نامیرایی

اﺛﺮ ﺣﻀﻮر زﻧﺪە ١٠٣ � و � ﺎ ﻣﺮا ﻫﻤﺘﺎی رو � ﻤﻞ در ارو � ﺪ؟ اﯾﻨﮑﻪ ﻣﺮدی بﺎ ﺷهﺮت ز �� ﮔ ﺎم او � ﭘﻨﺪاﺷﺘﻪ اﺳﺖ! و ﭘ � ﻣﻌﻨﻮی ﺧﻮد ﺧﻄﺎب ﮐﺮدە و اﯾﻦ را بﺪﯾ � ﺴﺖ؟ او بﺎ ﻗﺪرت ﺗﺼﺪﯾﻖ و ﻣﻮاﻓﻘتﺶ ﻣﺮا ﻣﺎت و ﻣﺒهﻮت � ﭼ ﻨﺪ! ﮐ ﻤ � ﻫﻤﺎن ﮔﺌﻮرگ ز ی و ﺧﻠﻮت ﻣﻮزە ﮐﻪ در ﺗﻨهﺎی � ی ﺗﺮوکﺎدرو در آ ن ﻣﮕﺮ آن ﺣﺎل و � ﻢ ﺑﻮد، بﺪون ﻫﯿﭻ ارﺗبﺎ � ت بﺎ ﻣﻦ ﺳه ﺎی � ﺳﺎﻋﺖ ﺣ ﻨﻮن اﯾﻦ اوﺳﺖ � ﻫﻮای ﻣﺘﻤﺎﯾﺰی ﮐﻪ ﺑﺮای ﻫﺮ دوی ﻣﺎ ﻧﺎﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮد. ا ﺪ ﻗﺎبﻠﻪ � ﮐﻪ ﺷﺎ ﺶ اﻟهﺎم ﻣﻦ ﺑﻮدە اﺳﺖ، � ﺎە بﻪ ﻫﻨگﺎم زا � ی ﻣﺮﻣﻮز و ﻧﺎآ اﺳﺖ ﮐﻪ � ن ﮐ ی ن ﺣﺎل ﻧﺨﺴﺘن ی و در ﻋن بﻪ رﺳﺎﻟﻪ ﺸﺎن � نﺶ � ای وا � ﮏ � ﺪار کﺎﺷﺘﻪ ﺷﺪ! اﯾﻦ � دﻫﺪ ﮐﻪ بﺬرش در آن ﺳﺎﻋﺖ و آن د ﺗﺼﺎدف ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﻮﺟﺐ ﺷﺪ او اﺛﺮم را در ﭼﻨﺎن ﻣﺮﺣﻠﻪ ی ای اﺑﺘﺪای ﮏ او ﺑﻮد ، اﺣﺴﺎس ﮐﺮدە � ﺴﺖ، ﮐﻪ از دوﺳﺘﺎن ﻧﺰد � بﺨﻮاﻧﺪ: پﺎول ار ﺴﺨﻪ � ﺎن بﮕﺬارد و � ﮐﺸﻔﺶ را بﺎ او در ﻣ � ﺪ ﻓﻮرا � ﺑﻮد ﮐﻪ بﺎ اش ای را ﺑﺮ ﺠﻪ � ﻤﻞ ﻓﺮﺳﺘﺎدە ﺑﻮد. ﻧت � ز ﺲ از ﺧﻮاﻧﺪن � ، ﻤﻞ � اش اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ز ﮐﺘﺎب، آن ﻧﺎﻣﻪ ﺠﺎن � ی ﻫ ن را ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﻮد، ﻧﺎﻣﻪ ی � اﻧﮕ ی � ای ﮐﻪ ﺗﺄﺛ ش ﺑﺮ ﻣﺆﻟﻒ ﺟﻮانِ از ﻫﻤﻪ ب ﺟﺎ ی � ﺪ اﯾﻦ � ب اﯾﻦ ﺑﻮد، و بﺎ � ﺧ � ﺑﻮد، ﮐﻪ پ ﺶ � ﻦ ﺳﺎﻋﺖ ﻟﻘﺎح و زا �� ن و ﻫﻢ ﻣﻌﻨﺎدار، ﺑﺮ ﺷﺎدﺗ ی � ﺴﺎزد، ﻫﻢ رازآﻣ � ﺸﻪ . � اﻧﺪ ﺗﺼ ﮏ آﺷﻨﺎ ﺷﺪم، � ﻤﻞ از ﻧﺰد � ض ورت؟ ﻣﻦ بﻌﺪﻫﺎ بﺎ ز � ﺎ � ﺎدف ﺎرە � و بﺎرﻫﺎ و بﺎرﻫﺎ بﺎ ﻫﻢ در ﺖ ﺻﺤﻨﻪ �� ی ﻣﺪﯾ ی رازﮔﻮﻧﻪ ای ﮐﻪ ﺗﻘﺪﯾﺮ ﻢ، � ﺠﺎد ﮐﺮدە ﺑﻮد ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘ � ﺎن ﻣﺎ ا � ﻖ آن اﯾﻦ ﭘﯿﻮﻧﺪ را ﻣ �� از ﻃ و ﻣﻌﻨﻮی ﺑﻮدە بﺎﺷﺪ. � ی رو از ﻓﻀﺎی � ﺪ ﺣﺎ � ﭘﯿﻮﻧﺪی ﮐﻪ بﺎ ﺮ اﯾﻦ بﻪ � ا ﻫﻢ گ � ﭘﯿﻮﺳﺘ � ﺎدآوری � را اﻣﺮوز � ی � ﻫﺎی رازآﻣ ﮐﻨﻢ و ﺮ اﯾﻦ � ا � ﺎق را ﺣﺲ � اﺷت ﮕﺮان را ﻗﺎدر ﺳﺎزم ﺗﺎ آﻧهﺎ را بﺎ ﻋﻄﻒ بﻪ � ﮐﻨﻢ ﮐﻪ د � ن ﺎی �� ی ﻗ ﮔﺬﺷﺘﻪ اﺣﺴﺎس ﮐﻨﻨﺪ، ﺑﺮای ﺧﺪای ﮐﻨﻢ ﮐﻪ بﻪ او از اﻋ ﻤﺎق ﻗﻠﺐ ﻣﻌﺘﻘﺪم، ﺧﺪای ﻧﺎﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ی ﺗﺼﺎدف.