نامیرایی

از ﻣ � ِ ﺎن ﺧﻮد ﺑﺮﺧﺎﺳﺘگﺎن ١٢٥ اﺟﺎزە ﺪ � دﻫ بﻪ ﺳﻘﺮاطِ ﻗﺎبﻠﻪ ﻢ؛ � بﺎزﮔﺮد بﻪ آن � ﮐ ﮐﻪ � ﮔﻔﺖ ﻣﻦ � ﻣﺎﻣﺎی ﻘﺖ � ﺣﻘ ﻫﺴﺘﻢ؛ ت ﻘی � ﺣﻘ ﮐﻪ ﺧﻮد ﻧﺎمِ � ﮕﺮ � د ی ی ای � ﻧﺎﻣ اﺳﺖ؛ ﻫﻤﺎن یﭼ � ی � ﮐﻪ بﻪ رﻏﻢِ ﻫﻤﻪ � ی آن دﮔﺮﺷﺪﻫﺎ ﺟﺎوداﻧﻪ » ﻫﻤﺎن « � ﻣﺎﻧﺪ و � � ﻋﻨ وﺣﺪتِ ﻫﻤﻪ � ی آن ت � � ﮐ � ﻫﺎی ب ﺷﻤﺎر ی اﺳﺖ. ﻣﻦ � ﺧﻮاﻫﻢ اﯾﻦ � ی ﻣﺎﻣﺎی ﺳﻘﺮاط ا ر بﻪ کﻞِ گ � زﻧﺪ ﺴﻂ � بﺪﻫﻢ و ادﻋﺎ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ی ﻣﺎﻣﺎی � راز ی ﻣﺎﻧﺎی و دﮔﺮﺷﺪِ ت ﻫ ﺴی اﺳﺖ و ﺎنِ � واژ نﺶ �� آﻓ ﺎ � ﺶْ � زا ﻧﺎم � ﻫﺎی � ﮕﺮ � د اﯾﻦ ی ﻣﺎﻣﺎی اﻧﺪ. اﯾﻦ را ﺟﺎﻣﻌﻪ � � ﺷﻨﺎ ن � ﻫ ن ی � ﻧ اﯾﻦ ﮔﻮﻧﻪ درک � : ﮐﻨﺪ � نﺶ �� آﻓ ن ی � ﻫ � ﮏ ﺪِ � ﺗﻮﻟ � ﺟﻤ اﺳﺖ، اﻣﺎ ن ﻣﻨﺪ � ﻫ در � ﻧﻘﺶ » ﻣﺎﻣﺎ « آن را از زﻫﺪانِ ﺟﺎﻣﻌﻪ ی ون � ﺑ � . ﮐﺸﺪ ﺑﻨﺎﺑﺮ اﯾﻦ، ﭼﻪ آن در اﯾﻦ ﺎن � ﻣ روی � دﻫﺪ ﺎ � ﺳﺎﺧﺘﻪ و ﺪە �� آﻓ � ﺷﻮد در ﺖِ �� ﻣﺎﻟ ﮐﺲﻫﯿﭻ ﺴﺖ، � ﻧ ﺮا � ز دﺳﺘﺎوردِ ﮏ � ﮐنﺶ � ﮔﺮی ن ﻫﻤگﺎی ا ﺳﺖ؛ ﺑﺮﺳﺎﺧﺘﻪ ﺎ � ﺑﺮآﻣﺪ ایە از ﻫﻤﻪ و ﮐﺲ، ﻫﯿﭻ و � ﺑﺮای ﻫﻤﻪ و ﮐﺲ! ﻫﯿﭻ - ت وﻗی از اﯾﻦ ﻣﻨﻈﺮ بﻪ � گ � زﻧﺪ ﺧﻮد ﻢ، �� ﺑﻨﮕ ن ی ﭼﻨن ﻢ � درﺧﻮاﻫ ﺎﻓﺖ � ﮐﻪ ﻣﺎ ت ﺣی ِ� ﻣﺎﻟ � گ � زﻧﺪ ﺧﻮد ن ی � ﻧ ﻢ، � ﺴت � ﻧ ﺮﭼﻪ � ا ﺖِ � ﻣﺴﺌﻮﻟ آن را ﺪ � بﺎ ﺑﺮ ﻋﻬﺪە ب ﻢ، � ی ﮕ ﭼﻨﺎن ﮐﻪ ی ﮔﻮی ﺖِ � ﻣﺴﺌﻮﻟ ﻧﻮزادی رﻫﺎ ﺷﺪە ﺑﺮ ﮐﻮی و ﺑﺮزن را ﺑﺮ ﻋﻬﺪە ﻢ! ﺮﻓﺘﻪﮔ � ا ی ، ی ای � ﻧﺎﻣ ﺎ � ﺗﺮ، دﻗﯿﻖ ﺑﻬﺮە ﻣﻨﺪی از اﯾﻦ ی ی ای � ﻧﺎﻣ در ﺎنْ � ی ا � ﻣ ﺧﻮدْ ﺑ ﺮآﯾﻨﺪ ﮏ � ﮔﻮ و ﮔﻔﺖ ﺎ � ﮏ � ذﮐﺮ ﺎ � ﺸﻪ � اﻧﺪ ﺎ � ﮏ � ﺑﺮﻫﻢ � ﮐنﺶ ﺗﻮﻗﻒ ﻧﺎپﺬﯾﺮ ﺳﺖا ﮐﻪ کﻞ ش ء � را در � ﻣﻌﺮض آن گ � ﻣﺮ ﻗﺮار � دﻫﺪ ﮐﻪ ﺣﺎﻻت و اﺷکﺎل را ﻣﺪام درﻫﻢ � ﺷﮑﻨﺪ ﺗﺎ � ی ی ای � ﻧﺎﻣ ﻫﺎ آن را اﻣکﺎن پﺬﯾﺮ ﻨﺪ: ﮐ دری ﮐﻪ بﻪ درﻫﺎی ﮕﺮ د � ﮔﺸﻮدە � ؛ ﺷﻮد � را ﮐﻪ بﻪ راە � ﻫﺎی ﻫﻨﻮز ﻧﺎﺷﻨﺎﺧﺘﻪ �؛ ﺑﺮد گ � ای زﻧﺪ ﮐﻪ بﻪ ب ﺖی � ﻧﻬﺎ � گ � زﻧﺪ ﮕﺮ � د گ � زﻧﺪ � . بﺨﺸﺪ اﯾﻦ ﻓﺮاﯾﻨﺪ را ﻣﻦ بﺎ ﺗﻮﺟﻪ بﻪ ﻢِ ﻓﻬ � � ﺳﻘﺮا ﺧﻮد در واژە � ی ی ﻣﺎﻣﺎی ﮔﻨﺠﺎﻧﺪە ام: ﺴﻨﺪە �� ﻧ ﻣﺎﻣﺎﺳﺖ؛ ﺴﺎن � ا ﻣﺎﻣﺎﺳﺖ؛ ﻣﺎدر ﻣﺎﻣﺎﺳﺖ؛ زﻫﺪان ﺎ � ﺐ � ﻗﻀ ﻣﺎﻣﺎﺳﺖ. ﺧﻼﺻﻪ اﯾﻦ ی ﻣﺎﻣﺎی اﺳﺖ ﮐﻪ ﻋﻤﻞ � ﮐﻨﺪ ﻫﺮﺟﺎ ﮐﻪ گ � ﺑﺮ � اﻓﺘﺪ ﺎ � ف � ﻋﻠ � . ﺪ � رو اﯾﻦ ﺧﺼﻠﺖِ ی ﻣﺎﻣﺎی را در ﺎنِ � واژ ﺎن � درﻣ گ � ﺑﻮد ، ن ت ﺑیﻨﺎﻣن گ � ﺑﻮد و بﺎب گ � ﺑﻮد ﻫﻢ � ﺗﻮان ﺺ � ﺸﺨ � داد؛ در اﯾﻦ ﮐﻪ ﻫﺮ زﻣﯿﻨﻪ ﺎ � زﻣﺎﻧﻪ � پ اﺳﺖ: ﺴﺎن � ا � پ اﺳﺖ؛ ﺣﯿﻮان � پ اﺳﺖ؛ ر پﺪ