نامیرایی

ی ﻧﺎﻣ � ی ا ی ١٠ دا ﺶ � ﺎ �� ﺎن ﻫﻤﺸه � ح اﯾﻦ ﭘﺮﺳﺶ درﻣﻌبﺪ ازز � ً ﻃ � ﺶ در ﻧﺰد او ﻧﺒﻮد اﺻ � ﺶ � ن ی ﺟﺰ دا ی � پ ﺳﻨﺪ؟ ﭼﻪ ﭼ � ﺑ � ن ﺳﺆا ی ﺪ ﭼﻨن � ﻣﻤﮑﻦ ﻧﺒﻮد، ﭼﺮا آﻧهﺎ بﺎ ف روی � پ پﺎﺳﺦ و آراﻣﺶ بﻪ ﻣﻌبﺪ دﻟ آﻧهﺎ را ﻣﺸﻮش ﮐﺮدە ﺑﻮد ﮐﻪ در ی � آوردە ﺑﻮدﻧﺪ! اﻣﺎ ﺳﻘﺮاط � ش ﻧ � بﺎارز � ن ی � ﺪ ﻫﯿﭻ ﭼ �� ﮔ داﻧﺪ. اﯾﻦ پ ﺎﺳﺦ ن ی درﻋن ﺐ اﺳﺖ، ﻋﻠﻢِ کﺎﻫﻨﻪ، آن ﻫﻢ ﻣﻌﺎرﺿﻪ � ﺣﺎل ﻣﻌﺎرﺿﻪ بﺎ ﻋﻠﻢِ ﻏ ای ﮐﻪ درﺟﻠﺴﻪ � ﻤﻪ اﺑﺮاز � ی ﻣﺤﺎ ﺷﻮدﮐﻪ ﺧﻮدْ ﻣﺤکﻤﮥ ﻣﻌﺎرﺿﻪ بﺎ ﺳﻘﺮاط ن ە ی � ﺪن ﻗﺪرتِ ﺳﺘ � اﺳﺖ. بﻪ رخﮐﺸ ە � ی � ﮔﺮی در ﺳﺘ � ی � ﮕﺮ، ﺳﺘ � ای د ت بﺎ ە ﺣی ف ە ی � ﻒِ از ﺧﻮد، بﻪ ﺳﺘ �� ف ﺗﻌ ت ف ﻧپﺬﯾﺮﻓن ﺧﻮد، در بﻪ آﺳﺎی ﮔﺮان و داوران دادگﺎە . ﺳﻘﺮاط ﻫﻤﻪ ﺎن �� ﺶ را ﮐﻪ بﻪ ﻣﺪد آن بﺎ ﻫﻤﺸه � ﺎتِ دا � ی اﯾﻦ ﺟﺰﺋ ﺐ � و ﻏ � ﺎن بﻪ ﻣﻌﺎرﺿﻪ ﺑﺮ �� ﮔ � ﮏ کﻞ � ﺧﺎﺳﺖ در ﺧﺪﻣﺖ ﺴﺖ � دا و ﺪ بﺎ ﻫﻢ ﻫﻤﺎﻫﻨﮓ بﺎﺷﻨﺪ و � ﺶ بﺎ � ﺎت دا � ﮏ ﺣکﻢ. ﻫﻤﻪ ﺟﺰﺋ � ﻣﺆدّی بﻪ ت ﻣﻌﻠﻮم اوﺷﺪە بﺎﺷﻨﺪ ﺗﺎ ﻫﻢ ض ﻧبﺎﺷﺪ و بﻪ راﺳی � ض آﻧهﺎ ﺗﻌﺎرض و ﺗﻨﺎﻗ ی ﺑن ی ە � بﻪ او ﺗﻮانِ ﺧ ﮐﻨﻨﺪە ﮏ � ی را دﻫﻨﺪ و ﻫﻢ ی در ﻫﺮﮔﻔﺘﮕﻮی ﺎروی � ی رو ﺻﺪا ﺎد ﺑﺮآرﻧﺪ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ �� ﻓ ی ی اﯾﻦ داﻧﺎی ﺴتﻨﺪ و آن اﯾ � ﺶ ﻧ � ی ﺑ ﮏ داﻧﺎی � ﻫﺎ ﻦ � ﻫﺴﺘﻢ ﮐﻪ � اﺳﺖ: ﻣﻦ ﺗﻨهﺎ ﮐ � ن ی ﻧ ی � داﻧﻢ ﭼ � ﺎت � داﻧﻢ. ﺟﺰﺋ ی ﻧﺪ � ﻣ ﺮآرد. � ، ن ی � ﮏ ﭼ � بﻪ � ﺶ � ت ، دا �� ﺶ ﺣﻘ � ی ﻧﺪ ﺗﺎ دا � ﺪ بﻤ � و بﺎ ١ اﯾﻦ ﻣﺮﺗبﻪ ی ﻣﺮگِ ﺶد � ا ن آن ی ﺪن از آﻧهﺎﺳﺖ. ﺑﺮای ﻫﻤن � ئ و بﻪ آزادی رﺳ ﻫﺎی ﺟﺰئ ﺎرە � ن روزی و بﺤﺚ در ی کﺎﻫﻨﻪ را ﺑﺮای ﭼﻨن � ﮔﻮا � ی ﻣﺮگ ﻧگﺎە دارد و ن بﻪ ﻧﺎدای ی ﺴبﺖِ داﻧﺎی � را ، ﻫﻤﭽﻮن ﺟﻔﺖِ ﻫﻢ ﺑﻮدنِ اﯾﻦ دو، � ﻫﻤﭽﻮن ﮏ � ﺮد در ﺳﻄﺢ ﻋﻤﻮ � ﻣﻘﻮﻟﻪ )و ﻗﺎبﻞ کﺎر ﺎن � ﺗﺮی( در ارﺗبﺎط بﺎ ﻣﺮگ درﻣ � ﻧهﺪ. اﯾﻦ ﺮ او ﻧﻪ � ﺎن آن، ﭼﻪ، ا � ی اﺳﺖ ﻧﻪ پﺎ راە داﻧﺎی � ن ﺣﺎل آﻏﺎز ی در ﻋن � ﻪ از ﻫﺮ ﻟﺤﺎظ داﻧﺎ � ﮏ ﻟﺤﺎظ بﻠ � از � ی ﺎنِ راە داﻧﺎی � ﺑﻮد در پﺎ ﺑﻮد. اﻣﺎ در آﭘﻮﻟﻮژی و در دﻓﺎع از � گ � زﻧﺪ ﺎ � گ � ﺎنِ زﻧﺪ � ﭘﺮﺛﻤﺮ ﺧﻮد، اﯾﻦ آﻏﺎز بﺎ پﺎ ١ . ر.ک. بﻪ ﭽﻪ � ﻧ ﺪﮔﺮ ﺟﻠﺪ � ی ﻫﺎ ٣ ، ﺗﺮﺟﻤﻪ ش �� ، ن ج ﻗﺎﻧﻮی � ی اﯾ ﻪ، آ � ١٣٩٩ ، ﺻﺺ ٩ بﻪ بﻌﺪ، ﻣﻘﺪﻣﻪ ت ﺟﻢ. � ی ﻣ