نامیرایی

از ﻣ � ِ ﺎن ﺧﻮد ﺑﺮﺧﺎﺳﺘگﺎن ١٢٩ ﻘﺖ � ﺣﻘ در ﻣﻘﺎمِ � اﻣﺮ ی ا � ﻧﺎﻣ ﺖ �� ﻣﺎﻟ ﻧﺎپﺬﯾﺮ اﺳﺖ و ت ﺣی بﻪ ﺖِ �� ﻣﺎﻟ ﺪِ ﺧ � ﻮرﺷ ﻘﺖ � ﺣﻘ ن ی � ﻧ � درﻧ ﺪ، � آ اﻣﺎ ﺪِ � ﺧﻮرﺷ ﻘﺖ � ﺣﻘ اﯾﻦ گ � آﻣﺎد را ﺎﻓﺘﻪ � � ﺎ � ﺎبﺪ � ﺗﺎ � اﻣﺮ ی ا � ﻧﺎﻣ ﺎ � ﻘﺖْ � ﺣﻘ ﺧﻮد را در او رﺧﺸﺎن ﮐﻨﺪ و از ﻖِ �� ﻃ او در ﻣﻘﺎمِ آﯾﻨﻪ ﺟﻬﺎن را از � ﻧﻮر ﺧﻮد ﻨﺪ؛ � ﺎ � ﺑ ﻧﻮری ﮐﻪ ﻞِ � ﺗﻤﺜ ﺪن � ﺎﻫ � آ از ارزش � ﻫﺎی ن ر ی اﺳﺘن و ﻮن � بﺎژ ﻧﺎﺷﺪە اﺳﺖ. اﯾﻦ ﺣﺎﻟﺖ ﺎ � ﺖ � ﻔ � ﮐ را ﺣﺎﻓﻆ ﻫﻢ بﺪﯾﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﺎن � ﺑ � : ﮐﻨﺪ ﺗﻮ ﺧ ﻮدْ ﺣ ﺠﺎبِ ﺧﻮدیْ ﺣﺎﻓﻆ از ﺎن � ﻣ � ی � ﺑﺮﺧ ! - و ﺪِ � ﺧﻮرﺷ ﻘﺖ � ﺣﻘ ﻫﻤﺎن ﺧﻮدی اﺳﺖ از ﺎنِ � ﻣ ﺧﻮد ﭼﻮن ﻫﻢ ﮏ � ﻣﺎﻧﻊ ﺎ � ﺣﺠﺎب ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ و از ن ی رو، ﻫﻤن گﺎە ﺟﻠﻮە ﺎ � ﻣﻈﻬﺮ ﺎ � ﺪ � ﺧﻮرﺷ ﺎ � ﻣَﻦ ﻬِﺮُەُ � ُﻈ � � � ا ﺷﺪە اﺳﺖ. بﻪ ﺎنِ � ﺑ ﮕﺮ، � د ی � زا ﻣ ن ی ﺣﺴن � ﻋ ﻧﻮری بﻪ اﯾﻦ ﻞِ � دﻟ ﺎدی � ﺑن ﮐﻪ بﻪ ﻋﻨﻮانِ » ﺷﺨﺺ « ﺎ � » ﻣﻦ « ﺎ � » ﺣﺠﺎب « از ﺎنِ � ﻣ ﺧﻮد ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ﻣَﻦ ﻬِﺮُەُ � ُﻈ � � � ا ﺷﺪە اﺳﺖ. او ﮕﺮ � د ﻪﻧ ﻣﻦ، بﻞ او ﺷﺪە و اﯾﻦ او ﺑﺮ ﺎن � اشز ﭼﻮن ﻫﻢ کﻼم ﺟﺎری � ﺷﻮد ﺎ � ﭼﻮن ﻫﻢ ﻮر ﻧ � درﺧﺸﺪ و اﯾﻦ � ﻣﻘﺎ ﺑﺮون از رس دﺳﺖ ﺎ � اﻧﺤﺼﺎری ﺴﺖ، � ﻧ بﻞ ﻫﺮ ﺴﺎنِ � ا ﮕﺮ � د ﻫﻢ � ﺗﻮاﻧﺪ بﺪان ﻧﺎﺋﻞ ﺷﻮد، » � ﺾ � ﻓ روح اﻟﻘﺪس ار بﺎز ﺪد ﻣ ﺪ � ﻓﺮﻣﺎ !« - اﻣﺎ اﯾﻦ ﺾْ � ﻓ ﺗﻨﻬﺎ ن زﻣﺎی ﻣﺪد ﺧﻮاﻫﺪ ﮐﺮد ﮐﻪ � آد از ﺎنِ � ﻣ ﻮد ﺧ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ و گﺎەِ ﺟﻠﻮە او ﺷﺪە بﺎﺷﺪ: ای آﯾﻨﻪ ﻧﻪ ﮐﮋ و ﮐﻮژ، � ﻗُﻘﻨﻮ از ِ� ﺧﺎ ﺧﻮد ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ و آن ش � ﻣﻮ ﮐﻪ ﺧﻮدْ � ﮐﻮ ﺗﻮاﻧَﺪ زاد. ﺪ � ﺧﻮرﺷ � ﻫﺎی ﻘﺖْ � ﺣﻘ ﻣﻈﺎﻫﺮ ﺎ � � ﻣﻨﺎﻇﺮ � اﻣﺮ ی ا � ﻧﺎﻣ اﻧﺪ؛ی ن ﮐﺴﺎی ﮐﻪ آن ﻧ � ﻮر ﻣﻤﺜﻮل در دلِ ﻫﺎ آن ﺪە � دﻣ و در کﻼمِ ﻫﺎ آن بﻪ ﺎن � ﺑ درآﻣﺪە ﺗﺎ ﺟﺎن و ﺎنﺟﻬ از ﺧﻮد ﻓﺮاﺗﺮ روﻧﺪ. در ﮏ � کﻼم: ﺑﺮآﻣﺪنِ ﻣَﻦ ﻬِﺮُەُ � ُﻈ � � � ا ﺎ � ﻫﺮ � ﺪِ ﺧﻮرﺷ � ﮕﺮ � د ﻘﺖ � ﺣﻘ ﻧﻪ ﺑﺮآﻣﺪنِ ﺷﺨﺺ، بﻞ ﺑﺮآﻣﺪنِ ای زﻣﺎﻧﻪ ﻃُﺮﻓﻪ اﺳﺖ؛ ای زﻣﺎﻧﻪ ﮐﻪ از ﺧﻮد بﻪ ﺗﻨﮓ ﺪە آﻣ و � ﺧﻮاﻫﺪ از ﺧﻮد ﻓﺮارود: ای زﻣﺎﻧﻪ ﮐﻪ ﭼﻮن آﻏﺎزە و آﻣﻮزە ای ﻦ �� ﻧ ﺎ � ﭼﻮن � ﻃﺮ ﺗﺎزە ﺑﺮ دل و ﺎنِ � ز ﻫﺮ ﮏ � از اﯾﻦ ﺪ � ﺧﻮرﺷ � ﻫﺎی ﺎن � ﻣﻨﺪ ز ﺎ � ﻧﻤﺎدﯾﻦ » َﻀﺎن �َ ﻓ « � ﺎبﺪ � ﺗﺎ بﻪ � ی وی � ﻧ ﺧﻮروش و ﺎن ﺧﺮوﺷ آن از ﺧﻮد بﻪ ﻣﺜﺎبﻪ � روزگﺎر پ ی � ﺳ ﺷﺪە � ی ﻣﺮدمِ ﺳﺎل ﺧﻮردە درﮔﺬرد؛ گﺎ روز � ر � ﻣﺮد