نامیرایی

ی ﻧﺎﻣ � ی ا ی ١١٨ ت روزﻣﺮە ﻫﺴی ی ﺴﺖ � ی د و در درون ﺳﺎﺣﺖ ﻧ � ﺪە بﮕ � ﺧﻮد را ﻧﺎد اﻧگﺎر ﺎ � اﻧﻪ ﺖ � ﮕﺮی ﺑﺮای اﺟﺘﻨﺎب ازوﺿﻌ � رازآﻟﻮد ﺧﻮد ﭘﻨهﺎن ﺷﻮد. اﯾﻦ راە د ﻫﺎی ﻣﺮزی ﺴﺎن ﻧﺘﻮاﻧﺪ بﺎ ﻣﺮگ بﻪ ﻧﺤﻮ � ﺮ ا � ﺎ ﻣﺤﺪودﮐﻨﻨﺪە اﺳﺖ. ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ، ا � ﺎ ﺧﻮدش را بﺎ اﻣﻮر دﻧﯿﻮی ﻣﺸﻐﻮل � ﺎل و وﺟﻮدی ﻣﻮاﺟﻪ ﺷﻮد � ﺴ � ﺴﺘﺎ ��� ا � ﺎ بﻪ ﺳﺎ � ﮐﻨﺪ � ت رازآﻟﻮد ﭘﻨﺎە ﺣی ﺑﺮد. گ � ﻣﺸکﻼت ﺟﺎوداﻧ ﺪە � ﻋﻘ � ﮕﺮ اداﻣﻪ � ت بﻌﺪ ازﻣﺮگ بﻪ اﺷکﺎل د ی راﯾﺞ اﯾﻦ اﺳﺖﮐﻪ ﻫﺴی ﺎبﺪ. � � � ﺎ ﺗﺠﺎرب ﺷﺨ � ب ﻤﺎن ﻣﺬﻫی � ً بﺎ ا � اﯾﻦ بﺎور ﻣﻌﻤﻮ » ﻮط بﻪ روان �� ﻣ « � ﻣﺮﺗبﻂ اﺳﺖ. ﻓﺮد ﻖ اﻋﺘﻘﺎد ﺧﻮد از وﺣﺸﺖ ﻣﻮاﺟهﻪ بﺎ ﻣﺮگ �� ﺗﻮاﻧﺪ ازﻃ پ � ﺎﺳ � . ﺎبﺪ � ی رﻫﺎی � س ﺸﺪﮐﻪ ﻫﺮﮔﻮﻧﻪ اداﻣﻪ � اﻧﺪ � دﻧﯿﻮی � ف ت ﺎﻓن � دازاﯾﻦ ﺑﯿهﻮدە � . اﺳﺖ ی [ ی ای � ﺖ ]ﻧﺎﻣ � ﺪ دراﯾﻦ وﺿﻌ �� ﮔ » ت ﺴی � وﺣﺸﺖ ازﻧ « ﻞ � زا � ﺷﻮد و » ق �� ﻣﺮدن ﺣﻘ « � ﺎن � پﺎ را ازﺟﺴﺖ � ﺎبﺪ. اﯾﻦ درﻋﻮضآد � وﺟﻮی ﺧﻮدِ ق �� ﺣﻘ � اش بﺎز ﺪ ﻣﻮرد ﺗﻮﺟﻪ ﻗﺮار � ت اﯾﻨﺠﺎﺳﺖﮐﻪ بﺎ دارد. بﻪ ﻧﻈﺮم ﻣﺸکﻼی � پ س ﻓﺮض را ﺑﺮ اﯾﻦ � ﺎﺳ � ، ی د. اول � ﮔ ی � ی دﮐﻪ ﻫﺮ اﻋﺘﻘﺎدی در ﻣﻮرد ﻧﺎﻣ � ﮔ ی ای ب ی اﺳﺎس و ﻧﺎدرﺳﺖ اﺳﺖ. در واﻗﻊ، ﻫﯿﭻ ﺳﻨﺪ ﻗﺎﻧﻊ ای ﮐﻨﻨﺪە - � � ﺎ ﻋﻠ � ی ﻋﻠ � ﻏ - ا � وﺟﻮد ﻧﺪاردﮐﻪ بﻌﺪ از ﻣﺮگ ﻧﻮ ت وﺟﻮد داﺷﺘﻪ بﺎﺷﺪ ز ﻫﺴی . ﻪ � اﯾﻦ اﻋﺘﻘﺎد ﺑﺮ پﺎ پ س � ﺎﺳ � ﺪ � ض از ﻋﻘﺎ � ض ﻣﻨﻮال بﻌ ی ﻤﺎن اﺳﺖ. ﺑﺮ ﻫﻤن � ی ا ﻫﻢ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺲ � ﺴﺘﺎ ��� ا ﻤﺎن اﺳﺖ، � ت ﺑﺮ اﺳﺎس ا ، ﻓﺮارَوی )اﺳﺘﻌﻼ( و ﻫﺴی ﻒ � پ س ﺗﻮﺻ � ﺎﺳ � ﻢ � ض از ﻣﻔﺎﻫ � ﻤﺎن. بﻌ � ض ، بﻪ ﻫﺮﺣﺎل ا � ﻤﺎن ﻓﻠﺴ � ا پﺬﯾﺮ و اﺛبﺎت � ض � ﺴتﻨﺪ و در ﻣﻮرد بﻌ � ض ﻧ ﮐﺮدی ی ﻗﺎبﻞ � ﺷﻮدﮔﻔﺖ ﻏ ﻓهﻢ اﻧﺪ. بﺎ اﯾﻦ ﺣﺎل، اوکﻞ ﻓﻠﺴﻔﻪ ﻢ ﺑﻨﺎ ﻧهﺎد و بﺎ ﺗﻤﺎم وﺟﻮد بﻪ آن � اش را ﺑﺮ اﯾﻦ ﻣﻔﺎﻫ ﻫﺎ ﻪ � ﻣﻌﺘﻘﺪ ﺑﻮد. از ﻟﺤﺎظ ﻧﻈﺮی پﺎ ﻪ � ﻫﺎی اﻋﺘﻘﺎد او بﺎ پﺎ ﻫﺎی اﻋﺘﻘﺎدﮐﺴ ن ﮐﻪ ﺎی ف ﻧﺪارد. ﺗﻨهﺎ ﺗﻤﺎﯾﺰ آﻧهﺎ اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ی ﻣﻌﺘﻘﺪﻧﺪ ﺗﻔﺎوت ﭼﻨﺪای ی ای � بﻪ ﻧﺎﻣ پ س ﻣﺴﺌﻠﻪ � ﺎﺳ � ی ﺧ ت و ﻣﻨﻈﻢ � ﺑه �� ﻮد را ﺧ � ﺎن � ﺗﺮ ﺑ ﮐﻨﺪ.