نامیرایی

ی ﻧﺎﻣ � ی ا ی ١٢٨ ارزش ی ﻫﺎی ﮐﻪ دﺳﺖِ ی ی ای � ﻣ بﻪ ﻫﺎ آن ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﺪ؛ � رﺳ بﻪ آن ت ﺑﻬﺸی ﮐﻪ ﻫﻤﺎﻧﺎ ﮐﻮدک ﺷﺪنِ ﺟﺎن بﻪ ﺎنِ � ز � ﻧﻤﺎدﯾﻦ ﺸﺖ � زر اﺳﺖ. اﯾﻦ ﻫﻤﻪ بﻪ اﯾﻦ ﻣﻌﻨﺎﺳﺖ: ﺴﺎنِ � ا ب بﺎی ﺪ � بﺎ ﺶ � ﺑ ازﻫﻤﻪ ﺧﻮد را از آن د � � وز ﺑﺮﻫﺎﻧﺪ ﮐﻪ ﺶ � اش آ را ﺟُﺰ ﺧﺸﮏ ش �� اﻧﺪ و ش �� ﺧُﺮداﻧﺪ � ﺑﺮﻧ اﻓﺮوزد؛ ﻫﻤﺎن ت ﻋﺼبﯿی ﮐﻪ ﺴﺎن � ا را در ت ی �ُ ﻋ � ﻋﻘ بﻪ ﺑﻨﺪ � ﮐﺸﺎﻧﺪ و او را ز ا ﻣﻨﺪی روح � بﺎز دارد. ـــﺢ � ﺗﺮ ﻢ: �� بﮕ ﺴﺎنِ � ا ب بﺎی ﺎ � ن ﺴﺎی � ا ﮐﻪ بﻪ ﻣﺜﺎبﻪ ﺎن � ز و ﻇﻬﻮری ﻧﻮ ﺧﻮد را آﺷکﺎر � ، ﮐﻨﺪ � ﺪ بﺎ ﺑﺮ آن � وﺿ ی ە � ﭼ ﺪ � آ ﮐﻪ ﺑﺮﺳﺎﺧﺘﻪ � ی ﻄﺮە � ﺳ � ی آﻣﺮان و ن ﻧﺎبﺨﺮدای اﺳﺖ ﮐﻪ ﺟﺎﻣﻪ � ی ﻋﻠﻢ و ﻓﻘﻪ و ﺖ � روﺣﺎﻧ ﺑﺮ ﺗﻦ اﻧﺪ. ەﮐﺮد او ﺪ � بﺎ از � ب � ﭼﻨ آن ﺑﺮﻫﻪ � ی � �� ﺗﺎر ای ﺑﺮﺟﻬﺪ ﮐﻪ � گ � زﻧﺪ او را در � دوزخ ن ی ﮐن و ﺣﻘﺪ و ﺣﺴﺪ، و رﻗﺎبﺖ و ﻋﺪاوت � ﺳﻮزاﻧﺪ و ﺗبﺎە � . ﮐﻨﺪ - ﺲ � ﺮ � ا ﺎ � ﻣﺖِ ﻗ بﺎب آن ﺳﺎﻋﺖِ ﺧﺮوج از اﯾﻦ دوزخ ﺴﺖ، � ﻧ ﺲ � ﺴﺖ؟ � ﭼ آن ﺳﺎﻋﺖِ ﻧﻪ ف ت ﮔﻔن ﻪب � گ � ﺑﻨﺪ ن ﮐﺴﺎی ﮐﻪ بﺎ وﻋﺪە � ﻫﺎی ن آﺳﻤﺎی ﺑﺮ � بﺎﻻی ب ﻫﺎ � ﻣﻨ و بﺎ ﺸﺎ � ن دادنِ � ﺶ � ر آن ی ا � ﻧﺎﻣ در ﺎنِ � ﻣ اﺑﺮﻫﺎ بﻪ ﭼپﺎولِ ﻫﺮ ﭼﻪ آن ن زﻣﯿی ﻣﺸﻐﻮل اﻧﺪ؟ از ﺎنِ � ﻣ ﺧﻮد ﺑﺮﺧﺎﺳﺘگﺎن! ت وﻗی ﮐﻪ ﻣَﻦ ﻬِﺮُەُ � ُﻈ � � � ا بﻪ ﭼﻨﺪ ﻧﺎم در ﻣﻘﺎمِ � ﺪﻫﺎی � ﺧﻮرﺷ ﻘﺖ � ﺣﻘ ا ﺷﺎرە � ، ﮐﺮد ﻣﺮادش اﯾﻦ ﻧﺒﻮد ﮐﻪ ﻓﻘﻂ ﻫﺎ آن از � ﻧﻮر ﻘﺖ � ﺣﻘ ﻨﺪە � آ اﻧﺪ. ﺷﺪە او ﺗﻨﻬﺎ ﻧﺎم ی ﻫﺎی ﻧﻤﺎدﯾﻦ را ﺪە �� ﺑﺮﮔ ﺑﻮد ﺗﺎ � � ﺗﮑ و ﺗﻔﺎوت و ﻨ � ﭘﺮا � گ � ﺪ � ن ﺟﻬﺎی ﺪ � ﺧﻮرﺷ � ﻫﺎی ﻘﺖ � ﺣﻘ را آﻣﻮزش دﻫﺪ. او � ﺧﻮاﺳﺖ � ﻧﻮر ﻘ � ﺖﺣﻘ را از � ﺗﻨﮕﻨﺎی � ــــﺦ � ﺗﺎر ﮏ � ﻣﻨﻄﻘﻪ ﺎ � ﮏ � ﻗﺎرە ﺎ � ﮏ � ﻓﺮﻫﻨﮓ بﻪ درآورد و ن ﺟﻬﺎی و � ک ﺑﻮدنِ ﻘﺖ � ﺣﻘ را بﻪ ن ﮐﺴﺎی ﺎﻣﻮزد � ﺑ ﮐﻪ در ِ� ﻣﻐﺎ ی ە � ﺗ � ی اﯾﻦ � ﭘﻨﺪار ﻧﺎروا اﻓﺘﺎدە ﺑﻮدﻧﺪ ﺎ � اﻓﺘﺎدە اﻧﺪ ﮐﻪ ﻘﺖ � ﺣﻘ ﺎ � آن � اﻣﺮ ی ا � ﻧﺎﻣ ﺗﻨﻬﺎ در اﻧ � ﺤﺼﺎر آن ﻫﺎﺳﺖ و ﮕﺮان � د از آن ﺑﻬﺮی ب دە � ﻧ اﻧﺪ. بﺎری، اﯾﻦ ﺎمِ � ﭘ ﺎم � ﭘ � ﻫﺎی نآ ﺎم � ﭘ � آور ﻨﺪە � آ و آﻣﺪە از ﻧﻮر ﺑﻮد: ﺟﻠﻮە گﺎەِ � رخ او ﺪە � د � ی ﻣﻦْ ﺗﻨﻬﺎ ﺴﺖ � ﻧ / ﺎەﻣ و ﺪْ � ﺧﻮرﺷ نْ ی ﻫﻤن آﯾﻨﻪ � ! ﮔﺮداﻧﻨﺪ