نامیرایی

از ﻣ � ِ ﺎن ﺧﻮد ﺑﺮﺧﺎﺳﺘگﺎن ١٢٣ ی ی ای � ﻧﺎﻣ ﺷﺪن ﺎ � ﻓﺮاﺷﺪن اﺳﺖ، ﻧﻪ ﻣﺎﻧﺪن در � وﺿ دﮔﺮﮔﻮن ﻧﺎﺷﻮﻧﺪە . از ن ی رو، ﻫﻤن آن ﻧﮕﺮە � ی ن ی � دارو ﮐﻪ راﻧﻪ � ی ت ﻫﺴی را ﺎﻧﺖِ � ﺻ ﻧﻔﺲ � در ﺎبﺪ، � ﺎ ب ﻘﺖ � ﺣﻘ گ � زﻧﺪ در ﻣﻘﺎمِ ی ی ای � ﻧﺎﻣ ﭼﻨﺪان راﺳﺖ � ﻧ ﺪ. � آ در ﮏ � کﻼم: ﻧ ی ی ای � ﺎﻣ ﺗﻨﻬﺎ ﻣﺎﻧﺪن در � وﺿ ﮏ � ﺳﺎن ﺎ � ﺣﻔﻆ � وﺿﻊ ﻣﻮﺟﻮد ﺴﺖ، � ﻧ بﻞ ف ﻓﺮار ت ﻓن از آن اﺳﺖ و اﯾﻦ ف ت ﻓﺮارﻓن ﻫﻤﺎن ﻟﺤﻈﻪ ای اﺳﺖ ﮐﻪ ﺧﻨﺪە � ی ﺧﺸﻨﻮدی را ﺮ ﺑ ﻟبﺎنْ ﺎن � ﻧﻤﺎ ﺧﻮاﻫﺪ ﮐﺮد؛ ﮐﻪ ﭼﻨﺎن ﺑﻮدا - آن بﻪ � ﺑﻮد ن ( روﺷی =) ﺪە � رﺳ - ﺸﻪ � ﻫﻤ ایﺧﻨﺪە ﺑﺮ ﻟبﺎن اش ﺎن � ﻧﻤﺎ اﺳﺖ. ﺟﺎ آن ﮐﻪ � ﻣﺮگ ن ت ﮔﺴﺴن از گ � زﻧﺪ اﺳﺖ و ی � ی � ﭼ ﺟﺰ � ﺎ � ﻧﺎ ﺎ � � بﺪکﺎ ﺴﺖ، � ﻧ در اﻧﺪوە و زاری ﺎ � ﭘﺮﺧﺎش ﮔﺮی و ﺧﺸﻮﻧﺖ ﺧﻮد را اﺑﺮاز � ، ﮐﻨﺪ اﻣﺎ ﺑﺮﺧ ﻼفْ ت وﻗی ﮐﻪ ی ی ای � ﻣ ﻪ �� ﺳ � ی � ﮕﺮ � د ی ا � ﻧﺎﻣ ی ی اﺳﺖ، بﻪ ﺳﺎنِ ﮏ � ﺧﺮﺳ � ﻨﺪی ﻋﻤﯿﻖ ﺧﻮد را در ﮏ � ﺷﮑﺮﺧﻨﺪ ﺎ � ﻟبﺨﻨﺪ ﻇﺎﻫﺮ ﺧﻮاﻫﺪ ﮐﺮد. از ن ی رو، ﻫﻤن � ﻢ ﺗﻮ � اﻧ ﻢ ��� بﮕ ﮐﻪ اﻧﺪوە و گ � د � اﻓ و ت ﺣی واﻧﻤﻮدِ بﻪ آن - ﭼﻨﺎن ﮐﻪ در آن ن ی آﯾن � ﻫﺎی ﺳﻮﮔﻮاری راﯾﺞ اﺳﺖ - ﺸﺎﻧﻪ � � ی اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺴﺎن � ا از � ﻣﺪار � ی ی ای � ﻧﺎﻣ ز گ � ﻧﺪ ﺑﺮون اﻓﺘﺎدە و از اﯾﻦ رو، ﮐﮋ � ﺸﺪ � اﻧﺪ ﺎ � ﮐﻮژ اﺣﺴﺎس � ﮐﻨﺪ و ﻪ ﺧﻼﺻ ﻧﺎﺧﺸﻨﻮد و ﻧﺎآرام و ﻧﺎﻫﻤﻮار اﺳﺖ. در ﺎتِ � ادﺑ ﮐﻬﻦ ﻘﺖ � ﺣﻘ را بﻪ ﻧﻮر ﻣﻤﺜﻮل � ، ﮐﺮدﻧﺪ اﻣﺎ ﺪ � بﮕﺬار ﻣﺎ آن را بﻪ ﺧﻨﺪە ﻣﻤﺜﻮل ﻢ؛ � ﮐﻨ ﺮا � ز آن ﮐﻪ � ﺳﻬ در ی ی ای � ﻧﺎﻣ گ � زﻧﺪ دارد و زﻧ گ � اشﺪ ﺷﮑﻮﻓﺎﺳﺖ، � ﺧﻨﺪد ﺎ � بﻪ ﺎنِ � ز ﺷﻤﺲ » ﺧﻮش « اﺳﺖ اﻣﺎ آن ﮐﻪ ﺗﻨﻬﺎ بﻪ ن زﻧﺪە ﻣﺎی ﻣﺸﻐﻮل ﻣﺎﻧﺪە، ﻣﻠﻮل و ﻣﮑﺪر اﺳﺖ؛ ﻪ � ﭼﺮا اش رابﻄﻪ از ی � ﻧﺎﻣ ی ای و ﺗﺮ، دﻗﯿﻖ از ﺧﻮدش، ﮔﺴﺴﺘﻪ اﺳﺖ. اﯾﻦ ﺧﺼﻠﺖ را بﻪ ﻧﻈﺎم � ﻫﺎی � ﺎ � ﺳ ﻫﻢ � ﺗﻮان ت ش � ﮔﺴ داد؛ و ﺶ � ﺑ ازﻫﻤﻪ بﻪ ﻧﻈﺎم � ﻫﺎی ﻣﺴتبﺪی ﮐﻪ بﺎ � ن ت ﺴن � ﻫﻤﻪ � ی راە � ﻫﺎی ﻣﺸﺎرﮐﺖِ ﺧﻼقِ ، ﺟا � ﺘﻤﺎ ﺴﺎن � ا ﻫﺎ را در � ﺗﻨﮕﻨﺎی ﻣﻌﺎش ﺎ � زﺣﻤﺖِ � ﺮ ��� ﻧﺎ گ � زﻧﺪ بﻪ ﮔﺮوگﺎن � ی ﻧﺪ � ﮔ ﺗﺎ از روح � ﻣﻨﺪی ﻫﺎ آن ﮐﻪ ﻫﻤﺎﻧﺎ � آزادی آن ﻫﺎﺳﺖ، ﺶ � ﭘ ی ی � ﮔ ﮐﺮدە بﺎﺷﻨﺪ. ﺴﺎن � ا ﻫﺎ ﺗﺤﺖِ ﺎدِ � اﻧﻘ اﯾﻦ ﻧﻈﺎم ﻫﺎ بﻪ اﺟﺴﺎدِ � ﻣﺘﺤﺮ � ﻓﺮو کﺎﻫﻨﺪ ﻪﮐ از