نامیرایی

ی ﻧﺎﻣ � ی ا ی ١٢٤ ﻣﺸﺎرﮐﺖ در � ﺟﺸﻦ ی ی ای � ﻧﺎﻣ ﺎ � ﻓﺮاﺷﺪ ﺎ � ﻣﺮگ � ﺶﭘ از ﻣﺮگِ ﺧﻮد، م ﻣﺤﺮو اﻧﺪ ﻣﺎﻧﺪە و ن ی ﻫﻤن ﺧﻮدْ اﯾﻦ ﻣﺮدم را بﻪ ن ی ﻫﺎ آﯾن و ﺶ � ﻧﻤﺎ � ﻫﺎی � � اﺟﺘﻤﺎ ﺳ � ﻮگ ﻣﻨﺪ ﻋﻼﻗﻪ ﺧﻮاﻫﺪ ﮐﺮد؛ ﺮا � ز � ی � ﺿﻤ ﺎە � ﻧﺎآ بﺎ اﯾﻦ » ﻋﻼﻗﻪ « ﺎ � ﺶْ � ﮔﺮا ﻮد ﺧ را ﺎن � ﻣﻨﺪ ز � ﮐﻨﺪ ﺗﺎ بﻞ بﻪ آﺳﺘﺎﻧﻪ � ی � ﺎ � آ ﺪ � درآ و از ﺧﻮد ﺎ � از ﺳﻮگِ ﺧﻮد ﺎ � از درﺧﻮدﻓﺮوﻣﺎﻧﺪ � گ � ﺧﻮد ی رﻫﺎی ﺎبﺪ � و از ﺧﻮد ﻓﺮارود. ب ﺳبﺐی ﺴﺖ � ﻧ ﮐﻪ واژە � ی روح ﺶ � ﺑ از ﻫﺮ � � ی � ﭼ ﮕﺮ � د بﻪ � ﻣﻌﻨﺎی � ﺸﺎط و ش � ﺧﻮ � و ب ﺷﺎدای اﺳﺖ، ﭼﺮا ﮐﻪ روح ﻫﻤﺎن ی ی ای � ﻧﺎﻣ اﺳﺖ ﮐﻪ از آن ﺑﻬﺮە ﻣﻨﺪ � ﺗﻮان ﺷﺪ اﻣﺎ ﻧﻈﺎم � ﻫﺎی ﮔﺮ ﺳﻠﻄﻪ اﯾﻦ ﺑﻬﺮە ﻣﻨﺪی را ﻧﺎﻣﻤﮑ ﻦ � ؛ ﺳﺎزﻧﺪ ﭼﻨﺪان ﮐﻪ ﻣﺮدم بﻪ ایﻧﻪﮔﻮ ب ی � رو ﺎ � دە � ﻓ ن ﺟﺎی ﻼ ﻣﺒﺘ � . ﺷﻮﻧﺪ اﻣﺎ ن ی ﻫﻤن ﻣﺮدم، ﺑﺮای آن ﮐﻪ ﺑﺘﻮاﻧﻨﺪ اﯾﻦ � گ � کﺎﺳﺘ روح ﺎ � � گ � د � اﻓ ﻣﻔﺮطِ ﻞ � ﺗﺤﻤ ﺷﺪە را ﺗﺎب ﺎورﻧﺪ � ﺑ ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ بﻪ ی ، ﺳﻮگ ﻧﻤﺎی بﻞ بﻪ ی ﺧﻮش ﻧﻤﺎی ﺎ � ش ﺧﻮش � بﺎ ﻫﻢ روی ﺧﻮاﻫﻨﺪ آورد؛ بﻪ ﺷﺎدﺧﻮاری ی ﻫﺎی ﮐﻪ ﻫﺎ آن را از ﮏ � � ن ﺷﺎدﻣﺎی ن راﺳﺘ ی ن و گ � بﺨﺶ زﻧﺪ دورﺗﺮ ﺧﻮاﻫﺪ ﮐﺸﺎﻧﺪ. � ی ﻣﺎﻣﺎی ی ا! � ﻧﺎﻣ ت وﻗی ﺳﻘﺮاط از � ﻧﻘﺶ � ی ﻣﺎﻣﺎی ﺧﻮد و ت ﺣی ت وﻗی ﮐﻪ از » ﺟﺎ آن « ﺳﺨﻦ � ، ﮔﻔﺖ ﻫﺮﮔﺰ آن را از اﯾﻦ ﺟﻬﺎن ﻣﻨﻔﮏ � ﻧ ﮐﺮد، ﺮا � ز آن ﺟﺎﺑﻮدن ﺎنﻫﻤ اﯾﻦ ﺟﺎ ﺑﻮدن اﺳﺖ و اﯾﻦ بﺪﯾﻦ ﻣﻌﻨﺎﺳﺖ ﮐﻪ آن ﻧﺎﺷَﻮَﻧﺪ ﻪ �� ﺳ � ی ﮕﺮ � د ن ﻫ ی ﻤن ﺷَﻮَﻧﺪ اﺳﺖ اﻣﺎ بﻪ ــــﺞ � ﺗﺪر � ﺳﻮءﺗﻔﺎﻫ رخ داد؛ � ﺳﻮءﺗﻔﺎﻫ ﮐﻪ ﺑﺮ نآ ﺑﻮد ی ی ای � ﻧﺎﻣ ﺪ � بﺎ ﻣﺴﺘﻘﻞ از اﯾﻦ ی ی ای � ﻣ بﺎﺷﺪ و اﯾﻦ ﺳﻮءﺗﻔﺎﻫﻢ ﺳپﺲ از آن ی ﺟﺎی ت د � ﺴ � ﻓﺮا ﮐﻪ در ردە � ﺑﻨﺪی � آﺛﺎر ارﺳﻄﻮ ﮐﺘﺎبِ از � ﺲ � ﮐﺘﺎبِ ف ی � ﻓ ﮏ ﺎ � ﻌﺖ � ﻃﺒ ، ﮏ � ف ی ﻣﺘﺎﻓ ﺎ � ﻌﻪ � ﻣﺎبﻌﺪاﻟﻄﺒ ) Metaphysica ( ﺪە � ﻧﺎﻣ ﺷﺪ، اﻣﺎ ﮕﺮ � د ﮐﺲﭻﻫﯿ � ﺟﻠﻮدار اﯾﻦ ﻓﻬﻢِ ﻌﻪ � وار ﺷﺎ ﻧﺒﻮد ﮐﻪ در اﯾﻦ ﮐﺘﺎب از ﺟﻬﺎنِ ﮕﺮید � ﺳﺨﻦ بﻪ ﺎن � ﻣ � . ﺪ � آ