نامیرایی

١٢١ از ﺎنِ � ﻣ ﺧﻮد ﺑﺮﺧﺎﺳﺘگﺎن ﻣﺤﻤﻮد � ﺻبﺎ ی ، ی ای � ﻧﺎﻣ ی ی ای � ﻣ اﺳﺖ! ﺑﺮﺧﻼفِ آن � ﻧﮕﺮش � ن ﺎی � ﻫگﻠ ﻢ � ﺣﺎ ﺑﺮ اذﻫﺎنِ � ﮏ � ﺎدﻣ � آ ﻣﺪرن ﺑﻮدن ﺗﺎﺑ � ﻊ زﻣﺎن ﺎ � ﻣکﺎن ﺴﺖ � ﻧ و از اﯾﻦ رو، ﻣﺤﺪود بﻪ ﺶ � دا ﺎ � ﺑﺮﻫﻪ ای ﺧﺎص از ـــﺦ � ﺗﺎر ﻫﻢ � ﻧ ﺷﻮد. ﻣﺪرن ﺑﻮدنْ ﺧﺼﻠﺖِ ت ﻫﺴی اﺳﺖ؛ ﺮا � ز ت ﻫﺴی ﮏ � ﺷَﻮَﻧﺪ ﺎ � � �� دﮔﺮد داﺋﻢ اﺳﺖ اﻣﺎ اﯾﻦ ذﻫﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ اﻏﻠﺐ از � ﻣﺪار اﯾﻦ ﺷَﻮَﻧﺪ و �� دﮔﺮد ﺎ � بﻪ ﺎنِ � ﺑ ﻋﺮﻓﺎ از � ﻣﺪار اﯾﻦ » ﺧﻠﻖِ ﻣﺪام « ﺑﺮون � اﻓﺘﺪ و ر د ایﭼﺎﻟﻪ از ﻫﺎ ﭼﺎﻟﻪ ﺎ � ﺎە � ﭼﺎﻟﻪ ﺳ � ﻫﺎی ت ﻫﺴی ی � ﮔ � ﮐﻨﺪ و بﻪ ﺖ � ﺟﺰﻣ دﭼﺎر � . ﺪ � آ در اﯾﻦ ﺣﺎﻟﺖْ ﺴﺎن � ا از زﻧ گ � ﺪ بﻪ ﻣﺜﺎبﻪ ﮏ � رودِ ﺟﺎری و ﻫﺮ دم ﻧﻮ ﺷﻮﻧﺪە دور � اﻓﺘﺪ و بﺪﯾﻦ ﻠﻪ � وﺳ از ﺧﻮد در ﻣﻘﺎمِ ﮏ � ﺷَﻮَﻧﺪ ﺎ � ﻓﺮاﺷﺪ گﺎﻧﻪ � ﺑ � . ﺷﻮد اﯾﻦ عْ � ﻣﻮﺿ ن زﻣﺎی ﺎﻓﺘﻪ � در ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ ﮐﻪ ﮐﺘﺎب � ﻫﺎی ﮏ � کﻼﺳ و ﻬﻦﮐ بﺪونِ ﺶ � ﭘ داوری ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﺷﻮﻧﺪ؛ ﻫﺎ آن اﯾﻦ راز را ﺑﺮ ﻣﺎ آﺷکﺎر � ﮐﻨﻨﺪ ﮐﻪ ا � ﻣﺮ �� ﻦﻧ ﺟﺰ بﺎزﮔﺸﺖِ � اﻣﺮ ﮐﻬﻦ ﺴﺖ � ﻧ ﮐﻪ اﯾﻨﮏ ﭼﻮﻧﺎن ی � ی � ﭼ ﻧﻮ، ﭼﻮﻧﺎن ﻓﺼ � ﺗﺎزە ﺎ � ﺸﻪ � اﻧﺪ � ای ﻧﺎﺳﻔﺘﻪ ﺧﻮد را ﺑﺮ ﻣﺎ ﻇﺎﻫﺮ � ؛ ﮐﻨﺪ اﻣﺮی ﮐﻪ بﺎزﮔﺸﺖِ ﺧﻮد را در ﻣﻘﺎمِ � اﻣﺮ ﻣﺪرن ﺎ � � نﺶ �� آﻓ ﺗﺎزە ﺎ � � ﻣﻌﺎ گ � ﺑﻮد ﺟﺸﻦ � ی د � ﮔ و بﺪﯾﻦ ﻠﻪ � وﺳ از ﺧﻮد در ﻣﻘﺎمِ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺎ � � اﻣﺮ ﮐﻬﻨﻪ � ﻓﺮا رود.