نامیرایی

از ﻣ � ِ ﺎن ﺧﻮد ﺑﺮﺧﺎﺳﺘگﺎن ١٢٧ ن ت واداﺷن ﻫﺎ آن بﻪ اﻃﺎﻋﺖ از ن ﮐﺴﺎی ﮐﻪ ﺟﺰ در ﺸﻪ � اﻧﺪ � ی � ﻐﻤﺎی � ن ی زﻣن ﻧﺒﻮدە و ﺴتﻨﺪ. � ﻧ او بﺎ � ی ﻫﺎی � ﺗﻔﺴ بﻪﻧﺎ ﻫﻨگﺎمِ ﺧﻮد از � ﻓﺮاز آن ﺳﻮ � ءﺗﻔﺎﻫ ﺪ � ﺑﺮﺟﻬ ﮐﻪ � دﺳﺘﻮر ﺎن � ز در � ذﻫﻦ ﻫﺮ ن ﺴﺎی � ا آن را ﺠﺎد � ا ﺧﻮاﻫﺪ ﮐﺮد، ﺮ � ا ﮐﻪ ز ا ﺪن � ﺸ � اﻧﺪ ﻧﺎﺗﻮان بﺎﺷﺪ ﺎ � از آن اﻣﺘﻨﺎع ﮐﻨﺪ. بﺎب آن گﺎە ﮐﻪ بﻪ ن ی ﻣﻼﺣﺴن ﮔﻔﺖ: » ﺎ � آ ﻣﻦ ن ﻫﻤﺎی ﺴﺘﻢ � ﻧ ﮐﻪ ر د پ اشی � ﮔﺮدی « ، بﻪ او و زﻣﺎن ﻫﻢ بﻪ ﻣﺎ آﻣﻮﺧﺖ: ت وﻗی ﮐﻪ از ی ا � ﻧﺎﻣ ﺳﺨﻦ بﻪ ﺎن � ﻣ �، ﺪ � آ بﺪﯾﻦ ﻣﻌﻨﺎ ﺴﺖ � ﻧ ﮐﻪ ﭼﻮﻧﺎن اﻣﺮی گﺎﻧﻪ � ﺑ بﺎ اﯾﻦ ﺟﻬﺎن اﺳﺖ ؛ بﻞ بﺪﯾﻦ ﻣﻌﻨﺎﺳﺖ ﮐﻪ ا ﺴﺎن � � ﺗﻮاﻧﺪ از اﯾﻦ ﺟﺎن ﺎ � ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺎ � ن ﺟﻬﺎی ﮐﻪ بﻪ ﺎنﺳ ﮏ � ﺎن � ز ﻣُﺮدە ﺎ � � ﺗﻦ ب روحی ﺑﺮ اش دوش ن ﺳﻨﮕﯿی � ، ﮐﻨﺪ بﺎ ﺪنِ �� آﻓ � ﺎنز ﺎ � ت ذﻫﻨﯿی ﻧﻮ ﻓﺮا رود و آن را � ﺲ � ﺸﺖ � بﮕﺬارد؛ ﭼﻨﺎن ﮐﻪ ﺧﻮدِ او ﮐﺮد. ﺴﺎن � ا ی اﺳﺖ، � ﻣ اﻣﺎ او � ﺗﻮاﻧﺪ در ﺎن � ز و بﻪ واﺳﻄﻪ � ی ﺎن � ز بﻪ ی � ﻧﺎﻣ ی ای بﻪ ﻣﺜﺎبﻪ ﮏ � � ﻣنﺶ واﻻ دﺳﺖ ﺎزد؛ � بﻪ ش � ﻣن ﮐﻪ � ﻣنﺶ ﺎن � ﺧﺪا و � ﻣنﺶ ﻮدکﺎن ﮐ اﺳﺖ؛ بﻪ ﻣنﺶ ن ﮐﺴﺎی ﮐﻪ بﻪ رﻏﻢِ � ﺎ � آ از � ی ی ای � ﻣ ﺶ، �� ﺧ بﻪ زشار � ﻫﺎی � ی ای � ﻧﺎﻣ گ � زﻧﺪ آری � ﻨﺪ �� ﮔ و بﻪ � ﺟﺎی ارادە بﻪ ﺗﻘﻠﺐ و ﺴﻠﻂ، � ﻪب نﺶ �� آﻓ و دﻫﺶْ ارادە � ؛ ﮐﻨﻨﺪ بﻪ ﺧﻠﻖِ ﻣﺪام؛ بﻪ ﻋﻤﻞِ !� بﺎب ﻫﻤﻪ � ی آن � ﻧﻤﺎدﻫﺎی ن دﯾی را ﭼﻨﺎن ی � ﺗﻔﺴ ﮐﺮد ﮐﻪ از ﺳﺎﺣﺖِ ﮏ � ﺖِ � واﻗﻌ ﻣﻮﻫﻮمِ آور ﻫﺮاس و رﻋﺐ اﻓﮑﻦ بﻪ ﺳﺎﺣﺖِ ﻧﻤﺎدﯾﻦ بﺎزﮔﺸتﻨﺪ و از آن � ﻗﻔﺲ � ی ﻣﻌﻨﺎی ﺧﻮد ﺪﻧﺪ. � رﻫ از ن ی رو، ﻫﻤن دوزخْ ﮕﺮ � د ﻧﻪ آن � ﺶ � آ ﺗﺮ � ﺳﻨﺎ و ﺗﺮﺳﺎﻧﻨﺪە، بﻞ آن ت ﺣﻤﺎﻗی ﺑﻮد ﮐﻪ در ﺟﺎﻣﻪ � ی داری دﯾﻦ بﻪ � ن ت ﮐﺸن ب ب ﻫﺎ ﺎی دﺳﺖ دراز ﮐﺮد بﻪ اﯾﻦ ﺪ � اﻣ � وا ﮐﻪ در آن ﺟﻬﺎنِ ن ی ﺴن � وا ﻣﺰدِ ﻗﺴﺎوت اش را ﺧﻮاﻫﺪ ﮔﺮﻓﺖ. - و ﺑﺮزخ؟ و ﺑﺮزخ بﻪ ﭼﻪ ی � ﺗﻌﺒ ﺷﺪ؟ - آە! بﻠﻪ! ﻪب آن ﺧﻠﻮت ﺎ � ﻓﺎﺻﻠﻪ ﺎ � ای گﺎﻣﻪ ﮐﻪ در آن ﺟﺎن بﻪ ﺳﺎنِ ی ی � ﺷ ﻦ � ﺎل زر � ﺮ ﺑ � ﺑﻨﺪﻫﺎی گ � ﺑﻨﺪ � ﻫﺎی ﺧﻮد ﻫﺠﻮم � ﺑﺮد و ﻫﺎ آن را � ﺴﻠﺪ ﮔ و ﺧﻮد را آزاد � ﮐﻨﺪ ﺎ ﺗ بﺎ � ف ت ﺷﮑﻔن � ت ﻫﺴی ﻧﺎﺷﮑﻔﺘﻪ اش بﻪ ﺑﻬﺸﺖِ ﺧﻮد ﺪ؛ � درآ بﻪ ﺑﻬﺸﺖِ � ﻧﻤﺎدﯾﻦ