8۰ چگونه می توان یککشور را دزدید؟ که هرکس میتواند چقدر سهم بگیرد. درواقع ، نامحدود نبود، ضمن اینکه سهم عمده هم در نظر نگرفته بودند . درواقع، مدیران سازمان صنایع ملی ایران فروش را بهصورت خردهسهام پیشبینی کرده بودند تا بستری برای مالکیت عموم مردم فراهم شود، آنهم با این فرض که این روش میتواند پشتوانهای نظری و مقبول برای واگذاری فراهم کند. دربارهی بعضی شرکتهای دیگر که بسیار کوچک بودند، ازطریق مزایده مسیر را دنبال کردند. به واگذاری بعضی شرکتهاکه زیر ۱۰ درصد سهم داشتند سرعت بیشتری دادند. بعدها همین مدیران احساسکردند که بعضی از این شرکت ه ا جایگاه ویژهای دارند؛ بنابراین، شاید بد نباشد که برای اینها برنامهی خاصی طراحی شود. مث الا دربارهی هلدینگ بهشهر فکر کردند که نباید هویت هلدینگی آن به هم بخورد ؛ چون قبل از انق الب هلدینگ بوده و بعد از ال انق ب هم که زیر پوشش دولت درآمده همچنان ماهیت ِهلدینگی آن محفوظ مانده بود. این سازوکارها را به کار گرفتند تا بتوانند سهام شرکتها را واگذار کنند و مردم هم سهم بگیرند. در کنار آن، آییننامهای نوشتند تا کارکنان دولت هم بتوانند خردهسهم بخرند. مث الا وزارت صنایع و کارکنان صنایع ملی هم بتوانند خردهسهمی بگیرند. در همین ایام بود که ناگهان جعفر مرعشی احساسکردکه: «نگاه بچههای سپاه این است که و احدهایی را در اختیار خودشان بگیرند. آنها میگفتند اگر بخواهیم بخش ال خصوصی فعال شود، باید دلبستگان نظام و انق ب سهامداران آیندهی این شرکت ه ا بشوند تا بتوانیم بخش خصوصی نوینی را شکل بدهیم.» 51 به نظر میرسد موضوع به این سادگی هم نبود و بسیاری از زیرساختها هنوز برای این کار فراهم نشده بود و از نظر قانون و مقررات نیز ضعفهایی وجود داشتکه درعمل خود را نشان داد. البته تضاد منافع و درگیریهای سیاسی را هم نباید دراینباره دور از ذهن داشت. یکی از مخالفان، سید علینقی خاموشی در ریاست اتاق بازرگانی و صنایع و معادن ایران بود: پس از کسب تجربه ، سرانجام به این نتیجه رسیدند که صنایع ملیشده را اول دولت 51 . گفت وگوی شفاهی با جعفر مرعشی، .۱398
RkJQdWJsaXNoZXIy MTA1OTk2