نامیرایی

ﻣﺮگ، ا � ، ﻤﺎن ﻫﺎ � ﺪﮔﺮ و � پ س � ﺎﺳ ١١٩ دوم، ﺑﻨﺎ بﻪ ﮔﻔﺘﻪ پ س � ﺎﺳ � ی » ب اﻋﺘﻘﺎد ی اﺳﺎس « ﺴ � ی ا ی ای � بﻪ ﻧﺎﻣ ﺎن را از ﺟﺴﺖ ق �� وﺟﻮی ﺧﻮدِ ﺣﻘ � اش بﺎز ﺴﺎن ﻫﺮ � ع ا � دارد. بﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻦ اﻋﺘﻘﺎد ﻧ ﻪ �� ﭼﻪ بﺎﺷﺪ وﺣﺸﺖ ﺗﺠ � ی ﻣﺮگ را در ی ی ای � ﺎبﺪ. ﻫﺮ ﻗﺪرﮐﻪ آﻧهﺎ بﻪ ﻧﺎﻣ � اﻋﺘﻘﺎد داﺷﺘﻪ بﺎﺷﻨﺪ � ﺎ زود رو در روی ﻣﺮگ ﻗﺮار � ت ﮐﻪ دﯾﺮ ، وﻗی ی ﻧﺪ � ﮔ � ﺪیﮐﻨﻨﺪ. ﻫﯿﭻ اﻋﺘﻘﺎدی ﻧ � ﺄس و ﻧﺎاﻣ � ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ ﻫﻨﻮز اﺣﺴﺎس ﺗﻮ اﻧﺪ ت ﺣﺲ ﺎ بﻪ ﻋبﺎری � ت ض بﻪ ﻓﺮد بﺪﻫﺪﮐﻪ در ﻣﻮاﺟهﻪ بﺎ ﻣﺮگ ﺣﺲ راﺣی ﺗﻀﻤﯿی » ﺖ از ﻣﺮگ � ﻣﻌﺎﻓ « ﮐﻨﺪ. ت �� ﺴﺖ ﮐﻪ ﺧﻮدِ ﺣﻘ � ی ﻣﻤﮑﻦ ﻧ � ﺴﺎن ﻏ � ع ا � ﻋﻼوە ﺑﺮ اﯾﻦ، ﺑﺮای ﻧ اش را ﺟﺴﺖ ً ﻓﺮاﺗﺮ از � ﺶ ﻋﻤ �� وﺟﻮﮐﻨﺪ و در ﭼﺎرﭼﻮب ﻧﻈﺎم بﺎورﻫﺎی ﺧﺎص ﺧ � ، ﺧﻮد ﺑﺮود �� ف ی ت ﻓ ﻫﺴی ف . ﺑﺮای � ﺎ ﻓﻠﺴ � بﺎﺷﺪ � ﺧﻮاﻫﺪ اﯾﻦ ﻧﻈﺎم اﻟ ف � ﻣﺜﺎل، ﺻﻮ ﺖ � ﺎزی بﻪ وﺿﻌ � ﻫﺎ ﻧ ف ازﻫﺴ ت ﻫﺎی ﻣﺤﺪودﮐﻨﻨﺪە ﺑﺮای ﻓﺮا رﻓن � ت ی اﯾﻦ ن ﺟهﺎی � ً ﺧﺪاوﻧﺪ، ﻧﺪارﻧﺪ. آﻧهﺎ � ﺷﺪن بﺎکﻞ، ﻣﺜ �� ﺷﺎن و ﺗﻮاﻧ ﻨﺪ بﺎ ارﺗﻘﺎء ت �� ت ﺧﻮدِ ﺣﻘ و ﻣﺤﻮ ﺷﺪنِ در آن ﻫﺴی � ﺎ � ﺧﻮدآ � بﻪ ﻣﺮاﺣﻞ بﺎﻻﺗﺮ ﺎن را ﺷ ﺖ � بﻪ ﺗﻤﺎﻣ � ﺎ � ف بﺎزﮔﺸﺖ ﺧﻮدآ � ف ﻣﺮگ ﺑﺮای ﺻﻮ ﺎﺑﻨﺪ. ﻣﻌی � ﺶ ﺑ �� در ﺧ � ﺷﺪن بﺎ ﺧﺪاﺳﺖ. بﺪن ﻣﺎدی بﺎ ﻣﺮگ �� ن و ﺟهﺎی � ﻪ �� ﭘﻮﺳﺪ و ﺗﺠ ﺷﻮد � ی ﺟﺬب ﺖ ﻏﺎی � ﻓﺮد در اﯾﻦ واﻗﻌ � ﺎ � ﺧﻮدآ � و ﺷﻮد ﭼﺸﻤﻪ � و بﻪ ی � اﺻ و ابﺪی � اشﮐﻪ ﻧﺎﻣﺘﻨﺎ � ﺳﺖ بﺎز ت بﺎ ﮔﺮدد. اﯾﻦ ﻣﻔهﻮم ﭼﻨﺪان ﺗﻔﺎوی ادﻏﺎم ﺷﺪن ﺲ � ﺴﺘﺎ ��� ا ﺖ � پ س در ﻓﺮارَوی )اﺳﺘﻌﻼ(، ﻫﻤﺎن واﻗﻌ � ﺎﺳ � ی ، ﻧﺪارد. ﻏﺎی � ﺎرە � ﺎل در � ﺴ � ﺴﺘﺎ ��� ﺪگﺎە ا � ﻢ ﮐﻪ د � ﺑیﻨ ﺴﺘﻢ ب � ی ﻣﺮگ در ﻗﺮن ﺑ ﻪ ﻃﻮر ت ﻣﺘﻔﺎوت اﺳﺖ. ﺪگﺎە ﺳﻨی � ی ی از د � ﭼﺸﻤﮕ ﻞ � بﺎ اﯾﻦ ﺣﺎل، در ﺗﺤﻠ ﻫﺎی ﻫﻢ ﺸﺎﻧﻪ � پ س � ﺎﺳ � ﺪﮔﺮ و ﻫﻢ � ﻫﺎ ﻣﺜﻞ �� ف وﺟﻮد دارد. ﻣﻔﺎﻫ ﻢ دﯾی � ای از ﻣﻔﺎﻫ ی ، ﻓﺮارَوی )اﺳﺘﻌﻼ(، � ، ﺗﻘﺼ � ﺎ � ﺧﻮدآ � ﺎل ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻫﺒﻮط، ﻧﺪای � ﺴ � ﺴﺘﺎ ��� ا ت و ﻫﺴی ﺲ � ﺴﺘﺎ ��� ا � ت اﺷﺎرە ﺎی � ﻢ اﻟه � در ﭘﻮﺷﺶ ﺳﮑﻮﻻر بﻪ ﻣﻔﺎﻫ ﮐﻨﻨﺪ. ت ، ﻣﺮگ دﻻﻟﺖ ﺪگﺎە ﺳﻨی � ﺑﻨﺎ ﺑﺮ د ت ﻣﺎ دارد ﮐﻪ ﺑﺮ آن اﺳﺎس ﺎنِ ﻫﺴی � ﺑﺮ پﺎ