نامیرایی

ی ﻧﺎﻣ � ی ا ی ١٤ » اﯾﻦ ﻣﻮﺿﻊ ﻧﺎﻣﻮﺟﻪ اﺳﺖ .« ﺎرە � ش در � ﺴﻨﺪە بﻪ ﭘﮋوﻫ �� ﻧ ی ﺗﻮﺟ ﻪ � اﺳتﻨﺎد ﮐﻨﺪ ﮐﻪ » گ � ﮋ � ی وﻫﺎ و و � ﻪ، بﺎ ﻧ �� بﻪ ﺧﻮدی ﻓﺮاﺳﻮی ﺗﺠ ﻫﺎی ﺧﺎص ﺧﻮدش، اﺷﺎرە دارد. « ت ﮐﻪ بﻪ ﻣﺘﺄﺳﻔﺎﻧﻪ اﻣﺮوزە در ﻋﻠﻮم ﺷﻨﺎﺧی » ﺧﻮد « � ﭘﺮدازﻧﺪ ﺗﺼﻮ ر � ت را ﮐهﻨﻪ و از ﻣُﺪ اﻓﺘﺎدە ﺧﻮدی ذای داﻧﻨﺪ. اﻣﺎ آن ﭼﻪ در اﯾﻦ ﻋﻠﻮم � ﻧ ﻢ � ﺎﺑ � » ازﺧﻮد ) � ﺗﻮﺟﯿ self ی وﻫ � ( بﺎ ﻧ ﺎی ﻣﺴﺘﻘﻞ اﺳﺖ، ﮐﻪ ﻣﺴﺌﻮل ﺖِ ﺗﻮﺟﻪ و ﺑﺮﻃﺮفﮐﺮدن ﺗﻀﺎدﻫﺎی ارادە بﺎﺷﺪ. � ﻫﺪا « ﻋﺎدت ﻣﺎ در اﯾﻦ ﻋﻠﻮم ﺑﺮ اﯾﻦ ﺷﺪە اﺳﺖﮐﻪ » ﺧﻮد « ق �� ﻢ و ﻣﻐﺰ را ﻣﺆﺛﺮ ﺣﻘ � را ﮐﻨﺎر ﺑﺰﻧ ﻢ � ً، ﺗﺼﻤ � در، ﻣﺜ ی ی � ﮔ ﻢ ﻧﻪ � ﻫﺎی دﺷﻮار بﺪاﻧ » ﺧﻮد « را. » اﻓﺮاد ﺑﺮ آن � �� ا ﺶ � اﻧﺪﮐﻪ ﻗﺪرت ﭘ ف را ﻓﺎش ﻋﻠﻢ ﺟهﺎی � ف ﺑﯿی � ﺳﺎزد ﮐﻪ � ﺶ � ﮐﻪ در ﭘ � ن درک ﺷﻮد. ﻫﻨگﺎ ی ﺗﻮاﻧﺪ ﺗﻮﺳﻂ ﻗﻮاﻧن ن اﺷ ﺑﯿی تبﺎە � ﻢ، ﻋﻠتﺶ اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻫﻨﻮز ﻗﺎﻧﻮن درﺳﺖ را ﮐﺸﻒ ﻧﮑﺮدە � ﮐﻨ ﻢ. � ا ﺟهﺎن � ف ﮐهﻨﻪ و ازﻣُﺪاﻓﺘﺎدە ﺑﯿی ﺪ بﻪ ﻗﻠﻤﺮ � ن بﺎ ی ﺪﮐﻪ اﯾﻦ ﻗﻮاﻧن �� ﮔ ﮏ � ف ی وﻓ ﮋە � ﺎز و � ذرات اﻣﺘ ﺪادﻫﺎی رخ د � ای دﻫﺪ، بﻪ ﻃﻮری ﮐﻪ ﺗﻤﺎم رو ادە در ﺳﻄﺢ کﻼن - � ﻪ �� ﮐﻪ ﺟهﺎن را در آن ﺗﺠ � ﺳﻄ ﻢ � ﮐﻨ - بﻪ ﻧﺤﻮی ی در ﺳﻄﺢ ذرات ﺗﻮﺿﯿﺢ دادە ﺷﻮد. از اﯾﻦ ﺪادﻫﺎی � ﻖ رو �� ﻣﻄﻠﻮب از ﻃ ﻪ �� از ﺗﺠ � ﻢ ﺗﻮﺟﯿ � ﺮ ﻧﺘﻮاﻧ � ت ا ﻣﻨﻈﺮ، ﺣی ﺎﻫﺎﻧﻪ � ی آ ی ﺧﻮد ﺑﺮ ﺣ ﺴﺐ ت ون �� اﻟ ﻪ �� ﻢ، ﺗﺠ � ﻫﺎ اراﺋﻪ دﻫ بﻪ ﺣﺮﮐﺖ � ی ﻣﺎ بﻪ ﻧﺎﭼﺎر ﻣﺤﺪود و ﻣﻨﺤ ت �� اﻟ ون � ﻫﺎ ﺷﻮد. « ب � اﻣﺎ اﺷکﺎل اﯾﻦ ﻣﻨﻈﺮ اﯾﻦ اﺳﺖﮐﻪ ﻣﺎ در آن بﻪ ﺟ � � ﺴﻨﺪە بﻪ اﯾﻦ ﻣﺸکﻞ اﺷﺎرە �� ﻢ. ﻧ � رﺳ ﮐﻨﺪ: » ت ون �� ب ی اﺳﺖ: ﺣﺮﮐﺖ اﻟ � ﺟ � ﺖ در ﺳﻄﺢ ذرات ﻧهﺎﯾﺘﺎ � ﻓﻌﺎﻟ ﻪ ﻫﺎ ﮐ ﻪ �� ﺗﺠ ﺎﻫﺎﻧﻪ � ی آ ی ﻣﺎ را درﺳﺖ در ﻟﺤﻈﻪ � ض ﺗﻮﺿﯿﺢ � ی ﺣﺎ ﺎ دﻫﺪ ب ت ون �� ﺣﺮﮐﺖ اﻟ � ﺑﺮر ﻫﺎ در ﻟﺤﻈﻪ ای ﭘ � ﺶ ﻣﻌﻠﻮم � ﺷﻮد، و ﺣﺮﮐﺖ ت ون �� اﻟ ﻫﺎی ﻟﺤﻈﻪ ت ون �� ﺣﺮﮐﺖ اﻟ � ﺶ بﺎ ﺑﺮر � ای ﭘ ﻫﺎی ﻟﺤﻈﻪ ای ﺶ � ﭘ ن ی ﺗﺮ و ﻫﻤن ت ون �� ﻃﻮر ... ﺗﺎ ﺑﺮﺳﺪ بﻪ ﺣﺮﮐﺖ اﻟ ﻫﺎ در آﻏﺎز ﮐﯿهﺎن.