Goriz Nakhasteh

داﻧﺴﺖ ﯽﻣو ﯾﺪد ﻫﻨﻮز ﮐﻼﻣﺶ ﻧ ﯿﻤﻪ ﺗﻤﺎم اﺳﺖ ﻧﻤﯽ ﻣﻮرد اﯾﻦ در ، داﻧﯿﺪ ﻣﯽ» : ﮔﻔﺖ ، ﺑﺎ ﺗﻠﻔﻦ ﺑﺎ ﺷﻮد ﻃﺮف «. ﮐﺮد ﺻﺤﺒﺖ ﻣﻨﻈﻮر ﺑﺎ او راﺑﻂ ﮐﻪ ﺑﻮد ﮐﺴﯽش ﻗﺎﭼﺎﻗﭽﯿﺎن اداﻣﻪ و ﺑﻮد؛ : » داد ﻧﺎﭼﺎر او و رﻓﺘﻢ او ﻧﺰد ﺻﺒﺢ ﭘﺎﺳﭙﻮرت آورد ﺑﻬﺎﻧﻪ و ﻋﺬر و داد ﭘﺲ را ﺷﻤﺎ ﻫﺎی ﺑﻌﺪ و ﮐﺮد ﺻﺒﺮ ﻣﺪﺗﯽ ﺑﺎﯾﺪ ﮐﻪ ﻪ  اﻧﺸﺎءاﻟ رﻓﻊ ا ﮔﺮ ﻣﺸﮑﻼت ﺗﺮﺗﯿﺐ ،ﺷﺪ داده ﺳﻔﺮ «.ﺷﺪ ﺧﻮاﻫﺪ ﻣﯽ ﺷﺪ از او ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺗﻮﺿ ﯿﺢ ﺧﻮاﺳﺖ ؛ ﺷﺎﯾﺪ اﻃﻼع زﯾﺎدﺗﺮی ﻫﻢ از ﻋﻠﺖ ﻋﺪم اﻣﮑﺎن ﺳﻔﺮ داﺷﺖ ﯽوﻟ ، ﻧﺸﺎن داد ﮐﻪ ﯽﻣ ﺧﻮاﻫﺪ ز ﯽﻧﻤ ﯾﺎدﺗﺮ . ﺣﺮف ﺑﺰﻧﺪ ﯾﯽدا ﯾﯽدا زن ﺟﺎن و ﺑﺎ ﻧﺎرﺿﺎ ﯾﻦا ﯾﯽ ﺧﺒﺮ را ﺷﻨ ﯿﺪﻧﺪ ﯽ و ﻣﻄﺎﻟﺒ ﻫﻢ ﭘﺮﺳ ﯿﺪﻧﺪ ﮐﻪ او ﺑﻪ اﺧﺘﺼﺎر و ﯿﻠﯽﺧ ﮐﻮﺗﺎه ﺟﻮاب داد . دﺳﺖ ﺑﻪ ﺟ ﯿﺐ ﺑﻐﻞ ﺑﺮد و ﭘﺎﺳﭙﻮرت یﻫﺎ ﻣﺎ را ﻣﻘﺎﺑ ﻠﺶ ﺑﻪ رو ﯿﺰﻣ ی ﮔﺬاﺷﺖ . ﯿﺘﯽﮔ ﺗﻤﺎم » ﮔﻔﺖ: ﻣﺎ زﻧﺪﮔﯽ ﺷﺎﯾﺪ ؛ه ﺑﻮد رﺿﺎ و ﺗﺴﻠﯿﻢ اﺳﺖ ﭘﯿﺶ در ﺣﮑﻤﺘﯽ ﺑﺮوﯾﻢ ﻧﺒﺎﯾﺪ و .« ﹰ ﻫﻤﯿﻦ اﻋﺘﻘﺎد را داﺷﺘﻢ و ﻣﻦ ﻫﻢ واﻗﻌﺎ ﻣﯽ داﻧﺴﺘ ﻢ ﺑﺎ آﻧﭽﻪ ﺑﺮاﯾﻤﺎن ﺗﺎ آن وﻗﺖ اﺗﻔﺎق اﻓﺘﺎده ﺑﺎﯾﺪ ، ﺧﻮد را ﺑﻪ دﺳﺖ ﯾﺮ ﺗﻘﺪ و ﺧﻮاﺳﺖ اﻟﻬ ﯽ رﻫﺎ ﮐﻨ ﯿﻢ . ﻣﮕﺮ ﭼﻪ ﮐﺎر د ﯾﮕﺮی از دﺳﺘﻤﺎن ﺑﺮﻣ از ؟ آﻣﺪﯽ زﺣﻤﺖ ﯾﺤﺎﻧﯽ ر یآﻗﺎ یﻫﺎ ﺗﺸﮑﺮ ﮐﺮدم. ﺧﻮاﻫﺶ ﮐﺮدم ا ﮔﺮ در ﻓﺮﺻﺘ ﯾﮕﺮ د ﯽ اﻣﮑﺎﻧ ﯿﺶﭘ ﯽ آﻣﺪ ﻣﺎ را ﺑﺎﺧﺒﺮ . ﮐﻨﺪ ﹰ ا ﻗﻮل داد ﮐﻪ ﺣﺘﻤﺎ ﮐﺎر ﯾﻦ را ﺧﻮاﻫﺪ ﮐﺮد و ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈ ﻧﻤﻮد ﯽ . و رﻓﺖ ﯽ ﻧﻮﻋ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺑﺮ ﺻﻮرت ﻫﺮ ﭼﻬﺎر ﻧﻔﺮ ﻣﺎ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﯿﻪﺷﺒ ، ﺑﻮد یﺧﻨﺪه ﺗﻤﺴﺨﺮ روزﮔﺎر ! از ﺳﻔ ﺮ و ﭘﻨﺎﻫﮕﺎه ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ و ﺑﺮا ی ﺧﺮوج از ﮐﺸﻮر آﻣﺎده ﯾﺰﺗﺮﯾﻦ ﻋﺰ و از ﻫﺎ آﺷﮑﺎر و ﭘﻨﻬﺎن ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈ ﯾﻢ ﺑﻮد ﮐﺮده ﯽ ﯾﺪﺑﺎ و ﺣﺎﻻ دوﺑﺎره ﻓﮑﺮ ﺟﺎ و اﻓﺘﺎدﯾﻢ ﯽﻣ ﭘﻨﺎه . ﯾﯽدا یﺧﺎﻧﻪ و ﺗﻬﺮان ﺻﻼح ﻧﺒﻮد  ﺟﺎن اﺻﻼ ﯿﺪﻋ ﯾﺎما . ﺑﻮد ﯾﮏﻧﺰد و رﻓﺖ و آﻣﺪﻫﺎ ز .ﺷﺪﯽﻣ ﯾﺎد ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺧﺒﺮ ﺣﻀﻮر ﻣﺎ ﺑﻪ ﮔﻮش آﺷﻨﺎ و در ﻧﻬﺎ ﻧﺎ ﯾﺖ آﺷﻨﺎ از .ﯿﺪ رﺳﯽﻣ ﻣﺴﻌﻮد ﻫﻢ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈ ﯽ ﮐﺮده ﺑﻮد .ﯾﻢ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﺷﺐ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺗﻠﻔﻦ ﺧﻮاﻫﺪ زد ﺗﺎ ﺑﺎر د در ﯾﮕﺮ ﻏﺎﻟﺐ ﮐﻠﻤﺎت از ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﮐﻨﯿﻢ و آﻧﻬﺎ ﺗﺎرﯾﺦ و ﺳﺎﻋﺖ ﻗﻄﻌﯽ ﺳﻔﺮ را ﺑﺪاﻧﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﺮاﯾﻤﺎن دﻋﺎ ﺑﺨﻮاﻧﻨﺪ . ﺑﺎ ﮔ ﯿﺘﯽ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮدم ﮐﻪ ﭼﻪ ﮐﻨ ،ﯿﺪﻋ ﯾﺎما ؟ﯿﻢ ﺣﻀﻮرﻣﺎن در ﻫﻤﺎن ﺷﻬﺮک ﻫﻢ ﺻﻼح ﻧﺒﻮد . ﭼﻄﻮر ﯽﻣ ﺷﺪ دوﺑﺎره راﻫ ﯽ آﻧﺠﺎ ﺷﺪ یﯾﮕﺮ د یﺟﺎ ؟ ﻫﻢ ﻧﺪاﺷﺘ ﻪ ﺑ .ﯿﻢ ﻧﻈﺮﻣﺎن رﺳ ﯽوﻗﺘ ﯿﺪ ﻣﺴﻌﻮد ﺗﻠﻔﻦ ﮐﺮد ﺑﻪ ، او ﺑﻪ ﻫﺮ ﺗﻠﻔﻨﯽ ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﺻﻮرت ﺑﻔﻬﻤﺎﻧﯿﻢ ﮐﻪ ﭼﻪ ﺷﺪه ، و ﻧﺎﭼﺎر از ﺑﺎزﮔﺸﺖ ﻫﺴﺘﯿﻢ . ﮔﯿﺘﯽ ﮔﻔﺖ : » ﺣﺎﻻ ﮐﻪ راﻫﯽ ﺳﻔﺮ ﻧﺸﺪﯾﻢ ، ،ﺧﺪا ﻪ ﺑ ﺗﻮ را اون ر ﻫﺎ ﯾﺶ را ﺑﺘﺮاش ﮐﻪ ﻗﻠﺒﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ از د و «. ﺑﺮمﯽﻣ رﻧﺞ ﯾﺶر ﯾﺪن ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﯿﺘﯽ، ﮔ ﺑﻠﮑﻪ آن یﻫﻤﻪ ﻫﺎ ﮐﻪ از اوﺿﺎع و اﺣﻮال زﻣﺎن ﻣﺎن در ﺑﻮدﻧﺪ ﻋﺬاب از ﻫﺮ ﭼﻪ ﻣﺮد ﯾﺶر و ﺗﻪ ﯾﺸﻮ ر دار ﻣﻨﺰﺟﺮ ﺑﻮدﻧﺪ . ﯽوﻗﺘ ﻣﻘﺎﺑﻞ آ ﯾﻨﻪ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻢ ﻪ ﯿﺎﻓﻗ ، ﻧﺰارم را ﻧﻈﺎره ﮐﺮدم ﻫﺎ ﺣﺎﻟ ﭼﺸﻢ . یﺖ ﻋﺎد یﮔﻮد ﺑﻪ ﯽوﻟ ، ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و ﯿﺎهﺳ ﯾﺶرﺗﻪ . ﺳﻔﯿﺪم، ﺑﺎ آن ﺳﺒﯿﻞ آوﯾﺰان ، ﺣﺎﻟﺖ درﻣﺎﻧﺪﮔﯽ را ﺗﺸﺪﯾﺪ . ﮐﺮدﯽﻣ ا ﮔﺮ ﻟﺒ ﺨﻨﺪ ۸٥