نامیرایی

ﻣﺮگ، ا � ، ﻤﺎن ﻫﺎ � ﺪﮔﺮ و � پ س � ﺎﺳ ١١٧ ن ت ﺟﺴﻤﺎی ن ﻫﺴی ﻌی � اش - اﯾﻦ ف ت ﺎﻓن � ﺎن � ف وﮔﺬراﺳﺖ و ﻣﺠﺒﻮر بﻪ پﺎ ﺟهﺎی اﺳﺖ. ﺧﻮدِ �� ا ﺲ � ﺴﺘﺎ � ﮏ ﻓﺮد، درﻣﻌﺮض � ب ﺗﺠﺮی � ت ﺎنِ ﻫﺴی � ، ﺑﺮﺧﻼف پﺎ ﺴﺖ. ﻣﺎ بﻪ ﻋﻨﻮان � ﻣﺮگ ﻧ ﺲ � ﺴﺘﺎ ��� ا ﻢ و اﯾﻦ � ﺖ ﻣﺮگ ﻫﺴت � ﻣﺘﻮﺟﻪ اﻫﻤ ﻮط �� ﮐﻪ ﭼﮕﻮﻧﻪ بﻪ آن ﻣ � . ﻢ � ا � ﻢ ز �� ت ﻣﻮاﺟﻪ ﺷ ﺴی � ﺪ بﺎ ﻧ � ﻢ ﮐﻪ بﺎ � داﻧ ﺮا ت ﺑﺮای بﺎزﮔﺸی دازاﯾﻦ ﻢ. �� ﻢ آن را ﺑپﺬﯾ � ﺴﺖ و ﻣﺎ ﻣﺠﺒﻮر � ﻧ ﻣﺎ بﻪ ﻣﺜﺎبﻪ ﺑﻮدن � ﺲ، ﻣﺘﻨﺎ � ﺴﺘﺎ ��� ی ا دازاﯾﻦ � ﻖ ﺣﻀﻮر داﺋ �� را از ﻃ � ض ورت آن � ض و ﺖ ﻋﯿی � ﻣﺮگِ بﺎﻟﻘﻮە و واﻗﻌ � ﻢ. ﻣﺎ � ﻓهﻤ ﻢﮐﻪ � داﻧ ﺪ بﺎ � بﺎ � پ س � ﺎﺳ � . ﻢ �� ﻢ و آن را ﺑپﺬﯾ � ﺸبﺎز ﻣﺮگ ﺑﺮو � ﻣﺘﺎﻧﺖ بﻪ ﭘ � ﮔ ﺖ � ﺪ وﺿﻌ � ﺖ از آن داردﮐﻪ ﻫﺮﭼﻪ ﻣﺎ بﻪ ﻣﺜﺎبﻪ � ﻣﺮزی ﻣﺮگ ﺣکﺎ ی � ﺲ � ﺴﺘﺎ ��� ا ﻣﻤﮑﻦ در � ت ﺧﻮد اﻧﺠﺎم و ﻫﺴی گ � زﻧﺪ ﺪ � ﻢ بﺎ � دﻫ » ف ﻣﺮگ ت بﺎ در ﻧﻈﺮﮔﺮﻓن « بﺎﺷﺪ. ی ی ﻣﺮدن اﺳﺖ. � ﺎدﮔ � روﻧﺪ ﻣﺪام � بﻪ ﻧﻮ گ � زﻧﺪ بﻪ ﮔﻔﺘﻪ � ﺰی اﺗﻔﺎق �� ف ﮐﻪ ﻣﺮگ ﻓﺮد ﻋ پ س زﻣﺎی � ﺎﺳ � ی اﻓﺘﺪ، ﺑﺮای گ � زﻧﺪ در اﯾﻦ � ت ﮐﻪ بﺎزﻣﺎﻧﺪە اﺳﺖ بﻪ ﻫﺴی � ﮐ � ﻞ � ﺟهﺎن ﺗﻨهﺎ ﺑﻮدن ﺗبﺪ ﺷﻮد. ﮐﻪ ﺣﺲ � درد و اﻧﺪو � � ﺪی � ﻢ ﻣﺎ را بﻪ ﻧﺎاﻣ � ﮐﻨ ﮐﺸﺎﻧﺪ و ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ ﻣ ﺎ را ﮐﻪ دوﺳﺖ � ﺶ ﺑﺮاﻧﺪ. ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻣﺮگﮐ � ﺖ ﻣﺮزی ﻣﺮگ ﭘ � را ﺗﺎ وﺿﻌ � � ﺎن � ﺪاری ازﻣ � ﺚ پﺪ � ﻢ ازﺣ � داﺷت ﺪاری بﻪ اﺳﻢ دوﺳﺖ � ﮕﺮپﺪ � ﺑﺮد ]ود ﻮط بﻪ ﻋﺎﻟﻢ �� ﺎل ]و ﻣ � ﺴ � ﺴﺘﺎ ��� ب ﻧﺪارد[، ارﺗبﺎط ا � ﻣﺤﺒﻮب ﻣﺎ وﺟﻮد ﺧﺎر وﺟﻮد ﻣﺎ بﺎ او[ ﻣ � ﺤﻔﻮظ ﻣﺎﻧﺪ، آن ابﺪی اﺳﺖ. � پ س ﺗﺎ آﻧﺠﺎ اداﻣﻪ � ﺎﺳ � � دﻫﺪﮐﻪ ﻣﺮگﺧﻮد د � ﺰﻧﺎپﺬﯾﺮی �� ﺎنﮔ � ﺪ آدﻣ �� ﮔ ر � آﯾﻨﺪە و ﻣﻔهﻮمِ ﻧﺒﻮدن را درک � ﺴﺎن � ﮐﻨﻨﺪ. ا ﮐﻪ زﻧﺪە � ﺸﺪ ﻣﺎدا � اﻧﺪ � اﺳﺖ ﻧ ﺴﺖ بﺎز � ﮕﺮ زﻧﺪە ﻧ � ن ﮐﻪ د ﻪ ﮐﻨﺪ، و زﻣﺎی �� ﺗﻮاﻧﺪ ﻣﺮگ ﺧﻮد را ﺗﺠ � ﻫﻢ ﻧ ﻪ �� ﺗﻮاﻧﺪ آن را ﺗﺠ ﮐﻨﺪ - ﮑﻮری! ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ � اﭘ � ﮏ اﺳﺘﺪﻻل ﻣﻌﻤﻮ � ، ﻪ �� ﺗﺠ � ی ﻣﻤﮑﻦ � ی ﻣﺮگِ ﺧﻮد ﻏ ن ﺠﻪ، او ﻣﺮگ را اﺳبﺎب ﻧﮕﺮای � ﺪ. در ﻧت � ﻧﻤﺎ � ﻧ داﻧﺪ. او � ﺲ � ﺴﺘﺎ ��� ا � ﺪە � ﻣﻤﮑﻦ ﺧﻮد را ﻧﺎد ﺖ � ی د و بﻪ ﻓﻌﺎﻟ � ﮔ ﻫﺎی � دﻧﯿﻮی ﺧﻮد ﭼﺴبﺪ. بﻪ ﮔﻮﻧﻪ ﮕﺮ، � ای د دازاﯾﻦ � ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ بﻪ ﻃﻮرک