نامیرایی

ی ﻧﺎﻣ � ی ا ی ١٠٠ و ﻓﮑﺮی اوﺳﺖ، ﮐﻪ � ﺖ رو � ﺪ ﺷﺨﺼ � ﻣﺎﻧﺪە اﺳﺖ، ﻧﻔﻮذ ﺷﺪ ﻧﺤﻮە ن ن ای � ی ﺳﺨ � ی ی آن را اﻟﻘﺎ � ح ﭼﺸﻤﮕ � اش بﺎ ﭼﻨﺎن وﺿ ﮐﺮد . ﺧُﺐ ﺣﺎﻻ ﻋﻼوە ﺑﺮ ﻗﺪم ﻫﺎی ﺧﻮدم، ﺻﺪای گﺎم ﻤﻞ و ﻫﻤﺮاە او � ﻫﺎی ز ﺲ � ن ﮐﻪ ازﮐﻨﺎر ﺗﻨﺪ ی � ﻧ � ﻫﺎ ن ی ﮔﺬرﻧﺪ ﻃﻨن � اﻧﺪاز ﺷﻮد. ازﮔﻔﺘﮕ ﻮی آﻧهﺎ � ب ﻧﺎﻣﻔهﻮم بﻪ ﮔﻮش ﻣﻦ ﻓﻘﻂ بﺎزﺗﺎی رﺳﺪ. � ﺎت بﺎزﮔﻮ � ﺖ را بﺎ ﺟﺰﺋ � ﭼﺮا ﻣﻦ اﯾﻦ ﻣﻮﻗﻌ ن ﺟﺎﻟﺐ و ی � ﮐﻨﻢ؟ ﭼﻪ ﭼ بﻪ ن ﺎدﻣﺎﻧﺪی � ای در ﻣﻮرد آن وﺟﻮد دارد؟ اﯾﻨﮑﻪ اﯾﻦ ﺳﺎﻋﺎت ﻣﺘﻌ ب ﺎﻗی ﮐﻪ در ﺳﺎﻟﻦ ﻫﺎی ﻣﻮزە ﻤﻞ ﮔﺬراﻧﺪم، در � ی ﺗﺮوکﺎدرو در ﻣﺠﺎورت بﺎ ز ی ﺑﻮد ﮐﻪ بﺎ ﺣﻀﻮر او ت ﮐﻪ ﻓﻘﻂ ﻋبﺎرت از ﻓﻀﺎ و ﺣﺎل و ﻫﻮای ﻣﺠﺎوری ﺠﺎد ﺷﺪە ﺑﻮد، � ا ﺪە � ف از ا ﺶ ﺟهﺎی � هﺎن و بﻪ ﻃﺮزی اﻧﻔﺠﺎری زا � ﻧﺎ ﻫﺎ ﺎن � را ﺑﺮای ﻣﻦ بﻪ ﻫﻤﺮاە آورد ﮐﻪ ﺳپﺲ بﻪ پﺎ ﻧﺎﻣﻪ ﺪا ﮐﺮ � ام راە ﭘ دﻧﺪ و ﺑ ﺎن � ز � ن بﺎر ﻧﺎم ﻣﺮا ﺑﺮ ی ﺮای ﻧﺨﺴﺘن ﺴ � ف ﻧ � ﻫﺎ اﻧﺪاﺧﺘﻨﺪ. اﻣﺎ اﯾﻦ کﺎ ﺖ! � ﻘﺘﺎ � ﺎﻣﺪ ﺣﻘ � ف ، ﭘ � ﻞ ﻣﻦ ﺑﺮای ﺑﺮﺟﺴﺘﻪ ﮐﺮدن اﯾﻦ ﺑﺮﺧﻮرد ﺗﺼﺎد � دﻟ ﻣﻌﺠﺰە � ﺶ � ﻠﺶ را ﭘ � ن آن اﺳﺖ. دﻟ آﺳﺎ و بﺎورﻧﮑﺮدی اﻧﺪازم : ﺳﺎل ﻫﺎ ن ی ﻤﻞ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻧﺨﺴﺘن � ﺎن ﻫﻤﻪ، اﯾﻦ ﮔﺌﻮرگ ز � ﮏ روز، از ﻣ � ﮔﺬﺷﺖ... و ﺑﻮد ﮐﻪ � ﮐ ﺨﺘﻪ از اﯾﻨﮑﻪ از ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ � ﺧﻮداﻧﮕ � ﺎ � بﺎ ﭘ ی ا اﻓکﺎر � ت � ﺗﻔﺎ ﺸﻪ � و اﻧﺪ � ب � ت آﻣﺪە ﺑﻮد ﺧ ﻫﺎی ﻣﻦ بﻪ ﺷﮕﻔی داد. ﻢ بﻪ رﺷﺘﻪ � بﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل، ﺑﺮﮔﺮد ﺪادﻫﺎ. ﻣﻦ آن ﺣﺎﻟﺖ � ن رو ی زﻣﺎی ف ی � ﻓﮑﺮی. ﻧ � ف ﺴﺘی � را بﺎز ﻧﺨﻮاﻫﻢ ﮔﻔﺖ، آن ﺳﺎﻋﺎتِ آ � رو � ت ﻣﺴی � ﺲ از آن د � ﺪی ﮐﻪ � ن و ﺷﺪ هﺎی � از آن درد ﻧﺎ آن ﻧﻮﺷﺘﺎر � نﺶ �� ﺪار، آﻓ � ﻢ �� ف اﺳﺖ ﮐﻪ بﮕ � ف ﻗﺪر کﺎ ی ﮐﺮد ﺳﺨﻦ ﻧﺨﻮاﻫﻢ ﮔﻔﺖ. ﻫﻤن � را ﻫﻤﺮا آن ﮏ روز ﻫﻢ ﻣﺮا ﻣﺴﺘﺤﻖ اﺧﺬ درﺟﻪ � ﭼﻪ در آن ﻣﻮﻗﻊ ﻧﻮﺷﺘﻢ ی ت ا ﮐﺮد! � دﮐ اﻣﺎ ﻣﻦ در ﻣﻮرد اﻟﺰام ﺗﺄﺳﻒ ن بﻪ ﭼﺎپ رﺳﺎﻟﻪ ی � اﻧﮕ ت ا، ﮐﻪ در آن � ی دﮐ � ﺪ � زﻣﺎن اﺟبﺎری ﺑﻮد، ﭼﻪ بﺎ ﮐﺮدم؟ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﻨﻪ �� ی ﻫ ! ﻣﻦ اﯾﻦ ﺷﺎ ﺲ �