نامیرایی

ی ﻧﺎﻣ � ی ا ی ١٣٠ ﮐﻪ ی ﻧﺎروای و ن ، ﻧﺎدای ﺧﻮاری و ﺧﺸﻮﻧﺖ ﺎ � بﻪ ﺎنِ � ﺑ ﮕﺮ، � د ت ﻓﺮﺗﻮی و گ � ﻓﺮﺳﻮد و ﻓﺴﺎدْ آن را در ﺧﻮد ﮔﺮﻓﺘﻪ و بﻪ ﻧﮕﺮ � ﺪ � آ ﮐﻪ راە ﺑﺮون ﺷﺪی از نآ ﺴﺖ. � ﻧ ﮏ � � بﺎر ﮕﺮ � د - ت وﻗی بﻪ ﻢ، � اﺑﺮاﻫ ،� ﻣﻮ ﺸﺖ، � زر ﺸﻨﺎ، �� ﮐ ﺑﻮدا، ،�� ﻋ ﻣﺤﻤﺪ، ﺎبب و ﺑﻬﺎء � � ا بﻪ ﻣﺜﺎبﻪ � ﻣﻈﺎﻫﺮ ﻇﻬﻮر اﺷﺎرە � ، ﺷﻮد اﯾﻦ » اﺷﺎرە « را � ﺪ بﺎ ﮏ � ﺎنِ � ﺑ اﺳﺘﻌﺎری در ﻧﻈﺮ آورد؛ و ﺮ � ا � ﮐ اﯾﻦ ﺎنِ � ﺑ � ﺸﺎی � � ﻓﺮا اﺳﺘﻌﺎری / ا ﻋﺘﻘﺎدی را بﻪ ﮏ � ﺎنِ � ﺑ ﺴﺘﻪ � ﻓﺮو � ی اﻋﺘﻘﺎدی ﻞ � ﺗﻘﻠ دﻫﺪ، ن ﻌی � وﺟﻪ اﺳ � ﺘﻌﺎری اﯾﻦ اﻋﺘﻘﺎد را ﮐﻨﺎر بﮕﺬارد، بﻼدرﻧﮓ بﻪ ِ� ﻣﻐﺎ ی ە � ﺗ � ی ﻧﻈﻢِ ﮐﻬﻦ طﺳﻘﻮ ﺧﻮاﻫﺪ د؛ﮐﺮ بﻪ اﻧﺪرونِ آن ن ﺟﻬﺎی ﮐﻪ ﺑﺮ ﻪ � پﺎ � ی ﺗﻌﺼﺐ ﺎ � ﺗﺮ دﻗﯿﻖ ﺑﺮ ﻪپ � ﺎ � ی ِ� ﺗﻤﻠ ﻘﺖ � ﺣﻘ ﺑﻨﺎ ﻧﻬﺎدە ﺷﺪە اﺳﺖ. اﯾﻦ ﻧﺎم ﻫﺎ، ﻧﺎم ی ﻫﺎی اﺳﺘﻌﺎری ﺎ � ﻧﻤﺎدﯾ اﻧﺪ ﻦ ﮐﻪ بﻪ � ﻣﻈﺎﻫﺮ ﻇﻬﻮر بﻪ ﻣﺜﺎبﻪ ﻓﺮﻫﻨﮓ ﻫﺎ و ﺗﻤﺪن � ﻫﺎی � � ﻣﺘﮑ و ن ی � ﻧ ﻪب ﺴﺎن � ا ی ﻫﺎی اﺷﺎرە � ﮐﻨﻨﺪ ﮐﻪ ﺴﺎ ﭼﻪ � ب ﻧﺎمی و ﺸﺎن � اﻧﺪ، ﻣﺎ ا بﻪ ﺳبﺐِ دلِ ﺎﻣﺎنﺳبﻪ ﺎ � � ﺧﻠﻮص � ب ﻗﻠی ﺧﻮدْ ﻣﻈﻬﺮی از � ﻣﻈﺎﻫﺮ ﻇﻬﻮرﻧﺪ، ب ﮐﻪ آنی ﺧﻮد از آن � ﺎ � آ داﺷﺘﻪ بﺎﺷﻨﺪ. در ﮏ � کﻼم: ﻫﻤﻪ � ی ﻫﺎ ﻫﺴتﻨﺪە � ﻣﻈﻬﺮ ﻇﻬﻮرﻧﺪ، ﭼﺮا ﮐﻪ ت ﺎﻓﺘﻪ ﻫﺴی � اﻧﺪ اﻣﺎ ﺗﻔﺎوت ﺷﺎن در ﺷﺪّتِ اﯾﻦ ت ﻫﺴی گ � ﺎﻓﺘ � ﺎ � ﺴﺘﻮﻣﻨﺪی ﻫ ﺎ � � ﻣﻈﻬﺮ گ � ﻮد � ﻇﻬﻮر اﺳﺖ. - اﯾﻦ تﺷﺪّ ﺮ � ا از آﺳﺘﺎﻧﻪ ای ن ی ﻣﻌن ﻓﺮاﺗﺮ ود ر بﻪ ﺎن � ز درﺧﻮاﻫﺪ آﻣﺪ ﺎ � بﻪ ﺎنِ � ﺑ ﮐﺘﺎبِ اﻗﺪس بﻪ » ﻗﻠﻢِ � و « بﺪل ﺪ ﺧﻮاﻫ ﺷﺪ؛ بﻪ � ﮐ ﮐﻪ ﺧﻮد را در ﻣﻘﺎمِ � ﻣﻈﻬﺮ ﻇﻬﻮر ﮔﺰارش � ، ﮐﻨﺪ اﻣﺎ ن ی ﻫﻤن » ﮔﺰارشْ « زﻣﺎن ﻫﻢ او را بﻪ ﻣﻘﺎمِ � آﻣﻮزگﺎر ﺑﺰرگِ آﻣﻮزە ی ﻫﺎی � ﺑﺮ ﮐﺸﺎﻧﺪ ﮐﻪ در ﻏ � ﻮﻏﺎی � گ � زﻧﺪ روزﻣﺮە ﻓﺮو ﻫﺸﺘﻪ ﺎ � بﻪ ﮐﮋی اﻧﺪر اﻧﺪ. ﺷﺪە اﯾﻦ � ت ﻫﺴی ﺎﻓﺘﻪ ﺷﺪت � ﺎ � اﯾﻦ ﺎنِ � ز ﮔﺸﻮدە ﺎ � اﯾﻦ � ت ﻫﺴی از ﺧﻮد ﺮ ﺑ ﺷﺪە، � : آﻣﻮزاﻧﺪ » ن ﻋﺎﻟﻢ ی ﺑن ﺪ � بﺎﺷ و ن ﺧﻮد ی ﺑن ﺪ � ﻣبﺎﺷ « ، ﭼﺮا ﮐﻪ او ﺧﻮد ﺮ ﺑ � ﻓﺮاز اﻓﻖِ ﺴﺘﻪ � � ی زﻣﺎﻧﻪ اش، از ﻦ �� بﺎزﺗ ﭘﻨﺠﺮە و از ﺷﺶ ﺟﻬﺖ در � کﺎر ﺗ � ﻤﺎﺷﺎی ﻋﺎﻟﻢ اﺳﺖ - و ﻦ � رو، ز اﯾﻦ ﻘﺖ � ﺣﻘ را � ﺎبﺪ در � - و بﺎ ﻣﺎ ن ی � ﻧ در ﺎن � ﻣ � ﮔﺬارد - ﮐﻪ ﻋﺪاﻟﺖِ درونِ ﻣﺮزﻫﺎ و ﻋﺪاﻟﺖِ ﺑﺮونِ ﻣﺮزﻫﺎ بﻪ ﻫﻢ ﭘﯿﻮﺳﺘﻪ اﻧﺪ!