﮐﻨﻢ ﻣﯽ ﺣﺴﺎب  «. ﺑﮕﯿﺮ را ﭘﻮل اﯾﻦ ﻓﻌﻼ - ﻣﻦ ﭘ ،ﺟﺎن ﻣﺴﻌﻮد ﻮل ﺳﻔﺮ را ﻓﺮاﻫﻢ ﮐﺮد ام ه و اﺣﺘ ﯿﺎﺟﯽ ﺑﻪ ﭘﻮل ﻧﺪارم . ﻧﺰد ﮔ ﯿﺘﯽ رﻓﺘﻢ و ﮔﻔﺘﻢ او ﻣﺪاﺧﻠﻪ ﮐﻨﺪ و ﻣﺴﻌﻮد را وا دارد ﯾﺎ ﭘﻮل را ﻧﺰد ﺧﻮدش ﻧﮕﺎه دارد ﯾﺎ ﺣﺪاﻗﻞ ﻫﺰﯾﻨﻪ ﻫﺎﯾﯽ ، داده را ﮐﻪ ﺑﺮداﺷﺖ ﮐﻨﺪ ﯿﺘﯽﮔ . ﺑﺎ اﻟﺘﻤﺎس و اﺷﮏ از او ﺧﻮاﺳﺖ ﮐﻪ ﺗﻘﺎﺿﺎ ی ﻣﺎ را ﺑﭙﺬ ، ﯾﺮد او ﻧ ﯽوﻟ ﯿﺰ اﺷﮏ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ آورد و ﺳﺮ ﮔ ﯿﺘﯽ را ﺑﻮﺳ ﯿﺪ و دﺳﺖ در آﻏﻮش ﻣﻦ ﺷﺪ و ﺑﺎ اﺻﺮار ﭘﻮل ﯽﻣﺗﻤﺎ ، را در ﺟ ﯿﺒﻢ ﮔﺬاﺷﺖ و در ﮔﻮﺷﻢ ﮔﻔﺖ : - ﭘﺴﺮﻋﻤﻮ .ﮐﻨﻢﯽﻣ ﺣﺴﺎب ﻣﺤﺒﺖ ﯾﺶﻫﺎ آن ﻗﺪر ﺑﻮد ﮐﻪ ﻫ زﺑﺎ ﯿﺰﭼ ﯿﭻ ﭘﺮداﺧﺘﺶ ﯽوﻟ ،ﺷﺪﯽﻧﻤ ﮐﻪ ﯾﯽﻫﺎ ﯾﻨﻪ ﻫﺰ ﺧﻮاﺳﺖ ﯽﻣ دﻟﻤﺎن ارﺗﺒﺎط ﺑﻪ ﻣﻬﻤﺎن ﭘﺬو یدار ، ﺑﻮد ﯾﺮاﯾﯽ از ﻃﺮف ﻣﺎ ﭘﺮداﺧﺖ ﯽوﻟ ﺷﻮد. ﻣﺴﻌﻮد ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻪ ﻗﺒﻮل د ﯾﻨﺎری ﻧﺒﻮد و ﻣﺎ ﮐﻪ زﻧﺪﮔ ﯽ را ﻣﺮﻫﻮن او و ﺧﺎﻧﻮاده اش ﯾﻦا ﺑﺎر ،ﯿﻢ داﻧﺴﺘ ﯽﻣ ی ﺷﺮﻣﺴﺎر را ﻫﻢ ﺑ ﻪ دوش ﮔﺮﻓﺘ ﯿﻢ ﺗﺎ ﻗﻠﺐ ﻣﻬﺮﺑﺎن او ﻧﺮﻧﺠﺪ ﭼﻨﯿ در . ﻦ ﺣﺎل و ﻫﻮاﯾ ،ﯽ ﺑﺮای ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ از آن ﻋﺰﯾﺰ دﻧﺒﺎل ﮐﻠﻤﺎت ﮔﺸﺘﻦ و ﺑﺎ ﺟﻤﻠﻪ و ﯾﺎ ﯽ ﺟﻤﻼﺗ ﻣﺤﺒﺖ و ﺷﺠﺎﻋﺖ و رﻓﺎﻗﺖ و ﺻﻔﺎ و وﻓﺎ و ا ﯾﻤﺎﻧﺶ یﮐﺎر ، ﮐﺮدن ﯿﺎن را ﺑ دﺷﻮار . ﺑﻮد دﻧﺒﺎل ﻫﺮ ﮐﻼ ﯽﻣ ﮐﻪ از دﻫﺎن ﮔ ﯾﺎ ﯿﺘﯽ ﻣﻦ ﺧﺎرج ﻣﺴﻌﻮد ﺷﺪ ﯽﻣ » : ﮔﻔﺖﯽﻣ ﻣﺮﺗﺐ ﻪ  اﺳﺘﻐﻔﺮاﻟ ! ۸۲