نامیرایی

ی ﻧﺎﻣ � ی ا ی ١٣٦ � ﺳﻘﺮاط بﺎور ﺧﻮد را درﺳﺖ ت ن ﺧﻮد را. درﺳئ ی داﻧﺪ و ﻫﯿﺌﺖ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻗﻮاﻧن � ت در ﺑﺮاﺑﺮ درﺳی ﺴﺘﺪ. اﻋﺘﻘﺎد بﻪ بﺎوری درﺳﺖ از ﻣﻨﻈﺮﺳﻘﺮاط و بﺎو � ا ی ر ﺎنِ � ت بﺎور ﺳﻘﺮاط در ﺗﻘﺎبﻞ بﺎ بﺎور ﯾﻮﻧﺎﻧ درﺳﺖ از ﻣﻨﻈﺮ ﺟﺎﻣﻌﻪ. درﺳی بﺖ ﮕﺮی اﺳﺖ. � ف د � ﻧ �� ﺴﺖ بﻘﺎی � ﭘﺮﺳﺖ ﺑﻮد. اﯾﻦ دو ﻗﺎبﻞ ﺟﻤﻊ ﻧ ﻫﻤﻪ ﺮ ﻫﻤﻪ � ﺴتﻨﺪ ا � ﮏ اﻧﺪازە درﺳﺖ ﻧ � ی اﻗﻮال بﻪ ﮏ اﻧﺪ � ی اﻗﻮال بﻪ ازە � ﺎن � ت از ﻣ درﺳﺖ بﺎﺷﻨﺪ درﺳی ت آﻧﺠﺎ ﻣﻌﻨﺎ دارد رود. بﻪ ﺣکﻢ ﻋﻘﻞ درﺳی ﺮ ﺷﺪ بﻪ اﺳﺘﺪﻻل و � ف ﮐﻨﺪ. اﻣﺎ در ﻣﻮرد ﺳﻘﺮاط ا � ت را ﻧ ﮐﻪ ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﻧﺎدرﺳی ﺪﻧﺪﮐﻪ بﺎ او راە بﻪ اﺳﺘﺪﻻل � ن ﮐﺮدﻧﺪ. ﭼﻮن د ی ب ، ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ ﭼﻨن � ﺸﺪ بﻪ ﺟ � ﺮ � ا ﻧﺪارﻧﺪ او را بﻪ ﺣکﻢ ﻗﺎﻧﻮن، ﮐﻪ ﺳﻘﺮاط بﻪ آن ﺳﺨﺖ پﺎﯾبﻨﺪ ﺑﻮد، ﻣﺠﺎزات � ﮐﺮدﻧﺪ. ﺳﻘﺮاط ﻣﺠﺒﻮر پ دازد ﺗﺎ ﻫﯿﺌﺖ ﺟ � ئ ﮔﺰاف ﺑ ﺷﻮد ﺑهﺎئ � ﺎﻣﻌﻪ در ﺎبﺪ ﮕﺮی وﺟﻮد داردﮔﺮاﻧﺒهﺎﺗﺮ ازﺟﺎنﮐﻪ ﺗﺎﺑﻊ ﺧﻮاﺳﺖ و وﺿﻊ ﻫﯿﺌﺖ � ت د درﺳئ � ض بﻌﺪ از وﺿﻊ اﺟﺮا ی ﺴﺖ. ﻗﻮاﻧن � ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻧ ﺷﻮﻧﺪ اﻣﺎ بﺎور درﺳﺖ ﺳﻘﺮاط � ت وﺿﻊ ﻧ ﮑﺘﺎﭘﺮﺳی � بﻪ � ﺷﻮد ﺗﻨهﺎ بﺎور � ق � ﺷﻮد وبﺎوربﺎ ت ﻣﺎﻧﺪ. اﯾﻦ درﺳی بﻪ ﮔﻮﻧﻪ � ﺪ آن را بﺎورﮐﺮد و � ﺎ بﺎ � ای اﺳﺖﮐﻪ ﺎ اﻧکﺎر، وﺿﻊ آن ﻧﻪ از ﺟﺎ ﻧﺐ ﺴﺎن، ﺳﻘﺮاط ﺗﺎﺑﻊ آن اﺳﺖ ﻧﻪ واﺿﻊ آن و � ﻫﯿﺌﺖ ﺟﺎﻣﻌﻪ اﺳﺖ و ﻧﻪ ا � ﺴﺖﮐﻪ بﺎور بﻪ آن ﺑﻨﺎ بﻪ ﻋﻘﻞ ﻣﺼﻠﺤﺖ � دا ن از دﺳﺖ ﺶ بﻪ ﻣﻌی � اﻧﺪ دادن ﻫﻤﻪ ف و اﻧکﺎر آن ﺣﻔﻆ ﻫﻤﻪ ی � ﭼ اﺳﺖ. � ی � ﭼ ﺪ ﺑیﻨﻨﺪە ﭼﻪ � ﮕﺮ دارد. از د � ﮕﺮ اﺷﺎرە بﻪ بﺎوری د � د � اﯾﻦ دو دﺳﺖ بﺎ ﻧگﺎ � ت ﮐﻪ رو بﻪ آﺳﻤﺎن دارد بﻪ اﺻﻞ و ﻣبﺪأ بﺎز ﺴﺎ در ﺗﻘﺎبﻞ بﺎ ﻫﻢ بﺎﺷﺪ. دﺳی � ﺸﺎن ازبﺎورﺳﻘﺮاط بﻪ � ﮔﺮدد آن گ � وﺟﻮد روح وﺟﺎوداﻧ داردﮐﻪ اﻓﻼ ﻃﻮن در رﺳﺎﻟﻪ ﻪ � ی دﻓﺎﻋ ﮕﺮ رو بﻪ � ت د ی ﺳﻘﺮاط بﻪ آن اﺷﺎرە ﮐﺮدە اﺳﺖ و دﺳی ب ت و ﻧگﺎە ی ﺴی � ﺳﻮی زﻫﺮ دارد رو بﻪ ﺳﻮی ﻣﺮگ و ﻧ ﺗﻔﺎوت ﺳﻘﺮا ط بﻪ ﺟﺎم ب ازی � زﻫﺮ، ﺣﺎ ت ﮐﻪ ت . ﺳﻘﺮاط در اﯾﻦ ﺗﺎبﻠﻮ بﺎ دﺳی ی او بﻪ ﺟهﺎن ﻫﺴی اﻋﺘﻨﺎی � ﺘﻮن ﺳﺨﻦ �� ﺴﺘﺎدە بﺎﮐ � ا � ک � ی بﺎ ﻫ ﺑﺮاﻓﺮاﺷﺘﻪ ﺷﺪە اﺳﺖﮔﻮی ﺪ. اﯾﻦ �� ﮔ ﻪ � کﻞ بﺎﺻﻼبﺖ بﺎ زاو � ﻫ ی ﭼﺮﺧﺶ دﺳﺖ بﻪ داﺧﻞ ﮐﻪ بﻪ آﺳﻤﺎن اﺷﺎرە