نامیرایی

١٠٥ ی در ﻧﺰد ﺑﺮﮔﺴﻮن ی ای � ﻧﺎﻣ � ﺑﺮﮔﺮدان: ﺷهﻨﺎز ﻣﺴ ﭘﺮﺳﺖ ـــﺞ ﺳِنﺘیﻨِﻞ � ب � کﻤ ، ﻣﺠﻠﺪ دﻫﻢ، ﺷﻤﺎر ە ی ۲۲ ،۲۹ ﻣﺎرس ۱۹۱۳ � ﭘﺮﻓﺴﻮر ﺑﺮﮔﺴﻮن ﺪﮐﻪ �� ﮔ » � ﺷﻤﺎ ﻧ ی را اﺛبﺎتﮐﻨ ی ای � ﺪ ﻧﺎﻣ � ﺗﻮاﻧ ﺪ اﻣﺎ ﺑﺮا � ی ﺪ. در � ﺪ آن را اﺛبﺎتﮐﻨ � ﺴت � ﺪ ﻣﺠﺒﻮر ﻧ � اﯾﻨﮑﻪ در اﻋﺘﻘﺎد بﻪ آن ﻣﻮﺟﻪ بﺎﺷ اﺳﺖ. � ﻘﺖ، بﺎر اﺛبﺎت آن ﺑﺮ دوش ﺷکﺎ � ﺣﻘ « ﮕﺮی ازﮔﻔﺘﻪ � بﺨﺶ د ی او اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ » ﻫﯿﭻ � ﮐﺲ ﻧ ﭽگﺎە بﻪ اﻧﺘهﺎ � ن ی ﻫ ی � ﺗﻮاﻧﺪ ﺛﺎبﺖ ﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﭼ � ﻧ ﻢ � ﻢ ﺛﺎبﺖﮐﻨ � ﺮ ﺑﺘﻮاﻧ � چ و ﺑﯿهﻮدە اﺳﺖ. اﻣﺎ ا � ث ﭘ � ن ﺗﻼ ی رﺳﺪ؛ ﭼﻨن ﻪ ﮐ ف ﺗﺎ ی � ﻧﻘﺶ ﻣﻐﺰ اﯾﻦ اﺳﺖﮐﻪ ﺗﻮﺟﻪ ذﻫﻦ )روح( را بﻪ ﻣﺎدە ﻣﻌﻄﻮفﮐﻨﺪ و ﻧ ﮐﻨﻮن بﺨﺶ ﺑﺰرگ ن )روح( ﻣﺴﺘﻘﻞ از ﻣﻐﺰ ﺑﻮدە اﺳﺖ، آﻧگﺎە ذﻫی گ � ﺗﺮ زﻧﺪ اﺣﺘﻤﺎل بﻘﺎ را ﺛﺎبﺖﮐﺮدە ﻢ؛ و اﯾﻦ بﻪ ﻋهﺪە � ا ن اﺳﺖﮐﻪ بﻪ آن یﮐﺴﺎی اﻋﺘﻘﺎد ﻧﺪارﻧﺪﮐﻪ ﺛﺎبﺖﮐﻨﻨﺪ ﺑﺮ ﺣﻖ ﻫﺴتﻨﺪ، ﻧﻪ بﻪ ﻋهﺪە ﺖ ی ﻣﺎﮐﻪ ﺛﺎب ﻢ آﻧهﺎ � ﮐﻨ ﺑﺮ ﺧﻄﺎ ﻫﺴتﻨﺪ. « ن ن ای � ش از ﺳﺨ � ت ﮐﻪ ﮔﺰارش ﺷﺪ بﺨ اﯾﻦ ﺟﻤﻼی ﺎی ﻫ ﺎ راﺟﻊ بﻪ � ﺸگﺎەکﻠﻤﺒ � ﺴﻪ اﺳﺖﮐﻪ دردا � ﻠﺴﻮف ﻣﺤﺒﻮب ﻓﺮا � ﻓ » ی وی روح � ﻧ و آزادی « ﺎری اورا � ﺴ � . اﯾﺮاد ﺷﺪ ﻦ ﻓﺮد زﻧﺪە درﻓﻠﺴﻔﻪ �� ﺗﻮاﻧﺎﺗ ﺎ ی اﻣﺮوز ا � رو � داﻧﻨﺪ. ﭘﺮﻓﺴﻮر ﺑﺮﮔﺴﻮن، ﮐﻪ روش ﻓﮑﺮی اش اﺳﺘﺪﻻل و ﺗﻌﻘﻞ ﺷ هﻮدی ﺎرە � ، ﺳپﺲ در � ن ا ت � اﺳﺖ، و ﻧﻪ اﺳﺘﺪﻻل اﻧ ی ﭼﻨ ی ای � ی ﺣﻖ اﻋﺘﻘﺎد بﻪ ﻧﺎﻣ ن ی ن � اﻇهﺎر ﻧﻈﺮ ﮐﻨﺪ: » ﺶ را در ﻣﻐﺰ � ن ی در ذﻫﻦ )روح( ﻫﻤﺘﺎ ی � ﺮ ﻫﺮ ﭼ � ا ﺮ ذﻫﻦ � ی ﻣﻤﮑﻦ ﺑﻮد اﻣﺎ ا � ﺎد ﻏ � ن بﻪ اﺣﺘﻤﺎل ز ﺴﺎی � ﺖ ا � داﺷﺖ، بﻘﺎی ﺷﺨﺼ ذﻫ گ � ش از زﻧﺪ � ﺮ ﻣﻐﺰ ﻓﻘﻂ آن بﺨ � ﻓﺮاﺗﺮ از ﻣﻐﺰ ﺑﺮود، و ا ن )روح( ر ا ی